Περιμένει κανείς λύση από τα καθεστωτικά κόμματα;;;

Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε όλοι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας μας, διαφορετικά, αν δεν το αντιληφθούμε αυτό, δεν θα μπορέσουμε ποτέ, ούτε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για μια κοινή δράση, ούτε φυσικά θα μπορέσουμε ποτέ να διεκδικήσουμε κάτι συγκεκριμένο και να το επιτύχουμε. Θα πρέπει με άλλα λόγια να ξέρουμε τι ζητάμε.
Το πραγματικό πρόβλημα, σπεύδουμε να πούμε, είναι η πλήρης διάσταση μεταξύ κράτους και κοινωνίας, η πλήρης αυτονόμηση του πρώτου και η καταδυνάστευση της δεύτερης..
Όπως πολύ ορθά σημειώνει ο καθηγητής Κοντογιώργης, «Η κοινωνία, στην κομματοκρατία, δεν αντιμετωπίζεται ως η αιτία της ύπαρξης του κράτους, αλλά…. ως ο μείζων εχθρός που απειλεί το κεκτημένο της πολιτικής τάξης. Η κομματική αντιπαλότητα αποτελεί επιμέρους ζήτημα, που αφορά στη νομή του κράτους».  Με άλλα λόγια, αντί το ελληνικό κράτος να υπάρχει ως οργανωμένη νομική οντότητα του ελληνικού λαού προκειμένου να υπηρετεί την ελληνική κοινωνία, απεναντίας το κράτος, κάτω από την ηγεσία ενός σάπιου και διεφθαρμένου κρατικοδίαιτου πολιτικοοικονομικού συστήματος, το οποίο δημιουργήθηκε και υπάρχει από το συγκεκριμένο ισχύον αντιδημοκρατικό πολίτευμα, έχει πλήρως αυτονομηθεί και χρησιμοποιεί τους κόπους, τα εισοδήματα και τις περιουσίες της κοινωνίας ως λάφυρα για την επιβίωσή του, την οποία επιβίωση έχει μετατρέψει σε αυτοσκοπό. Ολόκληρο το κρατικοδίαιτο πολιτικοικονομικό κατοχικό καθεστώς αποτελεί στην ουσία ένα παράσιτο που ζει σε βάρος του υγιούς και παραγωγικού κοινωνικού σώματος. 
Όπως γίνεται τώρα πλέον αντιληπτό στον καθένα, όλα τα κρατικοδίαιτα πολιτικά κόμματα (στα οποία ως επί το πλείστον κυριαρχούν η οικογενειοκρατία, η κληρονομική διαδοχή, η διαπλοκή και οι πολιτικές καριέρες), αντί να αποτελούν τμήματα της κοινωνίας και να την εκπροσωπούν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τουναντίον αποτελούν μέρη του ίδιου πολιτικού συστήματος, ως οργανωτικής δομής του αυτονομημένου από την κοινωνία κράτους. Επομένως, η μεταξύ τους διαμάχη δεν αφορά εξυπηρέτηση κοινωνικών συμφερόντων αλλά εσωτερική διαμάχη μέσα στα πλαίσια του ίδιου κατοχικού πολιτικού καθεστώτος για την απόκτηση προνομίων επί της κρατικής εξουσίας και μέσω αυτής της νομής της κοινωνίας. Η προς τα έξω διαμάχη τους είναι καθαρά θεατρική, ενώ στο εσωτερικό υπάρχει πλήρης συνεννόηση, συγκάληψη των παρανομιών και διανομή των ποσοστών της εξουσίας που εξυπηρετούν την πολιτική τους πελατεία.
Αν τώρα βάλετε κάτω αυτό το σχήμα και προσπαθήσετε να εντάξετε σ’ αυτό και να μελετήσετε όλες τις κινήσεις πολιτικών και κρατικοδίαιτων οικονομικών συμφερόντων, καθώς και την συμπεριφορά των καθεστωτικών ΜΜΕ, θα διαπιστώσετε με έκπληξη ότι όλα τα γεγονότα δένουν μεταξύ τους και βρίσκουν την απόλυτη και “λογική” εξήγησή τους. 
Αυτό λοιπόν πρέπει να συνεννοηθούμε για να το αλλάξουμε. Το παρασιτικό κράτος θα πρέπει να πάψει να ζει εξαθλιώνοντας την κοινωνία, αλλά θα πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία της κοινωνίας για οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη. Και αυτό δεν αλλάζει με αλλαγές προσώπων και κομμάτων, αλλά με αλλαγή του ίδιου του καταστατικού του κράτους (δηλαδή του Συντάγματος), ώστε κράτος και κόμματα να τεθούν (όπως είναι ο προορισμός τους σε όλα τα σύγχρονα πολιτισμένα κράτη), στην υπηρεσία της κοινωνίας.  Χρειαζόμαστε μια καινούργια εξ υπαρχής  κοινωνική συμφωνία, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
Πρέπει επιτέλους να κλείσουμε τα αυτιά μας στα κομματικά κελεύσματα και στην προπαγάνδα των ΜΜΕ, ώστε να απαλλαγούμε από τον ραγιαδισμό που μας επιβάλουν προκειμένου να παραμένουμε αδρανή “αντικείμενα” προς εκμετάλλευση. 
Πέτρος Χασάπης
 
  Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις