«Κάποιες φορές πιστεύω πως κάποιος εκεί ψηλά με έσωσε απο το να είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος» έλεγε συχνά χαριτολογώντας…. Δυστυχώς δεν είχε την «τύχη» να γεννηθεί και αυτός όπως σχεδόν όλος ο κόσμος, υγιής, αλλά είχε την θέληση και το πείσμα να γίνει ένας απο τους καλύτερους στο είδος του.
Δεν ήθελε ο κόσμος να τον λυπάται για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν σε όλη του την ζωή, ήθελε να τον θαυμάζει για την σκληρή δουλειά που έκανε τόσα χρόνια. Με τη γέννηση του (28 Δεκεμβρίου 1962) προκάλεσε θλίψη στην οικογένεια του αλλά και σε όλη την κοινότητα του Orange της Νότιας Γαλλίας απ’ όπου καταγόταν.
Το βρέφος της οικογένειας Petrucciani γεννήθηκε με όλα του τα κόκκαλα σπασμένα. Οι γιατροί αμέσως διέγνωσαν την σπάνια αρρώστια του ατελή οστεογένεση -ή «γυάλινα κόκκαλα» όπως συνηθίζεται να την αποκαλούν. Δυστυχώς τα κακά μαντάτα συνεχίστηκαν αφού οι γιατροί δεν του έδιναν περισσότερα απο 20 χρόνια ζωής. Μεγάλωσε σε μια ιταλογαλλική, μουσικόφιλη, οικογένεια. Ο πατέρας του Tony, καταγόταν απο την Σικελία της Ιταλίας και η μητέρα του Anne απο την Γαλλία
. Ο πατέρας έπαιζε κιθάρα, όπως και ο Phillipe, ο αδερφός του. Ο Louis ο δεύτερος γιος της οικογένειας έπαιζε μπάσο. Στην ηλικία των τεσσάρων, ο Michel ερωτεύτηκε το πιάνο όταν είδε τον άσσο της Jazz μουσικής Duke Ellington να σολάρει στην τηλεόραση. Άρχισε να ζητάει απο τον πατέρα του να του πάρει ένα πιάνο. Ο πατέρας του, λόγω έλλειψης χρημάτων, του παίρνει ως δώρο τα Χριστούγεννα ενα πιάνο-παιχνίδι.
Ο μικρός Michel μόλις άκουσε το πιάνο να παίζει το έσπασε σε μικρά κομμάτια αφού ο ήχος του δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είχε ακούσει στην τηλεόραση. Μέχρι που μια μέρα, ο πατέρας του, Tony, που δούλευε κοντά σε μια βρετανική στρατιωτική βάση είδε στα σκουπίδια τους ένα πιάνο. («Ήταν μερικοί Βρεττανοί στρατιώτες που από το μεθύσι τους έριχναν μπύρες και ότι άλλοι έβρισκαν μπροστά τους στα πλήκτρα του πιάνου… Για να γλυτώσουν απο την βλακεία που έκαναν το πέταξαν στα σκουπίδια…», είπε αργότερα.) To πιάνο δεν ήταν σε άριστη κατάσταση αλλά για τον μικρό Michel ήταν οτι έπρεπε για να ξεκινήσει τα πρώτα του βήματα στην μουσική. Ο Michel δεν ακουλούθησε την «νορμάλ» ζωή που κανουν όλα τα παιδιά. Δεν πήγε καθόλου σχολείο αλλά ασχολήθηκε αμέσως με την μεγάλη του αγάπη.
Για 8 χρόνια ακολούθησε αυστηρά προγράμματα κλασσικής μουσικής. Όταν έγινε 10 ετών άρχισε να παίζει κομμάτια του Bill Evans. Ο σημαντικός αυτός πιανίστας άσκησε μεγάλη επιρροή στον Michel. Μεγάλες επιρροές στην ζωή του ήταν επίσης και οι κλασικοί γίγαντες Bach, Mozart, Ravel και Debussy. Η πρώτη του μεγάλη εμφάνιση έγινε σε ηλικία μόλις 13 ετών στο φεστιβάλ Jazz της Γαλλικής πόλης Clioucat. Εκείνη την χρονιά (1975) μεγάλος καλεσμένος ήταν ο Clark Terry (τρομπέτα) ο οποίος ζήτησε ενα πιανίστα για να το συνοδεύει μουσικά. Για πιανίστα είχαν καλέσει τον Michel. Όταν ο Clark τον είδε έσκασε στα γέλια, αφού όπως έλεγε αργότερα «σίγουρα μου κάνουν πλάκα». Όταν κατάλαβε πως δεν επρόκειτο για πλάκα έδωσε στον μικροσκοπικό Μichel, που ήταν μόλις 71 εκατοστά, την ευκαιρία να παίξει για να τον ακούσει.
