Η αβίωτη πραγματικότητα και η ανάγκη αλλαγής πορείας

Η κραυγή αγωνίας του κόσμου λόγω της ακρίβειας και της δραματικής οικονομικής κατάστασης είναι διάχυτη και δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Η καθημερινότητα έχει γίνει αφόρητη για τα περισσότερα νοικοκυριά, με τις τιμές να αυξάνονται και την αγοραστική δύναμη των πολιτών να συρρικνώνεται. Τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός φαίνονται αποσπασματικά και ανίσχυρα μπροστά στο μέγεθος του προβλήματος, αφήνοντας την κοινωνία απογοητευμένη και αβέβαιη για το μέλλον.

Ακόμα και οι δημοσκοπήσεις, όπως αυτές του ΣΚΑΪ, δείχνουν τη γενικευμένη δυσαρέσκεια. Τα ποσοστά υποστήριξης της κυβέρνησης συνεχίζουν να μειώνονται, με τις αλχημείες των δημοσκοπικών εταιρειών να μην μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα: το 21% ή 23% στην πρόθεση ψήφου φανερώνουν την απομάκρυνση της κοινωνίας από την κυβέρνηση και τις πολιτικές της. Η σύγκριση με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών αποδεικνύει την τάση καθόδου, ενώ η αντιπολίτευση, παρά το αμαρτωλό κυβερνητικό της παρελθόν, δεν φαίνεται να εκμεταλλεύεται επαρκώς την κατάσταση.

Η ετερόκλητη κυβερνητική παρέα, με επικεφαλής τον Κυριάκο Μητσοτάκη, φαίνεται να βρίσκεται σε φάση αποδρομής. Η αδυναμία της Νέας Δημοκρατίας να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση στις επερχόμενες εκλογές μοιάζει όλο και πιο πιθανή. Παρά τις προσπάθειες να αλλάξει ο εκλογικός νόμος ή να βρεθούν σύμμαχοι, η συνεργασία με δεξιότερα κόμματα είναι αμφίβολη, ενώ η σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ φαντάζει αδύνατη.

Το Επιτελικό Κράτος, που αποτελείται από την «παρέα του Μαξίμου», δείχνει να παραμένει κωφάλαλο μπροστά στις εκκλήσεις της κοινωνίας. Οι υποσχέσεις για «χίλιες μέρες καθαρού πολιτικού χρόνου» φαίνονται κενές, καθώς η πραγματικότητα της ανέχειας, της πίκρας και των συνεχών ηθικών και ιδεολογικών υποχωρήσεων είναι εμφανής.

Τα παραδείγματα αποτυχίας δεν περιορίζονται μόνο στην οικονομία. Η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική σε συνδυασμό με την αλλοίωση της κοινωνικής ταυτότητας και την εθνοφοβική εξωτερική πολιτική έχουν διαμορφώσει μια χώρα σε αναβρασμό. Τα νοικοκυριά δεν αντέχουν άλλο, η κοινωνία φωνάζει για αλλαγή, αλλά η κυβέρνηση επιμένει σε πολιτικές που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και επιτείνουν τα προβλήματα.

Η επανεμφάνιση των ιστορικών ηγετών της ΝΔ, Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, δεν είναι τυχαία. Αντίθετα, μαρτυρά τις εσωκομματικές εντάσεις και την αμφισβήτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη από στελέχη που αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Η αποσύνθεση της παράταξης είναι πλέον ορατή, με τις διαρροές ψηφοφόρων προς μικρότερα δεξιότερα κόμματα να μεγαλώνουν συνεχώς.

Η φράση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, ότι «η επιστροφή στην προ μνημονίων εποχή πρέπει να ξεχαστεί», ηχεί ακόμα σαν πρόκληση στα αυτιά των Ελλήνων που δεινοπαθούν. Είναι μια δήλωση που υποτιμά τις θυσίες της κοινωνίας και προετοιμάζει το έδαφος για μια συνεχή υποβάθμιση των συνθηκών ζωής. Ο ελληνικός λαός, που αγωνίζεται καθημερινά να επιβιώσει, δεν μπορεί να δεχτεί ότι αυτό το αβέβαιο και σκληρό παρόν είναι το μόνο μέλλον που του αξίζει.

Οι «νταβατζήδες» των ΜΜΕ, όσο κι αν προσπαθούν να συγκρατήσουν την εικόνα της κυβέρνησης, δεν μπορούν να αγνοήσουν το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη πλησιάζει σε ένα σημείο δίχως επιστροφή. Ο κόσμος αναζητά επειγόντως λύσεις και μια νέα πολιτική ηγεσία που θα αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τις ανάγκες του.

Η κοινωνία απαιτεί μια αλλαγή πορείας, και όσο η κυβέρνηση επιμένει σε πολιτικές που αποξενώνουν και φτωχοποιούν, τόσο μεγαλώνει η ανάγκη για μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πλέον αποδείξει ότι δεν μπορεί να είναι η απάντηση στα προβλήματα της χώρας, και η απομάκρυνσή του από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας μοιάζει αναπόφευκτη. Ο λαός δεν μπορεί να αντέξει άλλες χίλιες μέρες και νύχτες με πολιτικές που τον οδηγούν στην απόγνωση.

Η επόμενη μέρα απαιτεί μια αλλαγή ηγεσίας, νέες πολιτικές που θα σέβονται την κοινωνία και θα φροντίζουν για την ευημερία της χώρας. Ο ελληνικός λαός χρειάζεται μια ηγεσία που θα τον βγάλει από το αδιέξοδο και θα του προσφέρει προοπτική και ελπίδα.