Η εκλογή δια κλήρου ήταν μια χαρακτηριστική μέθοδος επιλογής δημοσίων αξιωματούχων σε ορισμένες πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας, με πιο γνωστή περίπτωση την αθηναϊκή δημοκρατία. Στην Αθήνα, σχεδόν όλα τα δημόσια αξιώματα καλύπτονταν με κλήρωση, αρχίζοντας από τους άρχοντες το 487–486 π.Χ., όπως και η Βουλή των 500 και οι ένορκοι στα δικαστήρια.
Η χρήση της κλήρωσης εξάλειφε τον ανταγωνισμό των εκλογών και εξασφάλιζε την τακτική ανανέωση των προσώπων στη διοίκηση. Έτσι, η διακυβέρνηση δεν βρισκόταν αποκλειστικά στα χέρια «ειδικών», αλλά επέτρεπε στους πολίτες να αποκτήσουν πρακτική εμπειρία στα δημόσια πράγματα και μια ουσιαστική πολιτική εκπαίδευση.
Η βασική αρχή της κλήρωσης ήταν η ισότητα μεταξύ των πολιτών. Μόνο όσοι είχαν δηλώσει υποψηφιότητα έμπαιναν στην κλήρωση για τα δημόσια αξιώματα. Εξαιρέσεις υπήρχαν για στρατιωτικούς αξιωματούχους (όπως οι δέκα στρατηγοί) και για κάποιες οικονομικές θέσεις, οι οποίοι εκλέγονταν με ψηφοφορία. Ωστόσο, οι περισσότερες εκτελεστικές αρμοδιότητες ήταν κατανεμημένες σε ετήσιες επιτροπές δέκα μελών που προέκυπταν με κλήρωση.
Η κλήρωση ως θεσμός διασφάλιζε τη διαφάνεια, την εναλλαγή και την ενεργή συμμετοχή των πολιτών στη δημοκρατική ζωή της αρχαίας Αθήνας.
Πηγή : www.britannica.com