Οι φοιτητοπατερες με τα προχθεσινα μυαλά με ερμηνεύουν “αυθεντικά” και διαδίδουν ότι δήθεν αποχώρησα…γιατί δεν πήρα κάποια θέση.
Για γέλια.
Προστατεύουν τις καρεκλιτσες τους και δεν μπορούν με το μυαλουδακι της οδού Πατησίων να αντιληφθούν ότι άνθρωποι όπως εγώ που έχουν χορτάσει από θέσεις ισχύος και πραγματικής επιρροής εδώ και στο εξωτερικό δεν διεκδικούν κανένα από τα δικά τους…σκαμπό.
Αλλά όταν πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς γιατι τα κάνουν θάλασσα στη μεγάλη τρικυμία.
Όπως τα έχουν κάνει επανειλημμένως μέχρι σήμερα.
Και μένουν παρά ταύτα αμετακίνητοι.
Γιατι άραγε; Ίσως το εξηγήσω κάποια στιγμή.
Όχι κάποια στιγμή, αλλά τώρα. Ότι πάει στις καλένδες με έναν μαγικό τρόπο ξεχνιέται, χάνεται.