Ο καθοριστικός τους ρόλος
Οι Αρχαίοι Έλληνες Τύραννοι συχνά έπαιξαν έναν καθοριστικό ρόλο στην πολιτική, οικονομική και πολιτιστική προώθηση των πόλεων-κρατών τους. Στην αρχαία Ελλάδα, ο όρος «τύραννος» περιέγραφε έναν ηγεμόνα που καταλάμβανε την εξουσία παράνομα, παρακάμπτοντας συνήθως τα δημοκρατικά, κληρονομικά ή ολιγαρχικά συστήματα. Επιπλέον, σε αντίθεση με τον σύγχρονο αρνητικό όρο «τυραννία», πολλοί από αυτούς τους Έλληνες ηγέτες που τελικά ήταν αποτελεσματικοί και δημοφιλείς. Μάλιστα, επέβαλαν σημαντικές μεταρρυθμίσεις, βελτιώνοντας δραστικά τη ζωή των πολιτών τους. Ακόμη, προσωπικότητες όπως οι αισημνητές (διαιτητές ή νομοθέτες) συνέβαλαν στη διακυβέρνηση με τρόπο που συμπλήρωνε την επιρροή αυτών των ισχυρών ηγεμόνων.
Με πληροφορίες από το arxaiaellinika.gr
Πεισίστρατος της Αθήνας: Μείωσε τη Δύναμη της Αριστοκρατίας
Ο Πεισίστρατος (περ. 561–527 π.Χ.) αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα «καλού» τυράννου στην αρχαία Ελληνική ιστορία. Παρόλο που ανέλαβε την εξουσία με αντισυμβατικά μέσα, η διακυβέρνησή του εφάρμοσε πολιτικές που ωφέλησαν σημαντικά τον αθηναϊκό πληθυσμό. Συγκεκριμένα, ο Πεισίστρατος εισήγαγε την αναδιανομή της γης για να υποστηρίξει τους φτωχούς αγρότες, μειώνοντας έτσι τη δύναμη της αριστοκρατίας. Ταυτόχρονα, προώθησε ενεργά πολιτιστικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις, συμπεριλαμβανομένης της καθιέρωσης των Παναθηναίων, γεγονός που ένωσε τους Αθηναίους σε έναν κοινό εορτασμό. Επιπρόσθετα, ανέπτυξε τις υποδομές, κατασκευάζοντας υδραγωγεία για να βελτιώσει την ύδρευση και υποστήριξε έργα δημοσίων έργων. Επομένως, η βασιλεία του Πεισίστρατου έθεσε τις βάσεις για την τελική ανάπτυξη της δημοκρατίας στην Αθήνα, καθώς ενδυνάμωσε τις κατώτερες τάξεις και προώθησε την ενότητα των πολιτών.
Πολυκράτης της Σάμου: Μετέτρεψε το Νησί σε Κυρίαρχη Δύναμη
Ο Πολυκράτης κυβέρνησε τη Σάμο κατά τη χρυσή της εποχή (περίπου 538–522 π.Χ.), μετατρέποντάς την σε μια σημαντική δύναμη στο Αιγαίο. Αρχικά, ο Πολυκράτης έχτισε ένα ισχυρό ναυτικό, επιτρέποντας έτσι στη Σάμο να κυριαρχήσει στο εμπόριο και τις στρατιωτικές υποθέσεις της περιοχής. Παράλληλα, προώθησε το εμπόριο και αύξησε τον πλούτο, ενθαρρύνοντας τις εμπορικές σχέσεις σε όλη τη Μεσόγειο. Μάλιστα, ανέθεσε την κατασκευή μνημειωδών αρχιτεκτονικών έργων, όπως το Ηραίο της Σάμου και το Ευπαλίνειο Σήραγγα , ένα από τα πιο αξιοσημείωτα μηχανικά επιτεύγματα του αρχαίου κόσμου. Ωστόσο, παρά το τραγικό του τέλος, η βασιλεία του Πολυκράτη έφερε πλούτο, πολιτιστική ανάπτυξη και σημαντική επιρροή στη Σάμο.
Κλεισθένης της Σικυώνας: Προώθησε την Ισότητα με Μεταρρυθμίσεις
Οι Αρχαίοι Έλληνες Τύραννοι συχνά επενέβαιναν για να σταματήσουν τις εσωτερικές διαμάχες των πόλεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διακυβέρνηση του Κλεισθένη (περίπου 600–570 π.Χ.) στη Σικυώνα, την οποία χαρακτήρισαν οι προσπάθειές του να αποδυναμώσει την αριστοκρατική κυριαρχία και να ενοποιήσει την πόλη. Πρωτίστως, ο Κλεισθένης μείωσε την επιρροή της Δωρικής αριστοκρατίας, αναδιοργανώνοντας τα φυλετικά συστήματα και προωθώντας την ισότητα μεταξύ των μη Δωριέων. Επιπλέον, εστίασε στην πολιτιστική ταυτότητα, προωθώντας τις αστικές γιορτές και τις παραδόσεις που χαρακτήριζαν μοναδικά τη Σικυώνα. Τέλος, ενθάρρυνε την οικονομική ανάπτυξη μέσω του εμπορίου και των γεωργικών βελτιώσεων. Κατά συνέπεια, ο Κλεισθένης δημιούργησε μια πιο συμπεριληπτική και συνεκτική κοινωνία στη Σικυώνα.. Οδηγώντας την σε ευημερία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του.
Περίανδρος της Κορίνθου: Συνέδεσε το Αιγαίο και το Ιόνιο Πέλαγος
Ο Περίανδρος (περ. 627–585 π.Χ.), ο δεύτερος ηγεμόνας της δυναστείας των Κυψελιδών, θεωρείται συχνά ένας από τους Επτά Σοφούς της Ελλάδας, χάρη στη σοφία και τις διοικητικές του ικανότητες. Κυρίως, ο Περίανδρος κατασκεύασε τον περίφημο Δίολκο, μια πλακόστρωτη διαδρομή που επέτρεπε τη μεταφορά πλοίων στον Ισθμό της Κορίνθου, ενισχύοντας έτσι δραματικά την αποτελεσματικότητα του εμπορίου. Μέσω αυτού, ενίσχυσε την οικονομία της Κορίνθου, μετατρέποντάς την σε κομβικό κέντρο εμπορίου και πολιτισμού. Παράλληλα, υποστήριξε τις τέχνες και τις πνευματικές αναζητήσεις, προσελκύοντας ποιητές και στοχαστές στην αυλή του. Συνεπώς, η συμβολή του Περίανδρου καθιέρωσε την Κόρινθο ως μία από τις πλουσιότερες και πιο επιδραστικές ελληνικές πόλεις της εποχής.
Γέλων των Συρακουσών: Εξασφάλισε την Ανεξαρτησία της Σικελίας
Ο Γέλων (περ. 491–478 π.Χ.) ανέβηκε στην εξουσία ως στρατηγός και έγινε τύραννος των Συρακουσών, οδηγώντας την πόλη σε στρατιωτική και οικονομική επιτυχία χάρη στην ικανή ηγεσία του. Αρχικά, ο Γέλων εδραίωσε την εξουσία στις Συρακούσες μετεγκαθιστώντας πληθυσμούς και ενσωματώνοντάς τους στην πόλη-κράτος. Το πιο σημαντικό, εξασφάλισε μια αποφασιστική νίκη εναντίον των Καρχηδονίων στη Μάχη της Ιμέρας το 480 π.Χ.. Διασφαλίζοντας την ανεξαρτησία των Συρακουσών και της Ελληνικής Σικελίας. Τέλος, προώθησε δημόσια έργα και πολιτιστική ανάπτυξη, ενισχύοντας το κύρος της πόλης. Έτσι, η ηγεσία του Γέλωνα έφερε σταθερότητα και ευημερία στις Συρακούσες, καθιστώντας τες την κυρίαρχη δύναμη στη Σικελία.
Οι Αισυμνήτες: Οι Νομοθέτες και οι Διαιτητές της Κρίσης
Οι αισημνητές αποτελούσαν έναν ξεχωριστό θεσμό στην αρχαία Ελλάδα, αναλαμβάνοντας την επίλυση πολιτικών και κοινωνικών διαφορών και την εφαρμογή νομικών μεταρρυθμίσεων. Ουσιαστικά, ο ρόλος τους έμοιαζε με αυτόν των Ρωμαίων δικτατόρων.. Τους οποίους οι Ρωμαίοι διόριζαν σε περιόδους κρίσης για να αποκαταστήσουν την τάξη. Οι Ελληνικές πόλεις επέλεγαν συχνά τους αισημνητές για τη σοφία και την αμεροληψία τους, ώστε να λειτουργήσουν ως μεσολαβητές και νομοθέτες σε κοινωνίες που αντιμετώπιζαν εσωτερικές διχόνοιες. Μάλιστα, εξέχουσες προσωπικότητες όπως ο Σόλωνας ο Αθηναίος, ο Πιττακός ο Μυτιλήνης και ο Δράκοντας ο Αθηναίος λειτουργούσαν ως αισημνητές.
