Μια μέτρια Κοινωνία! Αυτό λοιπόν είναι το τι έχουμε γίνει, και το συντηρούμε με δόντια και με νύχια, ανταποκρινόμενοι στα κελεύσματα της κάθε εξουσίας που εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε με την ψήφο μας.
Αυτό ξεκίνησε δειλά δειλά από την μεταπολίτευση, και μετά και ανατράφηκε, επιθετικά μάλιστα, από την εποχή «Αλλαγή, αλλαγή εδώ και τώρα» που σφραγίστηκε με την ψήφο μας εκείνο τον Οκτώβρη στις 18.
Έκτοτε συντηρήθηκε πάλι δειλά δειλά από τους πάντες που μας εξουσίασαν μέχρι ακόμα και σήμερα που βρισκόμαστε στα όρια της χρεοκοπίας. Μιας απειλής οποία σοβεί στην κοινωνία τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια.
Πότε κάνουμε κάτι να κερδίσουμε λίγα βήματα, αλλά πάντα κάτι θα συμβεί για να πισωγυρίσουμε και να παραμένουμε «στην ζώνη του υποβιβασμού» ουραγοί στην Ευρώπη, με τις προσπάθειες μας να είναι σαν «των Τρώων» του μεγάλου Αλεξανδριανού. Ολόιδιες. Και σήμερα πάλι βρισκόμαστε, σύμφωνα με δημοσιεύματα, επί «ξυρού ακμής» θά έλεγε κάποιος.
Διότι σε μια κοινωνία όπου ο καθείς θέλει να πληρώνεται, και ο καθείς δεν θέλει να ελέγχεται, δεν υπάρχει μέλλον. Κανένα. Αυτή την κοινωνία της μετριότητας που ζούμε (δες Τέμπη) μιας μετριότητας που ανέχεται τα πάντα. Τα πάντα η μέτρια κοινωνία μας σήμερα ανέχεται, εκτός από το σωστό και το δίκαιο.
Αυτα τα δύο δεν αντέχονται, και όλα δείχνουν πως έτσι θα πορευτούμε μέχρι κάτι δυνατό να μας συμβεί. Δηλαδή ποτέ.