Τέλος εποχής στο Ελληνικό τραγούδι: Έσβησε αθόρυβα στα 103 της χρόνια μια από τις μεγαλύτερες τραγουδτριες μας, μια χρυσή φωνή, η Στέλλα Γκρέκα

Η Στέλλα Γκρέκα, μια γυναίκα μύθος για την ομορφιά και τη φωνή της, άφησε σήμερα την τελευταία της πνοή στα 102 της χρόνια. Οι παλαιότεροι θα την θυμούνται στις μεγάλες της επιτυχίες:

Πάμε στο Άγνωστο, Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήσουνα κοντά μου, Λίγες καρδιές αγαπούνε και πολλά άλλα τραγούδια. Η Στέλλα Γκρέκα είχε πάρει μέρος και σε κινηματογραφικές ταινίες,

καθώς ο πρώτος της άνδρας ο σκηνοθέτης Ορέστης Λάσκος της άνοιξε το δρόμο για το σινεμά. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της στην ταινία Μαρίνα, στην οποία έπαιζε και τραγουδούσε, έχει μείνει αλησμόνητος !!!!!!!!!

ΣΤΕΛΛΑ ΓΚΡΕΚΑ(1922-2025)

“Εφυγε” σήμερα απ τη ζωή η μεγαλύτερη εν ζωή τραγουδίστρια η Στέλλα Γκρέκα.
Η Γκρέκα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922, ένα από τα εννέα παιδιά μιας φτωχής οικογένειας. Ο πατέρας της ήταν σκηνογράφος και είχε φιλικές σχέσεις με σημαντικούς ανθρώπους του χώρου, όπως ο Παντελής Χορν.

Εμφανίστηκε νεαρή στη μουσική σκηνή της πρωτεύουσας και από την ηλικία ήδη των 8 ετών ο αθηναϊκός τύπος είχε αναφερθεί σε αυτήν. Το 1942 παντρεύτηκε τον ποιητή και σκηνοθέτη Ορέστη Λάσκο , ο οποίος τη βάφτισε καλλιτεχνικά Στέλλα Γκρέκα, επειδή η ίδια δεν ήθελε να τραγουδά ως Στέλλα Λάσκου.Ηχογράφησε μια σειρά από επιτυχίες γνωστών δημιουργών όπως τα “Πάμε στο άγνωστο”, “Χθες το βράδυ”, “Γύρισε”, “Τί κι αν χαθείς”, “Το τραγούδι της Μαρίνας”. Αρνήθηκε να δισκογραφήσει, πάντως, το “Δυο πράσινα μάτια” του 1945, καθώς βρήκε σαχλούς τους στίχους του Κώστα Κιούση (κάτι για το οποίο πολύ μετάνιωσε αργότερα) και το “Λίγες καρδιές αγαπούνε” το 1946, το οποίο ο δημιουργός του Μιχάλης Σουγιούλ πρότεινε στον άγνωστο τότε Τώνη Μαρούδα, και του χάρισε την πρώτη του επιτυχία. Η δισκογραφική της παρουσία περιορίστηκε, ουσιαστικά, στη διετία 1946-1947. Την ίδια περίοδο τραγουδούσε και στο ραδιόφωνο, με τη συνοδεία του συνθέτη Κώστα Γιαννίδη, σαγηνεύοντας όπως λέγεται με τη φωνή της τον βασιλιά Παύλο.

