Την δόξα του Καίσαρος Αυγούστου εζήλωσε ο σύντροφος Ροβέρτος Σπυρόπουλος, κι αφού νοικοκύρεψε τα οικονομικά του Κόμματός του (όπου, -όχι απλώς ένα βαρέλι αλλά- ολόκληρο βαρελάδικο δίχως πάτο παρέδωσε στον διάδοχο του μεγίστου στοχαστού), βάλθηκε να ξανα-ματα-απογράψει τους συνταξιούχους του Ιδρύματος, την διοίκηση του οποίου τού ενεπιστεύθη η προ-προηγούμενη Κυβέρνηση [οι Πρωθυπουργοί έρχονται και παρέρχονται («την πουλεύουν», που θα ‘λεγε κι ο Βαμβακάρης), ο Ροβέρτος όμως παραμένει ακλόνητος, άτεγκτος, άγρυπνοςαπουσιολόγος των συνταξιούχων!].Νέα θερινή απογραφή διαρκείας εξήγγειλε ο κέρβερος Διοικητής, προσδιορίζοντας και τον στόχο των λαγωνικών του: «εξοικονόμηση» άλλων 100 εκατομμυρίων (τα πρώτα 100 υποτίθεται ότι «εξοικονομήθηκαν» χάρη στο προηγούμενο σαφάρι του κυρίου Ροβέρτου).
Αλλά ας αφήσουμε τις γκρίνιες. Ας δεχτούμε πως όλα βαίνουν και συμβαίνουν όπως τα ανακοινώνει, τα σχεδιάζει, τα επιθυμεί, τα σκηνοθετεί, τα διατάσσει ο κύριος Διοικητής. Ας του απονείμουμε τον δίκαιο έπαινο για τις εμπνεύσεις και τις πρωτοβουλίες του. Κι ας τον παρακαλέσουμε να μας επιτρέψει την διατύπωση ορισμένων αφελών αποριών: Εκείνες οι δεκάδες χιλιάδες των γιαλαντζί αντιστασιακών, -τους οποίους (μετά βαΐων και κλάδων και πιστοποιητικών και μεταλλίων και διπλωμάτων) «ανεγνώριζαν» σωρηδόν («μαζικά»), σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Χώρας, οι Κυβερνήσεις του λαμπρού σοσιαλιστικού παρελθόντος-, συνταξιοδοτούνται; Και απογράφονται; Αν ενθυμείται ο κύριος Διοικητής, η «αναγνώριση» της «αντιστασιακής ιδιότητος» προσεπόριζε εις τον κάτοχο αυτής (ου μην αλλά και εις τους κληρονόμους αυτού) πλήθος «μορίων», πολυτίμων είτε για τον «υπελογιστή» του αδεκάστου «συστήματος Κουτσόγιωργα», είτε για τις μεταγενέστερες ευρεσιτεχνίες δια των οποίων η πράσινη λαίλαψ «εξησφάλιζε» το αδιάβλητο των προσλήψεων στο Δημόσιο. Εάν αρθούν (λέμε τώρα…) συντάξεις απονεμηθείσες σε αντιστασιακά νήπια και βρέφη (ίσως και έμβρυα), δεν θα πρέπει (τουλάχιστον ex nunc) να αρθούν και όσες καταλήψεις δημοσίων θέσεων («προσλήψεις») συνετελέσθησαν εξ αιτίας αυτών των «συντάξεων»; Ή μήπως η «τσιμπίδα» του δεύτερου κύματος της ροβερτείου απογραφής δεν αγγίζει τέτοιες περιπτώσεις; Όμως, επειδή αυτά μπορεί να αποτελούν «δύσκολα θέματα» για τον κύριο Διοικητή, ας περιοριστούμε σε πιο απλές, και πιο αφελείς απορίες: Από αυτά τα 100 εκατομμύρια, τα δια του πρώτου κύματος «εξοικονομηθέντα» πόσα ανεζητήθησαν ως αχρεωστήτως καταβληθέντα; Πόσα επεστράφησαν στα Ταμεία του ΙΚΑ; Και επεστράφησαν μόνον οι αχρεωστήτως καταβληθείσες συντάξεις ή μήπως ανεζητήθησαν, π.χ., από το Κράτος και οι επ’ αυτών οίκοθεν παρακρατηθέντες φόροι; Υστάτη, αλλ’ όχι εσχάτη, «άσχετη» απορία: πόσες συντάξεις καταβάλλονται στον υπερήλικα κορυδαλλέα; (διότι ο έγκλειστος σύντροφος ήτο και πολυτεχνίτης, οπότε μία η σύνταξη εκ της μακράς και λίαν ευδοκίμου βουλευτικής θητείας, δεύτερη η σύνταξη της επαγγελματικής του ιδιότητος, των μηχανικών (με τόσα που εμηχανεύθη…), και τρίτη η σύνταξη εκ της σκληροτάτης εργασίας του εις τον αυστηρώς ιδιωτικόν τομέα…).
οπωπητήρ