Ο Clark χρειάστηκε μόλις ένα λεπτό για να νιώσει το αστείρευτο ταλέντο του. Magnify Image Ασχέτως το ότι έπρεπε να τον κουβαλάνε στη σκηνή γιατί δεν μπορούσε να ανεβαίνει σκαλιά, ο Μισέλ στο σανίδι ήταν απίστευτος. Άρχισε να παίζει σε διάφορα φεστιβάλ σε όλη την Γαλλία πάντοτε με την βοήθεια των ξύλινων ποδιών που είχε κατασκευάσει ο πατέρας του για να μπορεί να πατάει τα πετάλια.
Στα 16 μετακομίζει στο Παρίσι, όπου ηχογραφεί πρώτο του άλμπουμ με την ονομασία «flash». Αν και το Παρίσι θεωρείται εξαιρετική πόλη για ένα νεαρό που ασχολείται με την Jazz ο Μισέλ τα βρίσκει σκούρα. Τα κόκκαλα του συνεχίζουν να σπάνε συνεχώς και οι πόνοι είναι αφόρητοι. Καταφεύγει για κάποιο διάστημα στα ναρκωτικά, αλλά προτού πάρει τον κατήφορο μετακομίζει στην Αμερική και συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη, πληρώνοντας το εισιτήριο του με ακάλυπτη επιταγή.
Οι αρχές του Παρισιού των καταδιώκουν αλλά ο πατέρας του ξεπληρώνει την επιταγή και τον σώζει από περεταίρω μπελάδες. Στη Νέα Υόρκη γνωρίζει ένα από τους θρύλους της Jazz τον Charles Lloyd. Μαθαίνοντας ότι ο Charles ήταν αυτός που ανακάλυψε τον μεγάλο πιανίστα της δεκαετίας του ’60 Keith Jarett, ενθουσιάζεται. Η συνεργασία τους κράτησε για 5 χρόνια και του απέφερε 3 δίσκους με την δισκογραφική εταιρεία που είχε ο Charles.
Το 1982 μετακομίζει στην Καλιφόρνια και σε σόλο που έδωσε στο Kool Jazz Festival εισπράττει διθυραμβικές κριτικές από τα ΜΜΕ της Αμερικής. Η υγεία του Michel χειροτερεύει αφού τα κόκκαλα του σπάνε όλο και περισσότερο. Το ύψος του μέχρι τα 19 του χρόνια ήταν 95 εκατοστά. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει καθόλου από το να γίνει καλύτερος μουσικός. Προσπαθούσε να ζήσει μια ζωή όπως όλοι οι άνθρωποι. Ο Michel είχε αδυναμία στις γυναίκες.
Έζησε μεγάλους έρωτες αλλά έκανε και δύο παιδιά. (Το ένα του παιδί, ο Alexandre, κληρονόμησε την σπάνια αρρώστια του.) Τα επόμενα χρόνια της καριέρας του ο Michel θα συνεργαστεί με τεράστιους καλλιτέχνες της Jazz, όπως οι Al Foster, Dave Holland, Stanley Clarke, Lee Konitz, Joe Lovano, Joe Henderson αλλά και με τον θρυλικό Dizzy Gillespie. Το 1983 η Los Angeles Times θα τον ψηφίσει εώς τον «Jazz Man of the Year» και το Ιταλικό Πολιτιστικό Γραφείο θα του απονέμει το βραβείο του καλύτερου Μουσικού Πιανίστα της Jazz.
Οι Γάλλοι θα τον τιμήσουν και αυτοί με την σειρά τους με το υπέρτατο βραβείο της «Prix Django Reinhardt». Το 1984 το σόλο άλμπουμ του «100 hearts» θα πάρει το βραβείο του καλύτερου άλμπουμ Jazz. Magnify Image Από το 1986 μέχρι και το 1998 ο Michel θα ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη δίνοντας συναυλίες με μεγάλους μουσικούς. Λίγο μετά τα 36α γενέθλια του ο Petrucciani αρρώστησε σοβαρά. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Ιανουαρίου 1999 στο Μανχάταν. Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε θλίψη στον κόσμο της μουσικής.
Η καταπληκτική ιστορία του Michel Petrucciani
πηγή: lifo.gr