Για παράδειγμα, οι μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα στην Αθήνα αντιμετώπισαν την οικονομική ανισότητα και έθεσαν τις βάσεις για την αθηναϊκή δημοκρατία. Στο ίδιο πλαίσιο, ο Πιττακός υπήρξε ένας δίκαιος και μετριοπαθής ηγέτης στη Μυτιλήνη.. Ενώ ο Δράκοντας καθιέρωσε τον πρώτο γραπτό κώδικα νόμων της Αθήνας, δημιουργώντας έτσι τα θεμέλια για μελλοντικές νομικές εξελίξεις. Εν κατακλείδι, αυτοί οι Αρχαίοι Έλληνες Τύραννοι και νομοθέτες ενισχύουν την αντίληψη ότι η εξουσία.. Ακόμη και όταν αποκτάται παράνομα, μπορούσε να οδηγήσει στη σταθεροποίηση και την προώθηση των κοινοτήτων.
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΞΙΟΤΙΜΟΝ κ. Κυριακον Βελοπουλον {Ελληνικη Λυση}.
Αξιοτιμε κ. Βελοπουλε . Σας εκφραζω τα συγχαρητηρια μου διοτι εσθε ο μονος αρχηγος κομματος που κανετε καθαρη και εντιμη αντιπολιτευση με στοιχεια μη αμφισβητησιμα , στην υπεξαιρεθεισα εκβιαστικως Ν.Δ. απο τον αειμνηστο Κων. Μητσοτακη με το φοβητρο του … Εθναρχη τον Γερμανου Εγκληματια Πολεμου «Μαξ Μερτεν».
Επισης για τη σωστη ερμηνεια υμων του χωριου που ο «Αποστολος Παυλος» στην προς Ρωμαιους επιστολην του , αναφερει επακριβως τα κατωτερω , και απορριπτει τη λαθος ερμηνεια , οτι «ο νεκρος δεδικαιωτε». Δηλαδη «Ο νεκρος δεδικαιωτε απο τις αμαρτιες». «Δηλαδη αφου απεθανε δεν θα αμαρτανει πλεον», για να ζησει στην αλλη ζωη {Δευτερα παρουσια} εντος της Θειας Χαριτος.
Ειναι λοιπον μεγα λαθος των θεολογων , των κοινονιολογων, των κληρικων κ.λ.π.που αναφρουν οτι ¨«Ο νεκρος δεδικαιωτε, ως να του συγχωρηθησαν αυτοματως ολες οι αμαρτιες του. Αν ηταν ετσι , τοτε ολοι οι καταστροφεις της ανθωποτητος κ.λ.π. εγκληματιες Π.Χ. ο μεταστας Ιος του «Γ. Σημιτη» Γενικου διευθυντη του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ Ρουμελης που εκλεψε απο το Ταμειο του ΕΑΜ {8.000} χρυσες λιρες Αγγλιας που προοροζοντο για τη μισθοδοσια των Ελασιτων και την κοπανησε για να συνεταιρισθει με τον επισης κομμουνιστη αρχηγο των τοτε εν Ελλαδι καπιταλιστων «Στρατη Ανδρεαδη». Ουτω αφησε νηστικους τους στρατιωτες του ΕΛΑΣ και αυτοι καταληστευσαν κ.λ.π. τον ατυχη λαο των Αθηνων. Το ιδιο επραξεν και ο Ιος του «Κ. Σημιτης» οταν διορισθηκε πρωθυπουργος της Ελλαδος απο τον Τροτσκιστη «Ανδρεα Παπανδρεου».
Ουτω . Αφιερωνω το κατωτερω σχολιο μου δημοσιευθεν στην
Εφημεριδα «δημοκρατια» , στο κομμα «Ελληνικη Λυση» και στον κ. «Κ. Βελοπουλο». Ως τη μονη αντιπολιτευτικη εφημεριδα που ασκουν το βαρος της ¨Αντιπολιτευσης.
Παντως απο το βαθος των ομιλιων σου, αναγνωριζω οτι δεν αγνοεις τον γεροντα Ελληνα πατριωτη Φ.Π και αυτο ειναι μεγαλη τιμη για εμενα.
Δια ταυτα σου αφιερωνω με εκτιμηση το κατωτερω σχολιο μου στην ενταυθα εφημεριδα στην οποιαν επανασχολιαζω απο το ετος {2.025}.
Η πολεμικη κραυγη των αρχαιων προγονων μας ηταν η εξης : «Διας και Νικη»
Εμεις νυν θα λεμε Χριστιανισμος και Νικη : Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ : Οι αρχαίοι Εληνες έλεγαν ότι , η αγάπη είναι θεός , σε αντίθεση με τους Χριστιανούς που λένε ότι ο Θεός είναι αγάπη.