Ο Λάσκος την έπεισε να παίξει στην ταινία του Ραγισμένες καρδιές (1945). Αρχικά, η Γκρέκα επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει στα “Χειροκροτήματα” του Γιώργου Τζαβέλλα , πλάι στον Αττίκ και τον Δημήτρη Χορν , αλλά ο σύζυγός της την απέτρεψε, ώστε να συμμετάσχει στο δικό του φιλμ. Κατόπιν, έπαιξε στην ταινία “Πρόσωπα λησμονημένα” (1946) του Τζαβέλλα, στο πλευρό των Αιμίλιου Βεάκη, Γιώργου Παππά και Λάμπρου Κωνσταντάρα. Ο σκηνοθέτης, που εμφανιζόταν σε μια σκηνή του έργου ως οδηγός αυτοκινήτου, αποκήρυξε το δημιούργημα του ως τη μεγαλύτερη του αποτυχία. Συνέχισε την κινηματογραφική της καριέρα με μια μόνο ακόμη ταινία, τη “Μαρίνα”, όπου ανέλαβε πάλι τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία, σε σενάριο των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου και σκηνοθεσία του πρώτου, ήταν μια παραγωγή του Φιλ Φίνου και προβλήθηκε τον Μάρτιο του 1947. Η Γκρέκα είχε στο πλάι της τον Δ.Μυράτα και τον Λ Κωνσταντάρα και τον. Ήταν ένα απλό ρομάντζο, που έγινε μεγάλη επιτυχία, λόγω της σκηνοθεσίας του Σακελλάριου και των τραγουδιών που ερμήνευε η Γκρέκα.
Η Γκρέκα, που είχε χωρίσει με τον Λάσκο, το φθινόπωρο του 1947 μετέβη στις ΗΠΑ, μένοντας με τον αδελφό της Άγγελο, στηΝέα Υόρκη. Το 1950 παντρεύτηκε τον Ελληνοαμερικανό εφοπλιστή Τζον Αυγερινό.. Αφιερώθηκε στην οικογένειά της και η ενασχόλησή της με το τραγούδι στις ΗΠΑ ήταν περιορισμένη.

Στην Ελλάδα ερχόταν για καλοκαιρινές διακοπές στα νησιά, με το ιδιωτικό σκάφος της. Η Στέλλα Γκρέκα επέστρεψε στην Ελλάδα το 1987 και ζούσε στον Διόνυσο Αττικής.
Ο μαέστρος Δαυίδ Ναχμίας έγραψε σήμερα
Αποχαιρετισμός στη Στέλλα 1922-2025

“Η ιστορία της Στέλλας Γκρέκα δεν είναι μόνο η ιστορία μιας μοναδικής φωνής· είναι η ιστορία μιαςΑποχαιρετισμός στη Στέλλα 1922-202ί γυναίκας που η ίδια της η ύπαρξη φώτιζε τον κόσμο γύρω της. Η Στέλλα δεν γοήτευε μόνο με τη φωνή της, αλλά και με την ασύλληπτη ομορφιά της, μια ομορφιά που έμοιαζε βγαλμένη από τις αρχαίες τραγωδίες. Είχε το βλέμμα που μπορούσε να καθηλώσει, ένα πρόσωπο που συνδύαζε την αρχοντιά με τη γλυκύτητα, και μια παρουσία που έκανε τον χώρο να μοιάζει μικρός για να χωρέσει τη λάμψη της. Ήταν μια μορφή σχεδόν μυθική, που ενσάρκωνε το κάλλος σε όλες του τις διαστάσεις – εξωτερικές και εσωτερικές.
Σήμερα, καθώς την αποχαιρετούμε, αισθανόμαστε την απώλεια ενός κομματιού της συλλογικής μας ψυχής. Η Στέλλα Γκρέκα δεν υπήρξε μόνο μια καλλιτέχνις, αλλά ένα φαινόμενο που σφράγισε την εποχή της και πέρασε στην αιωνιότητα. Με τα τραγούδια της μας έκανε να πιστέψουμε ξανά στην ομορφιά, στην αγάπη, στην ίδια τη ζωή. Και με την παρουσία της, μας θύμισε πως το αληθινό κάλλος – το κάλλος που διαρκεί – είναι εκείνο που πηγάζει από την αλήθεια.
Ο αποχαιρετισμός της δεν είναι ένας αποχαιρετισμός στη φθορά. Είναι ένας ύμνος στην αιωνιότητα. Η Στέλλα θα παραμένει ζωντανή κάθε φορά που μια μελωδία θα ανασύρει μνήμες, κάθε φορά που η τέχνη θα γίνεται φάρος σε σκοτεινούς καιρούς. Το χαμόγελό της, η φωνή της, το φως της, όλα είναι ακόμη εδώ, στις καρδιές μας. Και έτσι θα μείνει: ένα αστέρι που αρνείται να σβήσει, φωτίζοντας για πάντα τον ουρανό της ελληνικής ψυχής.”

καλό σου ταξίδι γλυκιά Στέλλα
Δαυίδ Ναχμίας 06 Ιανουαρίου 2025