Δεν χωράει ανθρώπινος νους την ωμότητα με την οποία το κράτος αντιμετωπίζει τους πιο ευάλωτους πολίτες του. Οι εικόνες που έρχονται στο «φως» από την Χαλκιδική σοκάρουν ακόμη και τους πιο κυνικούς. Ηλικιωμένο ζευγάρι πετιέται βίαια από το σπίτι του από αστυνομικές δυνάμεις, ύστερα από εντολή έξωσης. Οι κραυγές της κυρίας Τζοχουνίδη, που παρακαλά να μη χάσει το σπίτι όπου έζησε όλη της τη ζωή, ακούγονται ως απελπισμένη έκκληση όχι μόνο προς τις αρχές, αλλά και προς ολόκληρη την κοινωνία.
Η απόφαση εκτελέστηκε ψυχρά, χωρίς καμία πρόνοια, χωρίς καν την πρόφαση κοινωνικής ευαισθησίας. Το κράτος δικαίου φαίνεται να υποχωρεί όταν απέναντί του βρίσκεται η ανάγκη. Και η ανάγκη σήμερα έχει τη μορφή δυο ηλικιωμένων ανθρώπων, με ένα μικρό σπίτι και καμία άμυνα απέναντι σε τράπεζες, funds, κατασχέσεις και ψυχρούς μηχανισμούς.
«Που θα πάμε; Μας βασανίζουν τόσο καιρό. Θα με πάρουν από εδώ μόνο για την Κηδεία μου. Δεν μπορώ να περπατήσω. Θα πεθάνω», φωνάζει η γυναίκα κι αμέσως μετά καταρρέει, με τους κατοίκους να της πηγαίνουν νερό και να της κάνουν αέρα.
https://twitter.com/chris_avramidis/status/1926936689965998097?s=61
Η υπόθεση Τζοχουνίδη δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό, αλλά μια ακόμη πράξη σε μια σειρά εξώσεων που εκτελούνται με κυνισμό, κάτω από τον μανδύα της «νομιμότητας». Η πολιτεία που δεν μπορεί να προστατέψει τους ηλικιωμένους της είναι μια πολιτεία που έχει αποτύχει στον πυρήνα της αποστολής της. Το να πετάς στο δρόμο μια γιαγιά και έναν παππού δεν είναι απλά διοικητική πράξη, είναι κοινωνική βαρβαρότητα.