Η καταδίκη του Στέφανου Κασσελάκη από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο δεν αφορά απόκρυψη περιουσίας, απάτη ή διαφθορά, όπως σπεύδουν να υπονοήσουν ορισμένοι που μιλούν για “δικαίωση”.
Δεν του καταλογίστηκε ότι έλαβε κάτι παράνομα. Δεν απέκρυψε περιουσιακά στοιχεία, δεν παραπλάνησε το Δημόσιο, δεν πλούτισε εις βάρος κανενός. Αντιθέτως: καταδικάστηκε γιατί “έδωσε”
Η παράβαση ήταν τυπική, όχι ουσιαστική. Δεν υπήρξε ζημία του Δημοσίου. Η ίδια η εισαγγελέας πρότεινε την απαλλαγή του λόγω έλλειψης δόλου, δηλαδή πρόθεσης εξαπάτησης, στοιχείο που αφαιρεί κάθε ηθική μομφή.
Όμως ο δημόσιος λόγος και η πολιτική κρίση δεν μπορούν να βασίζονται ούτε σε νομικές παρανοήσεις ούτε και σε προσωπικά πάθη. Η κοινωνία αξίζει θεσμική σοβαρότητα, όχι μικροκομματικές εκδικητικότητες.
Υπό μια άλλη οπτική τα παθήματα στη ζωή είναι πάντα χρήσιμα και η τήρηση των θεσμικών υποχρεώσεων αδιαπραγμάτευτη. Ιδίως από όσους διεκδικούν να ηγηθούν δηλ να αποτελούν παράδειγμα.
Τα λάθη, όταν αναγνωρίζονται, μας κάνουν καλύτερους.
Η υποκρισία όμως εκείνων που σήμερα πανηγυρίζουν δεν διορθώνεται.
Απλώς αποκαλύπτεται. Και αποκαλύπτεται ταυτόχρονα με τον εσωκομματικό τους καιροσκοπισμό που ντυμένος με ηθικό ένδυμα προδίδει τη βαθιά τους μικροπρέπεια.
Προχωράμε.