Τοξικές λίστες

Του Ηλία Καραβόλια
Oι λίστες του ΣΔΟΕ με τους πολιτικούς που ελέγχονται αλλά και οι φωτογραφίες των ταραχοποιών στις απεργιακές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα, έχουν κάτι κοινό: την παραβίαση του νόμου περί προστασίας προσωπικών δεδομένων, αφού δεν είχε διεκπεραιωθεί η φάση της προανάκρισης. Αλλά έχουν και ένα δεύτερο στοιχείο ομοιότητας : φαίνεται να εξυπηρετούν , χρονικά , πολλούς και για πολλά πράγματα. Όμως ας μην εμβαθύνουμε στις αφανείς σκοπιμότητες, ας παραμείνουμε στην επιφάνεια των γεγονότων. Ο Ευγένιος Αρανίτσης, από τους πλέον εύστοχους παρατηρητές της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, έγραψε κάποτε, στην στήλη του (Ελευθεροτυπία ):
” Τα ΜΜΕ θερίζουν πάντα ότι σπέρνουν : τον υπερθεματισμό ,την αχαλίνωτη υπερβολή ,την αδιάκοπη ρελάνς. Τα γεγονότα, μολονότι συμβαίνουν, στερούνται πραγματικότητας ,διαλύονται στον
ορίζοντα της τηλεοπτικής παραίσθησης, μαζί με τα απορρυπαντικά και τις σερβιέτες. Υποφέρουμε από την έλλειψη πραγματικότητας και ο τρελός σουρεαλισμός των ΜΜΕ μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με τα στερητικά συμπτώματα της κοινωνίας των τηλεθεατών( όταν κάποιος βρίσκεται σε κατάσταση στέρησης, όλα τα εξωτερικά ερεθίσματα, οξύνονται στο έπακρο)”
Δεν νομίζω ότι η προβολή του θέματος με τα ονόματα των πολιτικών που δήθεν ελέγχει το ΣΔΟΕ, εξαιρείται σήμερα από την ανάλυση του Αρανίτση. Πέρα από την αόριστη και γενική στόχευση κατά της Πολιτικής, είναι μάλλον εμφανής η παρουσία μιας στρατηγικής συμφερόντων από εκδότες και καναλάρχες, αν και τις περισσότερες φορές αυτά ακριβώς τα συμφέροντα είναι μάλλον υπερ-διογκωμένα, σχεδόν μυθοποιημένα . Σε εποχές δύσκολες για τις τσέπες των πολλών, όπως η σημερινή, τέτοιου είδους συμφέροντα ονομάζονται ως ‘εξωθεσμικά’, χωρίς φυσικά τις περισσότερες φορές να υπάρχει η δυνατότητα σαφούς ορισμού τους. Το ζήτημα είναι μάλλον πώς να ξεφύγει η είδηση απο την νοηματοδότηση του συμβάντος. Και δεν αναφέρομαι στο σύνηθες επιχείρημα περί αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης για να περάσουν τα επώδυνα οικονομικά μέτρα. Αναφέρομαι σε κάτι πιο βαθύ, πιο επικίνδυνο για την Δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή : στο ότι ικανοποιούν την δίψα για μύχια γνώση, υπαγορευμένη τάχα από την συνείδηση της κοινής γνώμης. Αν ζούσε σήμερα στην Ελλάδα ο γάλλος διανοητής Baudrilliard θα έλεγε το εξής : η λίστα του ΣΔΟΕ, οι καταγγελίες για συμμετοχή πολιτικών σε ξέπλυμα χρήματος από real estate , είναι ‘σαν-να- μην- υπήρχαν- ποτέ’. Διότι ακριβώς ο τρόπος, ο χρόνος , η μέθοδος και η τακτική δημοσίευσης , προδίδουν τα προφανή θανάσιμα αμαρτήματα μιας συγκεκριμένης τοξικής κάστας ανθρώπων ,που ελέγχουν πρωτοσέλιδα εφημερίδων και θεματικές σε δελτία ειδήσεων .Η δικτατορία της λαγνείας για δικαίωση, το αισχρό αποτέλεσμα της μισθωμένης πένας, η προσποιητή προσωποποίηση μιας δήθεν κοινωνικής ευαισθησίας για να εγκατασταθεί σταυροφορία κάθαρσης, η επιταγή για ‘ καθαρά χέρια’, προδίδουν κάποια άλλα, αόρατα χέρια, που κουνάνε λίστες και έγγραφα. Αυτά τα χέρια, των δημοσιογράφων-επιχειρηματιών, των εκδοτών –προμηθευτών, ήταν σχεδόν σε μόνιμες αγκαλιές και χειραψίες, συνήθως παρασκηνιακά, με τα βρώμικα χέρια των όποιων ανήθικων και παράνομων πράξεων, από πολιτικούς. Και δυστυχώς αποδεικνύεται ότι αυτές οι πράξεις ήταν πολλές και ποικίλες.
Σε αυτό το ταγκό κάποιων δημοσιογράφων με τους πολιτικούς , σε αυτό το γαιτανάκι μίζας, συναλλαγών, αποκάλυψης ή συγκάλυψης, υπάρχει πάντα ένας παράγοντας που δεν γέρνει ποτέ υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς: οι τράπεζες, ως θεματοφύλακες των μυστικών. Στους τραπεζικούς λογαριασμούς , όσων δηλώνονται και όποτε αυτό συμβαίνει, η κοινωνία έχει καταθέσει την οργή της, την αηδία και την πίκρα της. Καμιά Δικαιοσύνη, κανένας Έλληνας Di Pietro, κανείς αμόλυντος δεν θα τολμήσει να δώσει τροφή στο πλήθος. Διότι το πλήθος, δεν θέλει να βλέπει ονόματα, προσαγωγές και φυλακίσεις. Θέλει λεφτά, ώστε να πληρωθούν λογαριασμοί και να ζήσουν αξιοπρεπώς νοικοκυριά και άτομα. Αυτά τα λεφτά, δια μέσου της τηλεόρασης, έγιναν θεάματα άλλων. Τα δις των περικοπών στροβιλίζονται σε μια περιδίνηση της πληροφορίας, με τα δις από κομπίνες πολιτικών και ανθρώπων των ΜΜΕ, που δήθεν τους ξεσκεπάζουν. Ο ιδρώτας πολλών ετών της μεγάλης μάζας, μοιάζει να χάνεται μπροστά στην θέα της αντιπαλότητας κάποιων δημοσιογράφων με κάποιους πολιτικούς. Η τηλεόραση και οι εφημερίδες τα βάζουν με αυτούς που θρέφουν και θρέφονται ταυτόχρονα. Η νεοδιαπλοκή αυτή πάντως μοιάζει αστεία υπόθεση σε μια χώρα με τοξικά χρέη και ανθρώπινα δράματα. Ειδικά την εποχή που οι περικοπές ακουμπάνε τις πλέον ευαίσθητες χορδές της κοινωνίας. Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις