Μανώλης Κοττάκης
Yπάρχουν σήμερα τέσσερα κέντρα εξουσίας στη ∆ύση. Το πρώτο είναι εγκατεστημένο στην Αμερική. Ο νέος πρόεδρος Τραμπ επιθυμεί το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία και την αποκατάσταση των σχέσεων των ΗΠΑ με τη Ρωσία. Το δεύτερο κέντρο υπάρχει στη Μόσχα. Ο πρόεδρος Πούτιν ανταμείβεται για τη στρατηγική υπομονή του και βλέπει ότι η επικράτησή του απέναντι στον Ζελένσκι και η απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο επιδρούν αρνητικά στην ευστάθεια της ευρωζώνης και του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος: έπεσε η κυβέρνηση του «ιπποκόμου» Σολτς στη Γερμανία, ενώ απειλείται με πτώση μακροπρόθεσμα και ο -κατεξοχήν εκφραστής του «ακραίου Κέντρου»- Γάλλος πρόεδρος Μακρόν. Το τρίτο κέντρο υπάρχει στη Γερμανία, και ιδιαιτέρως στο Μόναχο, όπου είναι εγκατεστημένη η καρδιά του βιομηχανικού κατεστημένου της Γερμανίας και τρέμει το κύμα πτωχεύσεων. Αυτό επιθυμεί την ταχεία αποκατάσταση των σχέσεων με τη Μόσχα και το Πεκίνο, και διακαής πόθος του είναι η γρήγορη αναθέρμανση της γερμανικής οικονομίας.
Οι Γερμανοί επιχειρηματίες αντιλαμβάνονται ευθέως πως, όταν μια μεγάλη δύναμη, όπως η Αμερική, ανασυντάσσεται, εγκαταλείπει την περιφέρειά της. Στην προκειμένη περίπτωση, η Αμερική εγκαταλείπει κατά βάση τη Γερμανία για να αφιερωθεί περισσότερο στις εσωτερικές της υποθέσεις και στην αναστήλωση της οικονομίας της. Με βασική προτεραιότητα τη διάσωση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθετικού νομίσματος. Εξ ου και οι απειλές Τραμπ στους BRICS, που σχεδιάζουν νέο νόμισμα. Το τέταρτο αόρατο κέντρο στη ∆ύση είναι εγκατεστημένο στις Βρυξέλλες, στην καρδιά της Κομισιόν. Το ιερατείο της οποίας είναι ακόμη υπό την επιρροή των απερχόμενων ∆ημοκρατικών.
Η Ούρσουλα «δώρισε» τις θέσεις των επιτρόπων Εξωτερικών, Άμυνας και Εξωτερικού Εμπορίου στην Εσθονία, στη Λιθουανία και την Εσθονία, στις βαλτικές χώρες – την κατά Ράμσφελντ «Νέα Ευρώπη». Η νέα επίτροπος Εξωτερικών της Ε.Ε. και πρώην πρωθυπουργός της Εσθονίας Κάγια Κάλας συναντήθηκε προχθές με τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Χακάν Φιντάν και χαιρέτισε τη συμβολή της χώρας του στον αγώνα κατά της… Ρωσίας! Αυτό που ενδιαφέρει την Εσθονία και τους ∆ημοκρατικούς. Χωρίς υπερβολή, είναι η νέα Νούλαντ. Κυκλοφορεί ως λαϊκός θρύλος, άλλωστε, για αυτήν ότι στην κλειστή συνεδρίαση μιας παγκόσμιας λέσχης χαρακτήρισε αλαζονικώς «Τσάμπερλεν» (προδότες) όσους συνομιλητές της τόλμησαν να προτείνουν την εύρεση ενός modus vivendi μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας. «Υπάρχουν πολλοί Τσάμπερλεν σε αυτό το τραπέζι!» σχολίασε επιθετικά.
Το βασικό ερώτημα που εγείρεται για την ευρωπαϊκή ηγεσία είναι το εξής: επιθυμεί τη διατήρηση του μετώπου με τη Ρωσία στην Ουκρανία, που αποδεδειγμένα «γονατίζει» την ευρωπαϊκή οικονομία και καταδικάζει την ήπειρό μας σε στρατηγική παρακμή; Αυτή η αντίληψη ηττήθηκε! Ούτε η Ευρώπη ούτε το ΝΑΤΟ βγήκαν περισσότερο ενωμένα από τον πόλεμο. Οι ιαχές που ακούσαμε κατά τη διάρκεια του πολέμου από την κυρία Φον ντερ Λάιεν εναντίον του Πούτιν και της αποτυχίας του σχεδίου του να διασπάσει τη σφυρηλατημένη ενότητα της Ε.Ε. και της συμμαχίας ηχούν σήμερα, υπό το φως των νέων εξελίξεων, κωμικά στα αυτιά μας.
Ο Τραμπ ετοιμάζεται να διασπάσει το ΝΑΤΟ, ζητώντας από την Ευρώπη να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για την άμυνά της, το ΝΑΤΟ «ξεκόβει» στον Ζελένσκι ότι μπορεί να χτυπήσει την πόρτα της συμμαχίας και να γίνει μέλος της, ενώ η ευρωζώνη κλονίζεται βαριά από την παρακμή της Γερμανίας και της Γαλλίας. Στην ουσία, ετοιμάζεται για ένα θυελλώδες 2025. Αν η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησής μας έχει φωνή στα κέντρα λήψης αποφάσεων, όπως διαφημίζεται, καλείται να σταματήσει εν τη γενέσει της τα «φάλτσα» της Κάλας.
Καταδίκη
Και κάτι ακόμα: το ∆ιεθνές ∆ίκαιο έχει σχετική πλέον σημασία στον κόσμο της ισχύος για να υπερεπενδύουμε μόνο σε αυτό. Καταδικάσαμε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ως αναθεωρητισμό, αλλά δεν καταδικάσαμε την εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο και της Τουρκίας στη Συρία. Επιτρέπουμε έτσι στους επιτήδειους ουδέτερους γείτονές μας, τώρα που υποχωρεί η επιρροή της Συρίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ στην ευρύτερη περιοχή, να γίνονται, μαζί με άλλα αραβικά κράτη του Κόλπου, όπως τα Εμιράτα, ο «πληρεξούσιος» της ∆ύσης που αποχωρεί από τη Μέση Ανατολή. Και τρέχουμε, εκόντες άκοντες, τελευταία στιγμή στη Βηρυτό να παραστήσουμε τους καταλύτες, αδιαφορώντας όμως για το μέλλον των Πατριαρχείων Ιεροσολύμων, Αντιοχείας και χιλιάδων χριστιανών της Συρίας που ευρίσκονται σε κίνδυνο. Εύγε.
Γλυκά και με το μαλακό κ. Κοττάκη, να μην δυσαρεστήσετε τον αρχηγό της παράταξής σας. Το ότι εξαναγκάζεται το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων σε παραιτήσεις και αδειάζουν οι στρατιωτικές αποθήκες από πυρομαχικά και οπλικά συστήματα για να σταλούν στην Ουκρανία δεν σας απασχολεί ιδιαίτερα. Απλά ετοιμάζεται, βάσει σχεδίου, το αφήγημα ότι δεν έχουμε την ισχύ να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα οπότε συζητάμε για “ήρεμα νερά”. Έτσι λένε, τώρα, τις παραχωρήσεις…. Άλλωστε, ο υιός και η κόρη, έχουν υποχρέωση να τελειώσουν όποια εκκρεμότητα άφησε ο πατήρ…