Εσύ τι έκανες για μένα;

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
“Εσύ τι έκανες για μένα;”
Αλήθεια πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτή τη φράση; Την λέει ο φίλος στον φίλο. Η γυναίκα στον άντρα κι αντίστροφα. Δείχνει αυτή η φράση τον έσω κόσμο μας και τη θεώρηση που έχουμε για τους άλλους.
“Εσύ τι έκανες για μένα;”
Πόσο εγωιστικό είναι οι σχέσεις μας με τους άλλους να εξαρτώνται από το τι κάνουν για να μας ικανοποιήσουν; Αν μας κάνουν κομπλιμέντα, δώρα, αν μας καλυτέρευσαν τη ζωή όπως έλεγαν πριν το γάμο;
Πόσο άσχημα νοιώθουμε όταν κάποιος ξεστομίζει αυτή τη φράση; Διακρίνουμε τη δυστυχία του, την πίκρα του. Μια δυστυχία, που ξεκινά από τη φιλαυτία, τη φιλοδοξία, το ναρκισσισμό.
Ο άνθρωπος που επιθυμεί οι γύρω του να τον προσέχουν, να τον υπηρετούν, να του προσφέρουν όσα επιθυμεί, έχει αρρωστημένο ψυχικό κόσμο. Υπαρξιακά νιώθει γεμάτος μόνο όταν οι άλλοι με τις πράξεις τους βεβαιώνουν την αγάπη τους γι’ αυτόν, άσχετα αν ο ίδιος τους αγαπά ή όχι.
Νιώθει ανίσχυρος, αδύναμος, άχρηστος, όταν οι γύρω του δεν ασχολούνται μαζί του, είτε για λόγους εργασίας είτε για άλλους. Θεωρεί τη μη προσοχή των γύρω του, γι’ αυτόν, αδιαφορία. Κι αυτό τον οδηγεί σε εκρήξεις θυμού ή σε απομόνωση. Σε επιθετικότητα ή σε μελαγχολία. Κι όταν ερωτηθεί γιατί ενεργεί έτσι, γιατί δημιουργεί πρόβλημα στην οικογένεια, στην εργασία, την παρέα, η απάντηση είναι: “Εσύ τι έκανες για μένα;”
Η εποχή μας είναι η εποχή του εγώ. Ενδιαφερόμαστε όχι αν αγαπάμε, αλλά αν οι άλλοι μας αγαπούν. Θέλουμε όλοι να μας προσέχουν, να ενδιαφέρονται για μας, ενώ εμείς αδιαφορούμε για όλους και για όλα. Ακόμα κι αυτή τη σχέση του αντρόγυνου τη βλέπουμε σαν υποχρέωση του άλλου να μας υπηρετεί, να μας ικανοποιεί. Πόσο λάθος αλήθεια κάνουμε!
Οι σχέσεις των ανθρώπων στην υγιή κοινωνία είναι όπως των εταίρων σε μια επιχείρηση. Είναι αμφοτεροβαρής. Δε δίνει μόνο ο ένας, ούτε παίρνει μονάχα ο άλλος. Δεν αγαπά μόνο ο ένας, ούτε είναι αδιάφορος ο άλλος. Όπως ο μέτοχος σε μια εταιρεία προσφέρει όλο τον εαυτό του, όλη την δύναμή του, την εργατικότητά του, προκειμένου η επιχείρηση να πάει καλά, έτσι και στις σχέσεις των ανθρώπων, πρέπει όλοι να εργάζονται με μόχθο, με φροντίδα, με αγάπη, όχι μόνο για τη διατήρηση της σχέσης τους, αλλά και για την ενδυνάμωσή της. Γιατί αλήθεια, τι ωφελεί να κερδίσει κανείς πολλά χρήματα δουλεύοντας μέρα-νύχτα και να χάσει την αγάπη των προσώπων που έχει γύρω του, είτε αυτοί λέγονται σύζυγος, παιδιά, φίλοι; Σε τι μπορούν να του φανούν χρήσιμα τα χρήματα όταν θα έχει χάσει το νόημα, το σκοπό της ζωής του;
