«Στο ίδιο έργο θεατές» θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο τίτλος στο θέμα της ταλαιπωρίας -αλλά και όσων ακολούθησαν- για χιλιάδες οδηγούς και επιβάτες μετά τη φωτιά σε βυτιοφόρο στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου προχθές το απόγευμα.
Για άλλη μια φορά το κράτος αποδείχτηκε ανύπαρκτο την ώρα που χρειάστηκε να βοηθήσει τους πολίτες του.
Για άλλη μια φορά διαπιστώθηκε ότι στις εθνικές οδούς της χώρας μας -τις οποίες οι φορολογούμενοι έχουμε χρυσοπληρώσει και στις οποίες επίκειται νέα αύξηση των διοδίων– υπάρχουν, σε αντίθεση με το εξωτερικό, σοβαρά κενά πρόβλεψης και οργάνωσης για τον απεγκλωβισμό σε τέτοια περιστατικά.
Για άλλη μια φορά κάναμε τον σταυρό μας, καθώς αναρωτηθήκαμε τι θα είχε συμβεί εάν το ατύχημα γινόταν μέσα σε σήραγγα ή άλλο επικίνδυνο σημείο.
Για άλλη μια φορά χιλιάδες βρέθηκαν εγκλωβισμένοι επί ώρες δίχως να υπάρχει κάποιο σχέδιο έκτακτης ανάγκης. Αντιθέτως, είχαν αφεθεί στην τύχη τους ακόμη κι όταν έγινε εκτροπή της κυκλοφορίας προς την παλαιά εθνική οδό, για να συνεχιστεί το έπος της πολύωρης ταλαιπωρίας.
Για άλλη μια φορά η όλη «βοήθεια» εξαντλήθηκε σε μερικά μπουκάλια νερό που προσφέρθηκαν από αστυνομικούς, με τις δέουσες φωτογραφικές απαθανατίσεις μάλιστα για να μας πείσουν ότι ο κρατικός μηχανισμός έκανε στο ακέραιο το καθήκον του.
Για άλλη μια φορά είδαμε παράλληλα, όμως, την οργή και την αγανάκτηση να ξεχειλίζουν, αλλά δίχως κι αυτό να αποτελεί πλέον κάποια πρωτοτυπία.
Για άλλη μια φορά οι κάθε είδους ανευθυνοϋπεύθυνοι κρύφτηκαν πίσω από απαράδεκτες δικαιολογίες ή, ακόμη χειρότερα, πίσω από τη σιωπή, περιμένοντας απλώς να περάσει η «μπόρα».
Για άλλη μια φορά διετάχθη -και ορθώς- προκαταρκτική εξέταση από τον εισαγγελέα για τις τυχόν ποινικές ευθύνες των αρμόδιων Αρχών προκειμένου να εξακριβωθεί εάν προέβησαν σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για τη διαχείριση της κυκλοφορίας και την εξασφάλιση της προστασίας των οδηγών. Αλλά μήπως και τις προηγούμενες φορές, σε ανάλογες καταστάσεις και διαδικασίες, βγήκε στο τέλος τίποτα σημαντικό και επιβλήθηκαν κυρώσεις;
Για άλλη μια φορά, εν τέλει, βιώνουμε, δυστυχώς, τις τεράστιες αποκλίσεις ανάμεσα στην εικονική πραγματικότητα του «επιτελικού κράτους» και στη φρικτή καθημερινότητα του επιτελικού φιάσκου…