Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος
Οι Φαναριώτες ήταν τον καιρό της τουρκοκρατίας η διπλωματική τάξη των Τούρκων. Και όταν δεν μπορούσαν να αποδώσουν τα αναμενόμενα από όσα τους είχε αναθέσει ο σουλτάνος, η τιμωρία τους ήταν αποκεφαλισμός. Οι φαναριώτες όμως με τον καιρό και ειδικά μετά την εθνοσωτήρια Επανάσταση του 1821 εξαφανίστηκαν και την θέση τους πήραν διπλωμάτες Τούρκοι που είχαν ως συνεργάτες συμβούλους από την Ευρώπη.
Η Τουρκία δεν απέκτησε τυχαία το προσωνύμιο «επιτήδειος ουδέτερος», κάτι που το χρησιμοποίησαν πρώτοι οι Φαναριώτες, για να γίνει στην πορεία και ειδικά μετά την επανάσταση των Νεότουρκων, στοιχείο της πολιτικής τους. Το «επιτήδειος ουδέτερος» των Τούρκων πολιτικών, τους εμφύσα το κυνήγι της ευκαιρίας και τις υποσχέσεις κάθε είδους που δίνονται αφειδώς. Ειδικά στην αγορά οπλικών συστημάτων, οι γείτονες δεν έχουν κανένα πρόβλημα να λένε ότι θα αγοράσουν από τους πάντες τα πάντα, για να τους έχουν όλους ευχαριστημένους.
Να μην ξεχνάμε ότι με αυτή την πολιτική τους η Τουρκία απείχε από τον καταστροφικό και για την πατρίδα μας Β’ παγκόσμιο, παράλληλα όμως οι διπλωμάτες της ανέπτυξαν έντονη παρασκηνιακή δραστηριότητα και πέτυχαν να διατηρήσουν τη χώρα τους ανέπαφη, ισορροπώντας σε δύο βάρκες (το είδαμε πρόσφατα και στον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας), ενώ όταν πλέον ο πόλεμος είχε ουσιαστικά λήξει η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία σε μια προσπάθεια να αποκομίσει οφέλη κύριος από τα Δωδεκάνησα εις βάρος της Ελλάδος και όχι μόνο. Μάλιστα ο Υπουργός Εξωτερικών της Σουκρού Σαράτσογλου, ζήταγε «από τους Γερμανούς και τους Άγγλους τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, εντολή στην Αλβανία, εδαφικές ρυθμίσεις σε βάρος της Βουλγαρίας, έλεγχο του λιμανιού της Θεσσαλονίκης κ.ά. Ο Σαράτσογλου ζητούσε ακόμα από τους Γερμανούς να του αναθέσουν τη φύλαξη της Χίου, Σάμου και Λέσβου, εδάφη της Συρίας, του Ιράκ και της Σοβιετικής Ένωσης και εντολή στη Συρία, το Ιράκ και την Αίγυπτο. Απαιτήσεις δηλαδή που ισοδυναμούσαν με αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας», κάτι που προσπαθεί να κάνει ο νέο σουλτάνος .
Ας δούμε όμως πως κινούνται σήμερα βάση αυτής της πολιτικής, με πρόσφατα παραδείγματα: τον Ιούλιο, ο Τούρκος ΥΠΕΞ Χακάν Φιντάν συναντήθηκε με τον Βρετανό ομόλογό του Ντέιβιντ Λάμι στην Άγκυρα, όπου δήλωσε: «Η συνεργασία μας στην αμυντική βιομηχανία πηγαίνει πολύ καλά. Από την προμήθεια των Eurofighters έως την κοινή μας εργασία σε άλλους τομείς, οι εταιρείες μας και οι αρμόδιοι φορείς λειτουργούν καλά».
Προχθές πάλι ο Ταγίπ Ερντογάν είπε ότι περιμένει από τον πρόεδρο Τράμπ, με τον οποίο είχε συνομιλία πρόσφατα στην σύνοδο του ΝΑΤΟ, να δώσει τα μαχητικά F-35 στην Τουρκία, ενώ υποστήριξε πως «η ανησυχία της Ελλάδας για τα βήματα που έχουμε κάνει στον τομέα της άμυνας είναι δίχως νόημα», σημειώνοντας ότι «η Τουρκία δεν αποτελεί απειλή για καμία χώρα που δεν απειλεί την ασφάλεια και τα συμφέροντά της και δεν της επιδεικνύει εχθρική στάση».
Έξυπνα κινούνται οι πολιτικοί της Τουρκίας, μόνο που οι δυτικοί που τους υποτιμά αλλά θέλει το χρήμα τους, κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν και ο «επιτήδειος ουδέτερος» θα βυθιστεί στην ίδια την ουδετερότητα του. Όσο για αυτά που λέει για την Ελλάδα μάλλον κάπου είναι μπερδεμένος και δεν μας τα ομολογεί καλά ο Ερντογάν. Η «γαλάζια πατρίδα», η «πατρίδα των αιθέρων» και το Τουρκολιβυκό μνημόνιο ενάντια σε κάθε λογική και δίκαιο τι είναι κύριε πρόεδρε της Τουρκίας, δεν ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΛΗ;