Η τρέχουσα ισχύουσα άποψη, σχετικά με την οικονομία, είναι πως η διάλυση της ευρωζώνης θα ήταν καταστροφή, που θα οδηγούσε σε τραπεζικό χάος και κατάρρευση τόσο της πραγματικής οικονομίας όσο και των παγκόσμιων αγορών.
Υπ’ αυτή την έννοια, οποιαδήποτε παράταση της διάλυσης θα ήταν ανακουφιστική.
Μια άλλη άποψη θέλει το όλο σύστημα να είναι μη βιώσιμο, αφού τα πιο αδύναμα κράτη (π.χ. Ελλάδα), δεν μπορούν να ανταγωνιστούν την Γερμανία ή την Ολλανδία και άρα δεν μπορούν να επιβιώσουν εντός του ευρώ.
Ό,τι και να κάνουν οι χώρες αυτές, αυτό που θα «κερδίσουν» θα είναι επιπλέον απόγνωση, λιτότητα, και ύφεση. Οι ό,ποιες πολιτικές πρωτοβουλίες, είναι πάντα πίσω από την οικονομική πραγματικότητα και άρα το μοιραίο δεν πρόκειται να αποφευχθεί.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη άποψη, που λέει ότι είτε καταρρεύσει το ευρώ σήμερα, είτε σε δέκα χρόνια από τώρα, δεν έχει καμιά σημασία, επειδή το κοινό νόμισμα είναι ήδη νεκρό!
Συνεχίζει να κυκλοφορεί, το σύστημα πληρωμών συνεχίζει να λειτουργεί, αλλά υπό μία άλλη έννοια το ευρώ δεν υπάρχει ή αν υπάρχει δεν είναι λειτουργικό.
Συνεχίζει να κυκλοφορεί, το σύστημα πληρωμών συνεχίζει να λειτουργεί, αλλά υπό μία άλλη έννοια το ευρώ δεν υπάρχει ή αν υπάρχει δεν είναι λειτουργικό.
Ένα νόμισμα δεν είναι μόνο η κυκλοφορία του. Θα πρέπει να είναι και αποδεκτό ως μέσο συναλλαγής από την αγορά. Θα πρέπει να έχει μια αξία, αποδεκτή από τους συναλλασσόμενους.
Κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Πολλοί οικονομικοί σύμβουλοι, συστήνουν, εδώ και καιρό, στους πελάτες τους να αποφεύγουν το ευρώ, και τα ό,ποια συμβόλαια που συνυπογράφουν να είναι βασισμένα στο βρετανικό δίκαιο.
Κανένας δεν θέλει να πραγματοποιήσει μια παραγγελία σε ευρώ και να καταλήξει να πληρώνεται σε δραχμές ή πεσέτες.
Αυτός είναι ο βασικός φόβος που έχει καταστήσει το ευρώ μη βιώσιμο. Οι διεθνείς εμπορικές συναλλαγές έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα, χώρια τα επιτόκια με τις πελώριες διαφορές μεταξύ κρατών.
Δυστυχώς, στον οικονομικό τομέα η Ευρώπη «βαλκανοποιείται», επιστρέφοντας στα εθνικά οικονομικά σύνορα αντί στα κοινά ευρωπαϊκά.
Το βλέπουμε και με όλους όσους μετατρέπουν τα ευρώ τους σε άλλα νομίσματα. Άλλοι τα πάνε στην Ελβετία και άλλοι αγοράζουν γη, επιχειρήσεις και κατοικίες στη Βρετανία. Αυτό αποδεικνύει πως οι πλούσιοι αποφεύγουν πια το ευρώ.
Δυστυχώς, στην πραγματική οικονομία, μόλις ένα νόμισμα πάψει να είναι αρεστό, παύει και να είναι λειτουργικό. Πεθαίνει. Και μαζί του πεθαίνει η οικονομία. Το εμπόριο σταματά, όπως και οι επενδύσεις. Αυτό οδηγεί στην αύξηση της ανεργίας, στη μείωση του ΑΕΠ και τελικά στην ολική ύφεση.
Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Και όχι μόνο στην Ελλάδα.
Το ευρώ λοιπόν αποδεικνύεται κλινικά νεκρό.
Συνεπώς, ότι και να κάνει ο Σαμαράς και η κυβέρνηση, το παιχνίδι είναι μάλλον χαμένο για ολόκληρη την ευρωζώνη και όχι μόνο για την Ελλάδα.
Μήπως χρειάζεται πλήρης αναδιάρθρωση της πολιτικής μας, μπας και προλάβουμε τα αναπόφευκτα, και πριν αρχίζουν να πανηγυρίζουν πάνω από το πτώμα μας, οι δραχμολάγνοι;
Μήπως η Ελλάδα θα πρέπει να μπει σε φάση μάχης εμπροσθοφυλακής αντί να μάχεται στα μετόπισθεν;
antinews.gr
antinews.gr