Σχετικά με την ύπαρξη των θεών πίστευαν ότι , όποια δύναμη ή εξουσία ανώτερη από τα ανθρώπινα που υπάρχει στον κόσμο , και που θα εξακολουθεί να υπάρχει όταν πεθάνουμε θα μπορούσε να ονομασθεί Θεός. Η ουσία του Χριστιανισμού βρίσκεται στην Ανάσταση του Υιού και Λόγου του Θεού που ενανθρωπίσθηκε , και με τη σταύρωσή του και έσωσε την … ανθρωπότητα , από το … «Προπατορικό Αμάρτημα . {;}
Αυτή είναι δηλαδή η ουσία του Χριστιανισμού σύμφωνα και με τους μεγάλους Γερμανούς θεολόγους «Schleiermacher , Harnackκαι Fenerbach που έχουν εκφρασθεί για την Ανάσταση του Χριστού ως εξής : «Das Wessendes Christentums : Η Ουσία του Χριστιανισμού». Οι Αθηναίοι όμως κατά τη διάσημη ομιλία του Αποστόλου Παύλου στον Αρειο Πάγο , η οποία σώζεται στις Πράξεις των Αποστόλων {ΙΖ 16 – 33 } τον σταμάτησαν απο την ομιλία του, όταν αυτός ανεφέρθη στην Ανάσταση των νεκρών. Κι’ αυτό διότι για τους Ελληνες «αθανασία» σημαίνει , η διηνεκής παρουσία μέσα στην κοινωνική μνήμη εκείνου που έχει αποχαιρετήσει τη ζωή , αλλά έμεινε στη μνήμη του λαού για τις αγαθές του πράξεις και ουτω κατέλαβε τη θέση του ένδοξου νεκρού. Αντί δηλαδή για την αθάνατη ψυχή , η άφθαρτη λύπη των πάντων, στη θέση του … Παραδείσου , που ανήκει μόνο στους … καλούς Χριστιανούς . Ομως για τους αρχαιους Ελληνες ηταν η τιμή για όποιον κατάφερε να την αξίζει , μιας αιωνιότητας στην καρδιά της κοινωνικής ύπαρξης των ζωντανών και όχι στις φρούδες ελπίδες της εισαγωγής στον Παράδεισο.
Ενα χαρακτηριστικό ποίημα του Τυρταίου που κατά τιν Ζ’ π.Χ. αιώνα δόξαζε με τα ποιήματά του τον μαχητή που έπεσε στη μάχη, είναι το κατωτέρω : «Τι τιμή στο παλικάρι / όταν πρώτο στη φωτιά / έπεσε για την πατρίδα / με τη σπάθα στη δεξιά». Στον «Επιτάφειό του για τους Αθηναίους στρατιώτες που έπεσαν στον «Κορινθιακό Πόλεμο» {395 – 386} Ο Λυσίας αναφέρει τα εξής : «Εάν σε περίπτωση που γλυτώναμε από τους κινδύνους των μαχών μπορούσαμε να γίνουμε αθάνατοι , θα ήταν εύλογο οι ζωντανοί να κλαίνε τους νεκρούς . Στην πραγματικότητα όμως το σώμα μας νικιέται από τις αρώστειες και τα γηρατειά , ενώ ο νους που μοιράξεται το ριζικό μας , δεν λέει να λυγίσει .
Γι’ αυτό , πρέπει να θεωρούμε μακάριους εκείνους τους ήρωες , που τερμάτισαν τις μέρες τους αγωνιζόμενοι στον ευγενέστερο αγώνα και διάλεξαν το ωραιότερο τέλος . Η φύση θέλει να τους κλαίμε σαν θνητούς , μα η αρετή τους να τους τραγουδάμε σαν αθάνατους. Οσο για μένα , βρίσκω το θάνατό τους ωραίο και τους ζηλεύω . Αν αξίζει τον κόπο να γεννιέται κανείς , αξίζει για εκείνους από εμάς , που έχοντας για μερίδιο ένα θνητό σώμα , άφησαν αθάνατη τη θύμιση της αρετής τους».
Δηλαδή υπάρχει διάσταση φιλοσοφικών θεωριών σχετικώς με τους αρχαίους Ελληνες και τους Χριστιανούς και ο καθείς αξιολογεί τις θέσεις τους . Εν κατακλείδι , το βάθος της Πίστης είναι να πιστεύεις ότι οι αρχέγονες διδασκαλίες είναι αληθείς . Πάντως το αντιφατικό «πίστευε και μη ερεύνα» του Χριστιανισμού μας βάζει σε σκέψεις . Η «Αποκάλυψη» στο κεφάλαιο 22 στίχος 16, αναφέρει τα κατωτέρω :
«Ασε να έρθει αυτός που διψάει , άσε αυτόν που επιθυμεί να πάρει χωρίς να πληρώσει το νερό της ζωής».\
Δημοσιευτηκε στις 06-05-2013 στην ΟΛΥΜΠΙΑ απο τον Φ.Π. Ανδρεα