Έλληνας νομικός και πολιτικός, που διετέλεσε τρεις φορές Πρόεδρος της Βουλής (1911, 1912, 1928-1930) επί κυβερνήσεων Ελευθερίου Βενιζέλου.
Ο Ιωάννης Τσιριμώκος γεννήθηκε το 1866 στη Λαμία. Ήταν γιος του Δημητρίου Τσιριμώκου (1828-1890), δικηγόρου, βουλευτή Φθιώτιδας και αντιπροέδρου της Βουλής.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άρχισε να δικηγορεί στη Λαμία. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, εκδίδοντας την εφημερίδα «Νέα Εποχή».
Η πολιτική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1899, όταν εξελέγη βουλευτής Φθιώτιδας με το Θεοτοκικό Κόμμα. Εκπροσώπησε την εκλογική του περιφέρεια κατ’ επανάληψη στη Βουλή έως το 1933.
Σύντομα διαφώνησε με τον ιδρυτή του κόμματος Γεώργιο Θεοτόκη κι εντάχθηκε στο κόμμα του Θεόδωρου Δηλιγιάννη. Αργότερα, συμμάχησε με τον Δημήτριο Ράλλη, ώσπου να προσχωρήσει στην ανερχόμενη πολιτική παράταξη του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του Κόμματος των Φιλελευθέρων και διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής το 1911 (7 Ιουλίου – 21 Δεκεμβρίου) και το 1912 (19 Αυγούστου – 2 Οκτωβρίου). Ως υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως των κυβερνήσεων του Ελευθερίου Βενιζέλου (31 Μαΐου 1912 – 25 Φεβρουαρίου 1915, 10 Αυγούστου – 24 Σεπτεμβρίου 1915) εισηγήθηκε στη Βουλή τα νομοσχέδια για την παιδεία, με τα οποία πραγματοποιήθηκε η «Εκπαιδευτική Μεταρρύθμισις».
Ακολούθησε τον Βενιζέλο στο Κίνημα της Θεσσαλονίκης (Σεπτέμβριος του 1916) και διορίσθηκε αντιπρόσωπος τhς επαναστατικής κυβέρνησης στην Κρήτη, όπου παρέμεινε έως τον Νοέμβριο του 1917.
Μετά την εκθρόνιση του βασιλιά Κωνσταντίνου και την επάνοδο του Βενιζέλου στην πρωθυπουργία ανέλαβε το υπουργείο Δικαιοσύνης (14 Ιουνίου 1917 – 4 Νοεμβρίου 1920), στο οποίο επέδειξε σημαντική δράση, με την ψήφιση σημαντικών νομοθετημάτων, όπως για την αντιμετώπιση της ληστείας, την προστασία κληρονομικών δικαιωμάτων του κράτους, την απαγόρευση της μονομαχίας, την ίδρυση αγροτικών φυλακών και την προστασία των απόρων γυναικών σε χηρεία.
Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, τον ακολούθησε στην αυτοεξορία του. Μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα, εξελέγη πληρεξούσιος Φθιώτιδας στη Δ’ Συντακτική Εθνοσυνέλευση, που προέκυψε από τις εκλογές του Δεκεμβρίου του 1923 και στη συνέχεια εξελέγη πρόεδρος της Επιτροπής για την κατάρτιση του νέου Συντάγματος της χώρας. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του κόμματος των Συντηρητικών Φιλελευθέρων (μετέπειτα Συντηρητικό Δημοκρατικό Κόμμα) του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου.
Επανήλθε στο Υπουργείο Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως επί κυβερνήσεως Θεόδωρου Πάγκαλου (9 Ιουλίου – 20 Οκτωβρίου 1925), για να παραιτηθεί, όταν ο Πάγκαλος κήρυξε δικτατορία.
Μετά τις εκλογές του Αυγούστου του 1928 και την επικράτηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, εξελέγη πρόεδρος της Βουλής (19 Οκτωβρίου 1928 – 3 Ιουλίου 1930) και το 1932 διορίστηκε υπουργός Εσωτερικών (5 Ιουνίου – 4 Νοεμβρίου). Όταν το Κόμμα των Φιλελευθέρων ηττήθηκε στις εκλογές του Μαρτίου του 1933 κι έχασε την εξουσία, ήρθε σε ρήξη με το Βενιζέλο και αποχώρησε από το κόμμα. Ήταν και το τέλος της πολιτικής του καριέρας.
Σύμφωνα με μαρτυρίες συγχρόνων του, τον Τσιριμώκο διέκρινε βαθύτατη κρίση, μεγίστη οξύνοια και εξαιρετική διοικητική ικανότητα. Υπήρξε ένας από τους δημοφιλέστερους πολιτικούς της Ρούμελης και εκ των σημαντικών συνεργατών του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Ο Ιωάννης Τσιριμώκος πέθανε στις 23 Ιανουαρίου 1934 στην Αθήνα, σε ηλικία 68 ετών. Γιος του ήταν ο Ηλίας Τσιριμώκος (1907-1968), με σημαντική πολιτική δράση (εκ των ιδρυτών του ΕΑΜ, αλλά και πρωθυπουργός της δεύτερης κυβέρνησης των «Αποστατών» το καλοκαίρι του 1965).