Απο ανάρτηση του Facebook:
Πριν λίγη ώρα στους Αμπελόκηπους άνθρωπος ρακένδυτος, προχωρημένης ηλικίας βρισκόταν στον σταθμό σε εμφανώς άθλια κατάσταση, τραυλιζοντας στηριζόμενος με τα χέρια στα γόνατα του και πιθανώς έτοιμος να καταρρεύσει.
Λίγο πιο δίπλα δύο καλοζωισμενα πιτσιρίκια τον τραβούσαν βίντεο με το κινητό και γελούσαν και τα άκουγες να λένε “ναι, ναι τραβά και αυτό, το θέλω τώρα που θα ξεράσει”. Φαντάζομαι ότι μπορει να το προόριζαν για εσωτερική κατανάλωση, μπορεί να το ανέβαζαν και σε κανένα τικτοκ.
Και θα το καταλάβαινα αν ήσουν σε μια φάση άσχημη και είχες ανάγκη να δεις κάποιον σε χειρότερη κατάσταση για να παρηγορήθεις. Το έχω περάσει αυτό το στάδιο. Καταλαβαίνω επίσης ότι κανείς δεν χρωστάει να συμπονεσει κανέναν.
Όμως το να είστε δύο ανήλικοι μπουληδες που τα έχετε όλα λυμένα και να διασκεδάζετε, να χαίρεστε με έναν επαίτη αστεγο, άρρωστο που κοντεύει να σωριαστεί μέσα στο μετρό, πιθανότατα χωρίς να έχει καν επίγνωση του τόπου και του χρόνου που βρίσκεται, το να χαίρεστε με τη δυστυχία του κόσμου αυτού ειναι πολύ σκατενιο ρε μπρο. Και αναρωτιέμαι τι πήγε τόσο λάθος από τόσο νωρίς.
