Ο χειμώνας του 2024 έμελλε να είναι ο τελευταίος για την Ολυμπία Καράγιωργα. Έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή 5 Ιανουαρίου.
Η αγαπημένη ποιήτρια γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1934 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Μια πόλη νοσταλγική του 1221 πλάι στο Νείλο. Αυτό ήταν ήδη ένα ποιητικό ξεκίνημα. Εκεί έζησε μέχρι τα 23 της χρόνια.
Σχολείο πήγε στα «Ελληνικά Εκπαιδευτήρια Μανσούρας», ενώ στη συνέχεια σπούδασε Κοινωνιολογία στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου. Κατόπιν, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Stanford των ΗΠΑ απ’ όπου απέκτησε ΜΑ in Creation Writing και English and American Literature.
Το 1961 εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή της με τίτλο «Χιλιάδες πρόσωπα της τύχης».
Το 1966 ακολούθησε η δεύτερη, με τίτλο «Τα μεγάφωνα».
Το 1969 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, όπου σπούδασε θέατρο με τον Χρήστο Βαχλιώτη (μέθοδος Stanislavsky).
Ακολούθησαν οι συλλογές: «Το μεγάλο κύμα» (1974), «Ποιος» (1985), «Προχωρώντας στο χρόνο», «Σκόρπια» (1997), «Μάτια του έρωτα» (1997), «Χειμώνας στη Λέρο» (Μελάνι, 2009) και «Αχιλλεύς».
Είχε μεταφράσει τους Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Ντ. Χ. Λώρενς, Αλμπέρ Καμύ και Ευριπίδη.
Το τελευταίο της έργο ήταν το «Αίγυπτος πατρίδα της καρδιάς μου: μια επιστροφή».
Το 2002 τιμήθηκε με το βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας για τη μετάφραση του «Καλιγούλα» του Αλμπέρ Καμύ, το 2010 με το Βραβείο Λυρικής Ποίησης της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή της «Χειμώνας στη Λέρο» και το 2011 με το βραβείο «Όμηρος» του 1ου Φεστιβάλ Μεσογειακής Ποίησης.
Με το βιβλίο «Γιώργος Σαραντάρης, ο Μελλούμενος», (Δίαυλος, 1995) συνέβαλε στη διάδοση του έργου του ποιητή και ανακηρύχτηκε επίτιμο μέλος του Πολιτιστικού Σωματείου Γιώργος Σαραντάρης.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε στη Λέρο, στο προγονικό σπίτι της μητέρας της, Σοφίας Αγγέλου. Μπροστά στη θάλασσα…
Με πληροφορίες απο το catisart.gr
Πληροφορούμενη τον θάνατο της Ολυμπίας Καράγιωργα η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:
Η συγγραφέας και ποιήτρια Ολυμπία Καράγιωργα γεννήθηκε «στην Αίγυπτο, την πατρίδα της καρδιάς της», σε μια οικογένεια που ο πατέρας της «ήταν λάτρης κάθε γνήσιου ελληνικού». Έμαθε γράμματα στα «Ελληνικά Εκπαιδευτήρια» της Μανσούρας, πόλη ποιητική, από μόνη της. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Stanford και γύρισε στη Ελλάδα κατακτώντας εξέχουσα θέση στη λογοτεχνική γενιά του ‘60. Ηταν δημιουργός, παθιασμένη με ό,τι καταπιάστηκε: Mε το θέατρο, κοντά στον δάσκαλο Χρήστο Βαχλιώτη, για το θέαμα και το θέμα της ζωής του Νιζίσνσκι- «Ψηλός περήφανος,… κι αγαπούσε τον Έρωτα χορεύοντας»- με τον Ευριπίδη, με τα τραγούδια του Λόρκα, την ποίηση Γιώργου Σαραντάρη- «του μελούμενου»-, τον ερωτικό λόγο του Λόρενς, του Όσκαρ Ουάιλντ, τον παραλογισμό στον Καμύ ως και την Βιρτζίνια Γουλφ. Το μεγάλο, ευαίσθητο, λυρικό ποιητικό της έργο, με την αδιόρατη μελαγχολία ανεκπλήρωτων ερώτων, αλλά και με τη λύτρωση ως προσδοκία του μέλλοντος, δίκαια τιμήθηκε με το Βραβείο Λυρικής Ποίησης της Ακαδημίας Αθηνών το 2010. Η ζωή της, διαρκής αναζήτηση. Γύρισε και φώλιασε στο οικογενειακό τους αρχοντικό, στη Λέρο:
Απόψε
Θα με σκεπάσεις μ’ άσπρο σεντόνι
Θα κοιμηθώ
Την αποχαιρετώ με σεβασμό.