1996 εποχή Σημίτη και κουλτούρας Πασοκ. Τότε που η ιδιωτικη τηλεοραση γιγαντωνόταν και η ΕΡΤ παρίστανε την ποιοτική επιλογή. Στην ΕΡΤ καλεσμενος ο Νίκος Ριζος σε μια απο τις πιο ώριμες συνετευξεις του.
Κάποια στιγμή ο δημοσιογράφος τον ρωτάει, υποτιμητικά: Γιατί γύρισες βιντεοταινίες; Δεν είχες ανάγκη ούτε απο λεφτά ούτε απο δόξα.
Και ο Νίκος Ριζος του απαντά με παρρησία και καμάρι:
Ποιος σου ειπε οτι οι ταινίες αυτές με βλάψανε; Το ξέρεις εσύ και δεν το ξέρω εγω που γύρισα όλη την Ελλάδα τρεις φορές και δεν βρεθηκε ένα άνθρωπος να μου πει ρε Ριζο γιατί γύρισες αυτή την κασέτα ρε; Ένας, ένας Ελλην να μου πει κάτι. Μύλος ειναι και αλέθει και ολα τα αλέθει αρκεί να τα αλέσεις καλά. Υπάρχουν βέβαια και φτωχοί παραγωγοί και καλοι παραγωγοί και ποιος δεν σου ειπε οτι το 80% των ηθοποιών δεν γυρισε κασέτα και έζησε σε μια δύσκολη εποχή οταν ο κινηματογράφος είχε αποθάνει;
Ο Νίκος Ρίζος έκανε και πολλές κινηματογραφικές ταινίες, που φτάνουν τις 300. Ξεχωρίζουν: «Η Αγνή του λιμανιού» (1952) και «Το σοφεράκι» (1953) του Γιώργου Τζαβέλλα, «Χαρούμενο ξεκίνημα» (1954) και «Τζο, ο τρομερός» (1955) του Ντίνου Δημόπουλου, «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959) του Νίκου Τσιφόρου, «Η κόμισσα της φάμπρικας» (1969) του Ντίμη Δαδήρα, «Ο αισιόδοξος» (1973) του Κώστα Καραγιάννη, «Η αρχόντισσα και ο αλήτης» (1969), «Ο γίγας της Κυψέλης» (1968), «Συμμορία εραστών» (1972) του Βαγγέλη Σερντάρη κ.ά.
Και βέβαια ήταν οι εμφανίσεις του στο σινεμά της δεκαετίας του ’80 και τις βιντεοκασέτες, όπως στις «Ένας κοντός θα μας σώσει» (1981), «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα» (1982), «Γάτα ο κοντός» (1986) και τόσες ακόμα, όπου παρά την προχειρότητα της παραγωγής, ο κωμικός Ρίζος κατάφερνε πάντα να ξεδιπλώνει το ασύλληπτο ταλέντο του…
Στη μικρή οθόνη πρωταγωνίστησε μαζί με τη Μάρθα Καραγιάννη στη σειρά «Ο δρόμος» του Κώστα Λυχναρά, σε σενάριο Κώστα Πρετεντέρη, καθώς και στην τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος του ακαδημαϊκού Τάσου Αθανασιάδη «Η αίθουσα του θρόνου», στο MEGA. Πέθανε στις 20 Απριλίου του 1999, σε ηλικία 75 χρόνων.