Πόσα θέλει σήμερα μια οικογένεια με 5 ή 6 μέλη για να ζήσει το μήνα – Όχι θεωρίες νούμερο, ποσό – Ξέρει ο Πρωθυπουργός να πει;

Δημογραφικό
Γέννησα 3 παιδιά. Μακάρι ο Θεός να μου έδινε κι άλλα.
Δεν τα γέννησα για να μου πούνε μπράβο και δεν το θέλω κιόλας
Άλλα όλες αυτές οι συζητήσεις για το δημογραφικό σε ένα παιδοκτόνο Κράτος με παγιωμένη αδιαφορία για την οικογένεια πραγματικά είναι εξοργιστικές.

Στο επάγγελμα μου ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε κανείς αν έχω παιδιά. Κανένα σωματείο δεν με προστάτεψε ως γονέα που έχει προστατευόμενα μέλη. Στην πόλη μου καμία αρχή δεν ενδιαφέρθηκε να με υπερασπιστεί ως εργαζόμενη γυναίκα που αποφάσισα να δημιουργήσω οικογένεια στην παραμεθόριο. Το αντίθετο.

Το κράτος μου; μόλις τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα το χρεοκόπησαν πρώτα προς τους πολύτεκνους και τους τρίτεκνους στράφηκε να τιμωρήσει. Τα εισοδηματικά κριτήρια για τα επιδόματα παιδιών είναι της πλάκας. Η διαβίωση έχει αυξηθεί αλματωδώς και δεν έχει υπάρξει καμία προσαρμογή στην πραγματικότητα.

Οι τρίτεκνοι ποτέ δεν θεωρήθηκαν τελικά πολύτεκνοι και οι πολύτεκνοι πλήρωσαν τεκμήριο για τα πολυτεκνικά τους αυτοκίνητα.

Πόσα θέλει σήμερα μια οικογένεια με 5 ή 6 μέλη για να ζήσει το μήνα. Όχι θεωρίες νούμερο.
Ποσό. Ξέρει ο Πρωθυπουργός να πει; 1250 ευρώ είναι ακατάσχετα σε έναν λογαριασμό και για κάποιον που έχει να ζήσει μόνο τον εαυτό του και για κάποιον που έχει οικογένεια. Δεν υπολογίζονται τα παιδιά. Ούτε οι φοιτητές που εξακολουθούν να είναι προστατευόμενα μέλη με τεράστια έξοδα.

Νέοι που γύρισαν στα χωριά τους να δουλέψουν τη γη αντί να στηριχθούν διώχθηκαν και χρεώθηκαν την ίδια στιγμή που τα εκατομμύρια σφυρίζουν στους κομματικούς φίλους.

Ο Υπουργός Οικονομίας μπορεί να μας πει ένα νούμερο; πόσα πιστεύει ότι χρειάζεται σήμερα μια οικογένεια 5 ή 6, δεν λέω παραπάνω, μελών για να ζήσει. Το μήνα. Ένα νούμερο. 2.000; 1500; 3.000; 800; ένα νούμερο αντικειμενικά. Ας πει.

Ας ρωτήσει ένας δημοσιογράφος. Κάποιος τέλος πάντων. Ένα νούμερο. Για να πληρώνει ρεύμα, τροφή, δάνεια, εκπαίδευση, ρούχα, φόρους, νοίκι, αυτοκίνητο, βενζίνες, γιατρούς, φάρμακα, νερά, κοινόχρηστα, χαρτζιλίκια, πάγια, έκτακτα, πόσο; Ένα ποσό.

Ας ρωτήσει κάποιος τον Πρωθυπουργό στη ΔΕΘ. Πόσα λεφτά χρειάζεται ένα παιδί σήμερα το μήνα για να ζήσει απλά. Πόσα ένας ενήλικας; προσθέστε τα και πολλαπλασιάστε τα. Απλά είναι τα πράγματα.

Τέλος πάντων.
Εμείς τα παιδιά μας τα κάναμε από αγάπη.
Και ούτε υπολογίσαμε, ούτε τεφτέρι βγάλαμε, ούτε γονατίσαμε. Και η αγάπη τους μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε.

Αλλά και η ανοησία και κάτι συντελεστές αριθμητικής της πλάκας, και κάτι καλάθια και κάτι πανέρια και κάτι pass δεν pass, όλα έχουν ένα όριο. Το δημογραφικό είναι θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί κάθε Υπουργείο και κάθε αρχή και κάθε συλλογικότητα. Η προστασία της οικογένειας είναι πολιτική με σχεδιασμό όχι μπάλωμα.