Ο Peter Greene, γνωστός για το ‘Pulp Fiction’ και το ‘The Mask’ βρέθηκε νεκρός στα 60 του μέσα στο διαμέρισμα της Νέας Υόρκης
Η Αστυνομία διερευνά τα αίτια του θανάτου του.
To 1993, o Peter Greene πρωταγωνίστησε στην καλύτερη ανεξάρτητη Αμερικάνικη ταινία των 90’s
Όχι αυτή που φαντάζεστε, του ’94 είναι το Pulp Fiction.
Τη δεκαετία του ’90, το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά γνώριζε μια πρωτόγνωρη άνθηση με ταινίες όπως “Amateur” του Hal Hartley, “Fun” του Rafal Zielinski, “Ed’s Next Move” του John Walsh, “Dream with the fishes” του Finn Taylor, “The Adjuster” του Atom Egoyan, “Metropolitan” του Whit Stillman, “Lawn Dogs” του John Duigan και άπειρες άλλες – πίσω φυσικά από τις μεγάλες ρεκλάμες του κινήματος, το “Reservoir Dogs” και το “Clerks”. Αρκετές απ’ αυτές τις ταινίες δεν είναι διαθέσιμες πουθενά σήμερα, τότε όμως έκαναν πολλά κεφάλια να γυρίσουν, διακρίθηκαν σχεδόν όπου προβλήθηκαν, και αγαπήθηκαν από το κοινό που τις είδε (οι ταινίες των Zielinski, Duigan & Taylor κέρδισαν βραβείο κοινού τη χρονιά της προβολής τους στις Νύχτες Πρεμιέρας, και δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει σε blu-ray!)
Η καλύτερη ταινία όμως αυτού του ρεύματος, ήταν είναι και θα είναι το ντεμπούτο του Lodge Kerrigan “Clean, shaven” που ο Vassos Georgas μετάφρασε εξόχως σε “Κόντρα ξύρισμα” όταν έφερε την ταινία στην Ελλάδα (όπου και σκυλοθάφτηκε, εντελώς άδικα, από την Ελληνική κριτική με ελάχιστες εξαιρέσεις – αν θυμάμαι καλά, μόνο ο Γιάννης Δεληολάνης την είχε αγαπήσει).
Η ταινία μας βυθίζει κατευθείαν στο διαταραγμένο μυαλό του Peter Winter (ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει ο Peter Greene), έναν σχιζοφρενή που δραπετεύει από ένα άσυλο και ξεκινά ένα μακρύ road trip με σκοπό να συναντήσει τη μικρή του κόρη, που έχει να δει εδώ και χρόνια – από τότε που τον μάντρωσαν δηλαδή. Ανοίγει το ραδιόφωνο και ακούει τις φωνές στο κεφάλι του – μερικές φορές δε σταματούν ποτέ. Διαβόητη, στα 90s, για μια αξέχαστη – στην κυριολεξία – σκηνή όπου ο ήρωας προσπαθεί να βγάλει έναν υποτιθέμενο πομπό από το νύχι του ξεριζώνοντας το σε αφόρητο close-up, η ταινία είναι σκηνοθετημένη με μεγάλη έμπνευση αλλά και προσήλωση: Τι συμβαίνει στο μυαλό αυτού του ανθρώπου; Ο Greene εδώ, σε μια από τις σπουδαιότερες ανδρικές ερμηνείες που φιλμογραφήθηκαν ποτέ (και όχι, δε νιώθω στιγμή πως υπερβάλω) έφτιαξε έναν χαρακτήρα που είναι ταυτόχρονα απειλητικός, ευάλωτος και βαθιά τραγικός.
Ο Roger Ebert τότε είχε γράψει:
“The writer and director, Lodge H. Kerrigan, has made a leap of imagination that is both courageous and empathetic: He doesn’t see Peter from the outside, as a danger or a threat, but from the inside, as a suffering man who still retains those instincts that make us human, including love for our children. That society cannot see him with the same empathy is perhaps inevitable. Peter is the kind of man we quickly cross the street to avoid. Now we understand how much he needs to avoid us, as well.”
Όσοι τον ξεχωρίσατε στo Pulp Fiction λοιπον, και θα θέλατε να τον ψάξετε και λίγο παραπάνω, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δείτε αυτό το αριστούργημα. Ειλικρινά, δεν υπάρχει άλλη ταινία στην ιστορία του σινεμά που να μπορεί να συγκριθεί με το “Clean, shaven”.