Σήμερα διεξάγεται ένα «ντέρμπι» κορυφής που θα κρίνει, για το ποιος θα είναι και ο νικητής καλύτερου (μεγαλομετόχου;) στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, που σε λίγες αγωνιστικές ολοκληρώνεται. Κακά τα ψέμματα διότι περί αυτού πρόκειται, αφού το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι και ένα εμπόριο μαζί.
Τι πάει να πει σήμερα, τι σήμερα, προ πολλού, ομάδα της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας ή του Πειραιά, όταν σπανίζει να υπάρχει στην ομάδα ένας δημότης αυτών. Έχουμε φτάσει, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, αφού ο επαγγελματισμός εισήχθη εδώ, και ως εκ τούτου οι χρονικές περίοδοι των μεταγραφών να κινούν ένα ενδιαφέρουν περίπου ίσο με αυτό των αγώνων. Στα πρωτοσέλιδα, για να εξηγούμεθα. Πολλά τα λεφτά και πολλά τα παράπονο για την ποινή «πέναλτι».
Και αυτή λοιπόν η ποινή που μεταφράζεται ως η «έσχατη» αν και κατά κανόνα είναι έσχατη αφού διδόμενη και κατά κανόνα, ρυθμίζει και το αποτέλεσμα, δίκαια ή άδικα, επισύρει διαμαρτυρίες πολλές και από αυτούς που την υπέστησαν, και κυρίως από αυτούς που δεν οφελήθηκαν αυτής στερούμενοι.
Το επιχείρημα, το αθλητικό επιχείρημα, που θέλει να απαντά ότι οι κανονισμοί που ισχύουν, είναι οι ίδιοι και για τις δύο ομάδες, εδώ εφεσιβάλλεται. ΟΧΙ δεν είναι η συγκεκριμένη ποινή δικαίως απονεμημένη ως απόρροια μιας παράβασης, που μπορεί να είναι και ακούσια ή τυχαία, μέσα στην μικρή περιοχή η σε οποιοδήποτε σημείο της μεγάλης, να εκτελείται, άνευ μεσαζόντων, μετωπικά προς τον τερματοφύλακα, δηλαδή 95% γκολ, όταν την στιγμή της παράβασης μεσολαβούσαν. Πολλοί. Το πώς η αντιμετώπιση αυτής της παράβασης θα τιμωρείται, είναι ένα θέμα των ενώσεων των διαιτητών να υποβάλλουν προτάσεις, και κανενός άλλου, για να αποφεύγονται,….πολλά από αυτά που συμβαίνουν, και την εξέδρα δηλητηριάζουν. Διότι στην εξέδρα κρίνεται το δίκαιο και το άδικο. Ας το ξανασκεφτούν οι Ομοσπονδίες στην καθιέρωση κανονισμών του, της σφυρίχτρας, αθλήματος.