Αν και δεν χρειαζόμασταν υπενθύμιση, εντούτοις μέσω ενός μπαράζ γεγονότων αναδύθηκε εκ νέου αυτή η αποκρουστική καθεστωτική λογική που διέπει το Μέγαρο Μαξίμου και μοιάζει βγαλμένη από τις πιο «σκοτεινές» περιόδους της χώρας. Εδώ και πολύ καιρό η κυβέρνηση δρα όχι με γνώμονα τη βούληση και τις ανάγκες του ελληνικού λαού, αλλά μέσω μιας ολοκληρωτικής στρατηγικής ελέγχου των πάντων.
Το σκάνδαλο των υποκλοπών αποτέλεσε το πρώτο δείγμα γραφής, καθώς ανέδειξε στην ολότητά του αυτό το πλέγμα που είχε απλώσει το Μέγαρο Μαξίμου, φροντίζοντας για ό,τι κι αν πράττει να απολαμβάνει μια ιδιότυπη ασυλία. Οι προσπάθειες διερεύνησης του σκανδάλου έπεσαν στο κενό, καθώς η εξεταστική που συγκροτήθηκε αρνήθηκε να καλέσει πρόσωπα-κλειδιά, όπως ο Γρηγόρης Δημητριάδης, ενώ η προαγωγή της πρώην εισαγγελέως της ΕΥΠ Βίκυς Βλάχου (που έδινε την άδεια για τις παρακολουθήσεις) σε αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου ήταν τόσο αδίστακτα προκλητική, που δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Διατηρώντας μια σταθερή αλλά ταυτόχρονα και επίπλαστη δημοσκοπική κυριαρχία, στο Μέγαρο Μαξίμου επιμένουν να πράττουν ως παντοδύναμοι, σαν να γνωρίζουν ότι θα βρίσκονται για πάντα στο απυρόβλητο. Η σκανδαλώδης τροπολογία που ανάβει το πράσινο φως στη συμμετοχή συγγενών πολιτικών σε offshore εταιρίες αποτέλεσε το τελευταίο επεισόδιο σε μια σειρά περιστατικών που ανέδειξαν με τον πιο ευδιάκριτο τρόπο την κυβερνητική αναλγησία. Μέσα στη νύχτα και με ύφος «έτσι θέλω», αδιαφορώντας για την εξασφάλιση συναίνεσης, η κυβέρνηση επέτρεψε την ίδρυση και διοίκηση εταιριών στην αλλοδαπή για πολιτικά πρόσωπα (διά συζύγων, τέκνων και γονέων των πολιτικών προσώπων). Μάλιστα, προκαλώντας τη νοημοσύνη των πολιτών, ο αρμόδιος υπουργός κ. Φλωρίδης δεν δίστασε να επικαλεστεί λόγους διαφάνειας, τη στιγμή που δεν προβλέπεται στην επίμαχη τροπολογία ρυθμιστικό πλαίσιο, ώστε οι εταιρίες που βρίσκονται σε συνεργάσιμα με την Ελλάδα φορολογικά κράτη να μη σχετίζονται με τρίτες εταιρίες, οι οποίες βρίσκονται σε φορολογικούς παραδείσους.
«Λευκή επιταγή»
Συμπεριφερόμενη σαν να της ανήκει η εξουσία και μοιάζοντας να έχει υπογράψει μια «λευκή επιταγή» που δεν υποτάσσεται στις κοινωνικές αντιδράσεις και τη λογοδοσία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνεχίζει τον δρόμο μιας κυνικής αδιαλλαξίας που κινείται στα όρια μιας καθεστωτικής νοοτροπίας, η οποία βγαίνει στο προσκήνιο συχνά πυκνά ως ένα από τα κυριότερα και πιο επικίνδυνα χαρακτηριστικά του Μεγάρου Μαξίμου.
Από το σκάνδαλο των υποκλοπών μέχρι το σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών, το κυβερνών κόμμα κινείται με ένα συγκεκριμένο μοτίβο που συμπυκνώνεται στην άρνηση πολιτικής ευθύνης και λογοδοσίας, στην αντιστροφή της πραγματικότητας και την «εξαφάνιση» από τη δημοσιότητα κάθε αντίθετης φωνής. Το πόρισμα Καρώνη και η εργαλειοποίησή του ήταν ακόμα ένα απτό παράδειγμα. Επιλεκτική ανάγνωση και αναπαραγωγή μιας ασαφούς έκθεσης, επιθετική υπεράσπιση με δημόσιες παρεμβάσεις και στρατηγική δολοφονίας χαρακτήρων σε όσους το αμφισβητούν, αλλά και σκόπιμη αποσιώπηση των άλλων πορισμάτων, μεταξύ των οποίων και εκείνο του ΕΟΔΑΣΑΑΜ που λίγες εβδομάδες πριν παρουσιαζόταν απ’ τα ίδια χείλη ως «εθνικό ευαγγέλιο». Σε όλο το φάσμα αυτής της πολύνεκρης τραγωδίας η κυβέρνηση ξεδιπλώνει με τον πιο ωμό τρόπο τις αδίστακτες διαθέσεις της. Ο τρόπος που παρέκαμψε την προανακριτική για τον Χρ. Τριαντόπουλο, αγνοώντας ακόμα και το Σύνταγμα, και η εξεταστική-παρωδία στην οποία δεν κλήθηκαν ουσιώδεις μάρτυρες αλλά ούτε και ο αρμόδιος υπουργός Κ. Αχ. Καραμανλής είναι ενδεικτικά αυτής της καθεστωτικής αντίληψης που έχει ριζώσει και καθοδηγεί το Μέγαρο Μαξίμου. Την ίδια στιγμή, επικοινωνιακά «πυροτεχνήματα» με εξαγγελία μέτρων για τον σιδηρόδρομο έξι χρόνια μετά την ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων και δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών. Προφανώς καμία εξήγηση στο επίμονο ερώτημα γιατί αυτά τα μέτρα δεν είχαν ληφθεί έγκαιρα.
