Δημοσιεύτηκε χωρίς να έχει διαψευσθεί, ακόμα, επίκαιρο άρθρο περί αδυναμίας των Ελληνικών Ναυπηγείων να ανταποκριθούν στις προκλήσεις συμπαραγωγής/ναυπήγησης πολεμικών σκαφών που προμηθεύεται η χωρα μας στα πλαίσια της ανανέωσης, της απαραίτητης ανανέωσης του στόλου. Του δικού μας στόλου.
Αυτά λοιπόν ειναι τα αποτελέσματα μιας άφρονας επιχείρησης, εκεί γύρω στο 85, που είχε την κατάληξη να υπογραφεί, επάνω στο κρεβάτι του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν (τέτοια η πρεμούρα) από τον τότε πρόεδρο της προ πολλού καταργηθείσας ΕΤΒΑ, απόφαση εξαγοράς του ναυπηγείου από το Δημόσιο, πράξη που προκάλεσε τη οργισμένη αντίδραση του τότε Πρωθυπουργού, εδώ στην Ελλάδα, να δηλώνει πως «δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή καμία άλλη συντεχνιακή απαίτηση καρατικοποίησης ιδιωτικής επιχείρησης». Και να η κατάληξη αφού αυτή η κρατικοποίηση απέφερε μια, ομαλώς μεν ταχεία δε, επιβράδυνση της πορείας του ναυπηγείου προς την σημερινή παρακμή.
Από τους 6000 περίπου τότε εργαζόμενους, σήμερα με την επανιδιωτικοποίηση της επιχείρησης, τριψήφιος ο αριθμός αυτών. ΙΔΟΥ λοιπόν η πρόοδος (η δική της) που τους ευαγγελιζόταν η τότε βουλευτίνα που τους «συμπαραστεκόταν» και σήμερα, ως επίσης και αυτό δημοσιεύεται, επιδημεί και παρεπιδημεί Ελβετία, Λονδίνο, αλλά και σε άλλα, ισοδύναμα Ευρώπης κέντρα.
Σιγά που θα έμενε Αθήνα. Ε! Αυτά είναι που πληρώνουμε.
Τωρα δεν μένει τίποτε άλλο, εκτός από μια γενναία ενίσχυση των σχολών ΟΑΕΔ μήπως και επαναπροσανατιλιστεί επαγγελματικά η νεολαία προς την ηλεκτρολογική, σιδηροβιομηχανική τεχνική εκπαίδευση, και σίγουρη την εξεύρεση εργασίας, στις σωστές αμοιβές αυτών των επαγγελμάτων, και που εάν αυτό επιτευχθεί, τότε σίγουρα θα επανακάμψει και η πρόοδος, ένεκα, και της αναπόφευκτης ανάκαμψης, των παράπλευρα παρελκόμενων επαγγελμάτων, σε όλα και παντού. Αλιώς δεν γίνεται, και ως εκ τούτου, σιγά που θα γίνει, με τόσο κοντά την Ομόνοια πλάς.