Εάν τα blogs ήταν ραψωδία, όπως θα έπρεπε να είναι, τότε το Ολυμπία θα ήταν ότι ο Αρτέμης και ο Ευθύμης για την τέχνη.
Ρίμες από ατσάλι, που γκρεμίζουν τα σάπια τείχη που «μαντρώνουν τους Έλληνες»
«Αν θες τη θέση σου σ’ αυτή την κοινωνία να θυμάσαι πως η ανθρωπιά δεν έχει ιδεολογία
Είναι κληρονομία για τα παιδιά και για τα εγγόνια μας», 15 μπάρες, όσα και τα χρόνια μας…
Βάλτε ήχο…
«Φλόγα αναμμένη που μπαίνει στ’ αυτιά σου
Για να σου μένει κοντά σου
Όσο ανασαίνεις και τ’ αντέχει η καρδιά σου
Να επισημαίνει πως είναι μεγαλωμένη η γενιά σου
Το κάνω για μία ομάδα graffiti
Για την Ελλάδα του Ελύτη
Γι’ αυτούς που χτίσανε στην Άρτα γεφύρι
Το κάνω για την καντάδα, τη ριμάδα
Τη μαντινάδα, τον Ακρίτη, τον Αίσωπο
Του Ομήρου την Ιλιάδα
Αλλά δε ζω απ’ αυτό
Επαγγελματίας μουσικός δε δηλώνω
Ζω απ’ τον ιδρώτα του κορμιού μου και μόνο
Γι’ αυτό όπου θέλω παίζω κι όσο θέλω χρεώνω
Γι’ αυτό είν’ ανεκτίμητο, γι’ αυτό αντέχει στο χρόνο
Γι’ αυτό MCs που ‘χετε ως πρότυπο
Έχουν ως πρότυπο MCs που μ’ έχουν πρότυπο
Και δείχνουν σεβασμό σε ό,τι πω
Στον ξεπεσμό σας, μένω εγώ
Μένω κύριος, απλανής αστέρας στο ζενίθ
Όπως ο Σείριος
Ξέρω πως ξέρεις πως καθένας με ξέρει
Αν με δεις σε κάνα club, έλα και δώσε μου το χέρι απλά κι αντρίκια
Χωρίς πολλά-πολλά κολλητιλίκια
Χωρίς ”Ξέρεις ποίον βρήκα, τι μου ‘πε και τι του είπα;”
Εντάξει, στα λόγια μ’ έχεις εντυπωσιάσει, εντάξει
Μα θέλω να σε δω στην πράξη, καρντάσι
Και θέλω δράση, είκοσι χρόνια μ’ έχει κουράσει
Όλη η ”πήγες κι είπες κι έλεγες πως πήγα κι είπα κι έλεγα” φάση
Μα δε σε θέλω μες του δρόμους της βίας
Αλλά με τόμους παιδείας και σε κόσμους σοφίας
Σε θέλω μάχιμο, πλάι μου, ενώ δίνω μάχες
Μ’ αληθινή μαφία, μπράβους, εκδότες και καναλάρχες
Τι δε καταλαβαίνετε ρε, βλάκες;
Ούτε με τις κουκούλες είμαι, ούτε με τις γραβάτες
Σ’ αυτούς που νόμιζαν πως ήμουνα δικός τους
Ε, δώσ’ τους χαιρετίσματα πως θα με βρουν εμπρός τους
Και αν δεν κατάλαβες για ποίους το εννοώ, αυτό είν’ το θέμα
Δεν είμαι ούτε από ‘κει, ούτε από ‘δω
Γιατί είναι ψέμα, δεξιά κι αριστερά φτιάχνουν στρατούς
Μυαλό ανοιχτό, αυτιά κλειστά, μην τους ακούς και
Αν θες τη θέση σου σ’ αυτή την κοινωνία να θυμάσαι πως η ανθρωπιά δεν έχει ιδεολογία
Είναι κληρονομία για τα παιδιά και για τα εγγόνια μου
Σαράντα μπάρες γιορτάζουν σαράντα χρόνια μου»