Ο Κάρλο Μαρία Μικελάντζελο Νικόλα Μπρόσκι (24 Ιανουαρίου 1705 – 17 Σεπτεμβρίου 1782), περισσότερο γνωστός με το προσωνύμιο «Φαρινέλλι» (Farinelli), ήταν ένας από τους πιο διάσημους καστράτι* του 18ου αιώνα.
Τόσο για τη φωνή του -για την οποία λέγεται ότι είχε θεραπευτικές ιδιότητες, ενώ η έκτασή της έφτανε τις τρεισήμισι οκτάβες-, όσο και για την ανδρόγυνη ομορφιά του.
Γεννήθηκε στην πόλη Άντρια και από νεαρή ηλικία μαθήτευσε πλάι στον Νίκολα Πόρπορα, περίφημο συνθέτη και καθηγητή τραγουδιού. Πρωτοτραγούδησε στη Βενετία το 1728, στο θέατρο Ιωάννου Χρυσοστόμου, και αργότερα ξεκίνησε τουρνέ στην Ευρώπη για να γίνει γνωστός ως «ο τραγουδιστής των βασιλέων».
Ταξίδεψε σε όλες τις μεγάλες αυλές της Ευρώπης, ενώ όντας στο Λονδίνο βρέθηκε στη δίνη της διαμάχης ανάμεσα στο Κόβεντ Γκάρντεν (Covent Garden) (που διηύθυνε ο Χαίντελ) και το Noble Theatre, με αποτέλεσμα να δεχτεί την πρόσκληση του βασιλιά της Ισπανίας Φιλίππου Ε΄ και να εγκατασταθεί στην αυλή του, όπου και έμεινε έως ότου εγκατέλειψε το τραγούδι στα 32 του χρόνια. Το 1759 μετακόμισε στην Μπολόνια και έζησε εκεί μέχρι το θάνατό του.
Ο τάφος του καταστράφηκε από τα στρατεύματα του Ναπολέοντα.
* Καστράτος ονομαζόταν κατά το παρελθόν ο άνδρας ερμηνευτής της εκκλησιαστικής μουσικής και της όπερας, ο οποίος είχε υποστεί ευνουχισμό κατά την παιδική ηλικία, ώστε η φωνή του να διατηρήσει την ικανότητα να αποδίδει πολύ υψηλές νότες. Ως όρος προέρχεται από το λατινικό castratus που σημαίνει τον ευνουχισμένο – πάντως στην εποχή τους αποκαλούνταν συνήθως με τον αφηρημένο ευφημισμό musico, δηλαδή μουσικός.
Οι καστράτοι έχουν ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστικούς ρόλους της αναγεννησιακής και της μπαρόκ μουσικής, δηλ. μιας περιόδου που διήρκεσε από το 16ο έως τα τέλη του 18ου αιώνα. Στη συνέχεια πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, εξαιτίας αλλαγών στις τεχνοτροπίες της όπερας και της ηθικής απαξίωσης του ευνουχισμού. Ο τελευταίος καστράτος – Alessandro Moreschi- πέθανε το 1922.