Οι νέοι σήμερα θέλουν τη σχέση, προβληματίζονται όμως με το γάμο. Δεν θέλουν εμπόδια στην καριέρα τους και επιθυμούν την προσωπική καταξίωση στην κοινωνία, την ικανοποίηση του εγώ τους από τη δημιουργία μιας οικογένειας που ο καθένας θα έχει συγκεκριμένους και δύσκολους ρόλους να παίξει. Όμως, τι είναι πιο δύσκολο; Να είσαι σωστός επιστήμονας ή σωστός γονέας; Τι είναι πιο εύκολο, να είναι μια γυναίκα μάνα ή μια ευσυνείδητη υπάλληλος;
“Εσύ, τι έκανες για μένα;”
Κανείς δεν αναρωτιέται τι έχει ο ίδιος κάνει για τους άλλους. Αν είναι σωστός σύζυγος. Αν είναι σωστός συνάδελφος. Αν προσπαθεί να προσφέρει στους φίλους του, στην κοινωνία, ό,τι μπορεί. Πόσες φορές δεν λέμε: “Εγώ δυστυχώς δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τα κοινά”. Κι είναι τραγικό το γεγονός ότι πολλές φορές δεν έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε με την οικογένειά μας. Έχουμε όμως χρόνο να διαβάσουμε εφημερίδα, να πάμε στο κομμωτήριο, στην ταβέρνα. Αν πεις σε κάποιον ν’ ασχοληθεί με τα κοινά για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, της Παιδείας, της κοινωνίας, θα δώσει τη στερεότυπη απάντηση:“Έλα τώρα! Εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο; Εξάλλου υπάρχουν άλλοι που ασχολούνται μ’ αυτά!”.
Αυτοί οι άνθρωποι, που δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό τους, είναι συνήθως αυτοί που απευθύνουν αυτή την ερώτηση: “Εσύ τι έκανες για μένα;”
Είναι πολύ δύσκολο για τον άνθρωπο να βάλει μπροστά τους άλλους και τελευταίο τον εαυτό του. Είναι επίσης πολύ δύσκολο να υπηρετεί τους άλλους χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Γι’ αυτό και δεν κάνει λειτούργημα, αλλά επάγγελμα. Και δυστυχώς όλοι μας έχουμε γίνει επαγγελματίες στις σχέσεις μας.
– Αφού δεν μ’ αγαπά κι εγώ δεν τον αγαπώ.
– Δεν του δίνω ποτέ γιατί δεν μου έδωσε.
– Δεν λέω καλημέρα γιατί ποτέ δεν μου είπε.
Πάντα περιμένουμε οι άλλοι να κάνουν την πρώτη κίνηση. Είμαστε τόσο εγωιστές που ποτέ δεν ξεκινάμε εμείς την προσπάθεια προσέγγισης του άλλου, δεν κάνουμε το πρώτο βήμα, εκτός αν έχουμε κάποιο συμφέρον.
Αν μπορεί ο άλλος να βρει καμιά δουλειά για μας ή το παιδί μας.
Κι όμως. Αν όλοι, κάθε πρωί, βγαίναμε με χαμόγελο, με καλοσύνη, αν λέγαμε “καλημέρα” στο γείτονα, που κάθε μέρα συναντιόμαστε στο δρόμο, στα σκαλιά της πολυκατοικίας που κι οι δύο μένουμε, θα ερχόμαστε όλοι πιο κοντά.
Αν μας ενδιέφεραν οι άλλοι κι όχι ο εαυτός μας, δεν θα είχαμε ανασφάλεια. Αν θεωρούσαμε τον εαυτό μας υπηρέτη του άντρα, της γυναίκας, του παιδιού μας, ποτέ δεν θα φθάναμε στο σημείο να πούμε: “Εσύ τι έκανες για μένα;”
Θα αναρωτιόμαστε μόνο τι έχουμε κάνει για τους άλλους και θα φροντίζαμε να κάνουμε περισσότερα.
Τότε θα ζούσαμε πράγματι δημιουργικά, γεμάτοι αγάπη για τον πλησίον μας, ευτυχισμένοι. Κι αυτό είναι εύκολο. Αρκεί να αποβάλλουμε το μεγαλύτερο εχθρό, το δυνατό αντίπαλό μας, το ΕΓΩ. Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις