Οι ικανότητες καί η άρτια επαγγελματική του κατάρτιση ηταν τόσο αναγνωρισμένες, ώστε οι συγκυρίες έφεραν νά υπηρετήσει σέ κορυφαια πόστα
Από την Εστία της Κυριακής
Ως βαθύς γνώστης της ελληνικης Ιστορίας καί των θεμάτων εθνικης ασφάλειας της χώρας, ο Γεωργίου παρέθετε στούς συνομιλητές του εξαντλητικές λεπτομέρειες γιά γεγονότα καί πρόσωπα πού σφράγισαν τίς ελληνοτουρκικές σχέσεις, τό Κυπριακό καί τίς εξελίξεις στήν Μέση Ανατολή κατά τίς προηγούμενες –πολλές– δεκαετίες μέχρι καί πρόσφατα.
Έφυγε από τήν ζωή, πλήρης ημερων, ο πρέσβυς ε.τ. Κωνσταντινος Δ. Γεωργίου, ο οποιος, μεταξύ άλλων θέσεων πού ειχε αναλάβει στήν πολυετη καριέρα του, διετέλεσε –δύο φορές– γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικων καί –επί μία δεκαετία– γενικός γραμματέας της Προεδρίας της Δημοκρατίας.
Ο πρέσβυς Γεωργίου έχαιρε μεγάλης διακομματικης αναγνωρίσεως. Άν καί ποτέ ο ίδιος δέν εκδήλωνε κομματικές προτιμήσεις, ηταν ευρέως γνωστό ότι η ιδεολογική του τοποθέτηση βρισκόταν στήν παραδοσιακή Δεξιά. Ωστόσο, οι ικανότητες καί η άρτια επαγγελματική του κατάρτιση ηταν τόσο αναγνωρισμένες, ώστε οι συγκυρίες έφεραν νά υπηρετήσει σέ κορυφαια πόστα κοντά, κυρίως, στόν αείμνηστο Κάρολο Παπούλια. Άλλως τε, οι πραγματικοί κρατικοί λειτουργοί έχουν ορκιστει νά υπηρετουν μόνον τήν πατρίδα καί τά συμφέροντα του ελληνικου λαου.
Ως βαθύς γνώστης της ελληνικης Ιστορίας καί των θεμάτων εθνικης ασφάλειας της χώρας, ο Γεωργίου παρέθετε στούς συνομιλητές του εξαντλητικές λεπτομέρειες γιά γεγονότα καί πρόσωπα πού σφράγισαν τίς ελληνοτουρκικές σχέσεις, τό Κυπριακό καί τίς εξελίξεις στήν Μέση Ανατολή κατά τίς προηγούμενες –πολλές– δεκαετίες μέχρι καί πρόσφατα. Ηταν εξ ίσου γνωστός ως λάτρης του ωραίου φύλου καί ως άμεσα προσαρμοστικός σέ κάθε περιβάλλον, από τό επίσημο διπλωματικό δειπνο ή τό ακριβό εστιατόριο του Παρισιου μέχρι τό ταπεινό καφενειο ενός απομακρυσμένου ελληνικου χωριου.
Ο Κωνσταντινος Γεωργίου προερχόταν από οικογένεια πού μέλη της, κατά τίς δεκαετίες του ’50 καί του ’60, βρίσκονταν στήν ηγεσία της τότε Αστυνομίας Πόλεων. Εισηλθε στήν Διπλωματική Υπηρεσία τό 1958. Εκτός από τίς θέσεις του γγ στήν Προεδρία καί στό Υπουργειο Εξωτερικων, υπηρέτησε στίς Πρεσβειες της Ελλάδας στήν Άγκυρα καί τό Παρίσι, στό Γενικό Προξενειο στήν Λευκωσία, στό Προξενειο στήν Λιέγη, καθώς καί ως πρέσβυς στήν Συρία καί τήν Ιταλία.
Τό καλοκαίρι του 1994, ως γγ του Υπουργείου Εξωτερικων, ο Γεωργίου ηταν ο βασικός εισηγητής απόρριψης των προτάσεων γιά μείωση της έντασης στό Αιγαιο μέσω «άοπλων πτήσεων» των αεροσκαφων Ελλάδας καί Τουρκίας. Τό τέχνασμα της Άγκυρας (στό οποιο αρκετοί καί στήν Αθήνα ειχαν «τσιμπήσει») ηταν ότι η τουρκική πλευρά «απλως» θά κατέγραφε τίς απαιτήσεις της, συνεχίζοντας τίς παραβιάσεις στό Αιγαιο, αλλά, άν τά αεροσκάφη αμφοτέρων των πλευρων ηταν άοπλα, τότε δέν θά υπηρχε κίνδυνος δυστυχήματος ή ελληνοτουρκικης κρίσης. Σέ σύνοδο του ΝΑΤΟ, ο υπουργός Εξωτερικων των ΗΠΑ Γ. Κρίστοφερ, ο βοηθός υπουργός Εξωτερικων Στ. Όξμαν καί ο πρεσβευτής στήν Αθήνα Τ. Νάιλς επικαλουνταν μάλιστα σχετική συζήτηση του Προέδρου Μπ. Κλίντον μέ τόν Πρωθυπουργό Αν. Παπανδρέου, στήν Ουάσιγκτων, τόν Απρίλιο της ίδιας χρονιας. Κατά τήν αμερικανική εκδοχή, ο Παπανδρέου ανέφερε πώς «θά εξέταζε τήν ιδέα», οπότε –μετά τήν Άγκυρα– καί τό Σταίητ Ντηπάρτμεντ πρότεινε, ενθέρμως, τήν μή φόρτωση πυραύλων στά ελληνικά μαχητικά πρίν από τίς αποστολές περιπολιων καί αναχαιτίσεων. Σέ περίπτωση ανάγκης, μοναδικό μέσο αμύνης των Ελλήνων πιλότων θά ηταν τό πυροβόλο τους. Η αντίδραση του υπουργου Εξωτερικων Παπούλια –μετά από πρόταση του Γεωργίου– ηταν ψύχραιμη. Επειδή τήν ίδια ημέρα χρειαζόταν τήν αμερικανική συναίνεση στίς ελληνικές θέσεις γιά τό εμπάργκο στά Σκόπια καί τήν κρίση μέ τά Τίρανα στίς περιοχές της μειονότητας, ο Παπούλιας προσποιήθηκε ότι δέν γνώριζε τόν διάλογο Κλίντον-Παπανδρέου, ζητωντας περισσότερο χρόνο. Κατάφερε νά αποσπάσει όσα ζητουσε γιά τά Βαλκάνια καί, δεκαπέντε ημέρες αργότερα, απέρριψε τό αίτημα αφοπλισμου των μαχητικων της Πολεμικης Αεροπορίας αφου, προηγουμένως, φρόντισε νά παρουσιάσει στό ΝΑΤΟ καί στίς ΗΠΑ λεπτομερη στοιχεια γιά τίς τουρκικές παραβιάσεις.
Λίγο αργότερα, τόν Μάιο του 1995, οι Παπούλιας καί Γεωργίου έδρασαν ως αποτελεσματικοί μεσολαβητές μεταξύ αφ’ ενός του ΝΑΤΟ, της ΕΕ καί των ΗΠΑ καί αφ’ ετέρου του Σέρβου Προέδρου Σλ. Μιλόσεβιτς, του Σερβοβόσνιου ηγέτη Ρ. Κάρατζιτς καί του στρατηγου του, Ρ. Μλάντιτς. Οι δύο τελευταιοι, πρός αποτροπή επέκτασης των εναντίον τους «χειρουργικων» Νατοϊκων βομβαρδισμων, συνέλαβαν ομήρους περίπου 370 κυανόκρανους του ΟΗΕ, τούς οποίους χρησιμοποίησαν ως «ανθρώπινες ασπίδες» σέ κρίσιμους στόχους. Η ελληνική πλευρά έπεισε τούς Σερβοβόσνιους (πού ειχαν έλθει σέ μερική ρήξη μέ τόν Μιλόσεβιτς) ότι η παράταση της ομηρίας θά επιδείνωνε τήν θέση τους καί πέτυχε τήν απελευθέρωση των κυανόκρανων, εξασφαλίζοντας ειρήνευση –έστω λίγων μηνων– στά Βαλκάνια. Τό εκπληκτικό ειναι ότι ο μεσολαβητής της ΕΕ στήν πρώην Γιουγκοσλαβία, λόρδος Όουεν, προσπάθησε νά καπηλευθει τήν πρωτοβουλία της Αθήνας καί νά τήν παρουσιάσει σάν δική του επιτυχία λίγες ημέρες πρίν αποχωρήσει από τά καθήκοντά του!
Στήν συλλυπητήρια ανακοίνωσή του, τό Υπουργειο Εξωτερικων επισημαίνει πώς «ο Κωνσταντινος Γεωργίου εκπροσώπησε τήν Ελλάδα μέ αξιοπρέπεια καί σύνεση σέ κρίσιμες στιγμές πού καθόρισαν τήν διεθνη της παρουσία. Υπηρέτησε τήν πατρίδα μέ αφοσίωση καί εντιμότητα. Διακρίθηκε γιά τόν επαγγελματισμό του, τό ηθος, τήν ακεραιότητα καί τήν υψηλή αίσθηση ευθύνης. H παρακαταθήκη πού άφησε σέ όσους συνεργάστηκαν μαζί του ειναι πολύτιμη».