Η στήριξη στον προπαγανδιστικό μηχανισμό της «Ομάδας Αλήθειας»
Παρόμοιο σκηνικό και στην υπόθεση με πρωταγωνιστή τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της «Ομάδας Αλήθειας». Παρά τις καταγγελίες για τη σχέση της κυβέρνησης με ιδιωτική εταιρία που λειτουργούσε ως «μαύρο ταμείο» και φυτώριο στελεχών της Ν.Δ., στο Μαξίμου έδειξαν δυσανεξία στην κριτική, σπεύδοντας να στηρίξουν με σθένος και πάθος την «Ομάδα Αλήθειας» και τα τρολ της. Αντιστρέφοντας εκ νέου την πραγματικότητα, δεν δίστασαν με επικριτικό ύφος να τονίσουν ότι το μόνο που συνέβη ήταν μια απλή συναλλαγή μεταξύ ιδιωτών, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι φιγουράραμε εκ νέου ως χώρα στον διεθνή Τύπο με αφορμή ακόμα ένα πολύ σοβαρό σκάνδαλο διαφθοράς και κράτους δικαίου. Ανακρίβειες, υπερβολές και συκοφαντίες ήταν η απάντηση της κυβέρνησης και για τις αρνητικές διεθνείς αξιολογήσεις της χώρας όσον αφορά την ελευθερία του Τύπου. Η πλειονότητα βέβαια των μέσων ενημέρωσης φρόντισε υπάκουα να κρύψει επιμελώς τις επίμαχες έρευνες, επιβεβαιώνοντας μέχρι κεραίας το δυσώδες τοπίο που επικρατεί στην Ελλάδα. Ενα μιντιακό σύστημα πάντοτε πρόθυμο στις υπηρεσίες του «γαλάζιου» καθεστώτος όχι απλώς για να αναπαράγει την εκάστοτε κυβερνητική «γραμμή», αλλά και για να φροντίζει να αποσιωπά οτιδήποτε μη αρεστό.
Αλαζονεία και καθεστωτική λογική
Καθώς διανύουμε αυτή τη δεύτερη τετραετία, η κυβέρνηση φαίνεται πως έχει αποφασίσει να εντείνει τα αυταρχικά και αλαζονικά της ένστικτα, ποντάροντας πρωτίστως στον κατακερματισμό, στην αναποτελεσματικότητα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, στην ανυποληψία της αντιπολίτευσης. Με γνώμονα τη λογική «στους τυφλούς κυβερνά ο μονόφθαλμος», στο Μέγαρο Μαξίμου επιλέγουν να συμβάλουν συνειδητά σε μια συνολικότερη θεσμική κρίση που πρωτίστως όμως έχει κοινωνικά χαρακτηριστικά απαξίωσης απέναντι σε μια βαθιά αντιδημοκρατική περιφρόνηση του πολιτικού συστήματος στην ανάγκη λογοδοσίας. Ακόμα και η προσπάθεια του πρωθυπουργού να παρουσιάζει διαρκώς και σε πείσμα της πραγματικότητας μια «μαγική εικόνα» διαρκούς ανάπτυξης και ευημερίας, όπου οι πολίτες εμπιστεύονται την κυβέρνηση και όσοι δεν το πράττουν είναι παραπληροφορημένοι ή «σκοτεινοί πράκτορες» που δρουν στο διαδίκτυο αναπαράγοντας θεωρίες συνωμοσίας, αποτελεί περισσότερο χαρακτηριστικό καθεστώτων που στο Μαξίμου ξορκίζουν και σίγουρα δεν λογίζονται ως δημοκρατικά.
Δεν ξέρω αν το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, όπως μας είπε προσφάτως ο πρωθυπουργός σχολιάζοντας τις εξελίξεις στα Τέμπη, πάντως η λογική της κυβέρνησης να προσπαθεί να εξασφαλίσει την επιβίωση της αδιαφορώντας για τη λαϊκή νομιμοποίηση είναι δεδομένα κοντόφθαλμη και δείχνει αδυναμία κατανόησης, στοιχείο που αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό των καθεστώτων που κατέρρευσαν ιστορικά.