— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.
—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.
— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
Καβάφης (Περιμένοντας τους βαρβάρους)
Μόνο που στην πατρίδα μας οι λογιών-λογιών βάρβαροι, έχουν έρθει, και αναμένουμε και άλλους να έρθουν, μαζί με τα βάρβαρα μέτρα τους.
Αποπροσανατολισμένοι και σαστισμένοι οι περισσότεροι από εμάς, αναζητούμε στον ερχομό τους την σωτηρία, την ανάκαμψη, την πρόοδο, αναμένουμε δόση-δόση να ενσταλάξουν λίγη ανάσα στο ξέπνοο σώμα, να μας κάνουν την χάρη να ζήσουμε λίγο ακόμα, μη θέλοντας να δούμε την αντίχαρη που ζητούν, που όχι μόνο δεν θα φέρει ανάπτυξη και χαρά, αλλά δάκρυα και αίμα.
Κάποτε σε μια εισβολή που επιχείρησαν εναντίον της Ρώμης οι Γαλάτες –το390 π.Χ.-,οι
χήνες του Καπιτωλίου, που ήταν αφιερωμένες στην θεά Ήρα, τους αντιλήφθηκαν και με τις φωνές τους ξεσήκωσαν τον κόσμο, που επιτέθηκε στους βαρβάρους, και κατάφεραν να τους εκδιώξουν.
Εδώ εμείς όμως που δεν έχουμε χήνες να μας προειδοποιούν για κινδύνους και εισβολές, έχουμε όμως παπαγάλους, κότες και τσαλαπετεινούς, οι οποίοι βγήκαν πρωί-πρωί στους διαύλους να πανηγυρίσουν την νίκη.
Φενάκη!
……….Το πλήθος τον σκουντά, τον σέρνει, τον βροντά.
Κι όταν πια τέλεια σαστισμένος, Τι είναι η τρέλα αυτή; Ρωτά,
Ένας του ρίχνει κι αυτουνού τη γιγαντιαία ψευτιά
Του παλατιού- που στην Ελλάδα ο Αντώνιος νικά.
(Καβάφης ‘’Το 31 π.Χ .στην Αλεξάνδρεια’’)
Φενάκη! Ο Οκταβιανός κέρδισε στην ναυμαχία του Ακτίου(31π.Χ.) κι έκτισε την Νικόπολη, σ΄ανάμνηση της νίκης του. Ο Αντώνιος ηττήθηκε και κατέφυγε διωκόμενος στην Αίγυπτο, όπου τελείωσε την ζωή του.
Εκτός από Οικονομία όλοι αυτοί, αποδεικνύεται ότι δεν ξέρουν κι από Ιστορία. Αντίθετα οι δύο προηγούμενοι, συνομήλικοι και συνάδελφοι, παραδόξως φαίνεται ότι γνώριζαν από Ιστορία και βλέποντας το αναπόφευκτο της εισβολής των βαρβάρων, φρόντισαν φρονίμως ποιούντες-κατ΄αυτούς-, να αποχωρίσουν ησύχως και διατεταγμένα, σαν άλλοι Ρωμύλοι Αυγουστύλοι.
Ο ένας αναπαύεται στο –παρά θιν αλός-εξοχικό του, ευωχούμενος ανενόχλητος, και ο έτερος οδοιπορούμενος, σαν τον μικρό πρίγκιπα του Α. ντε Σ. Εξυπερύ, περιτρέχει την υφήλιο για να προσφέρει τις γνώσεις και τα φώτα του, αφήνοντας εδώ τον ήλιο του να σιγοσβήνει.
Ο Μ. Θεοδόσιος (392-395) ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας που κυβέρνησε μια ενιαία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, πριν από την τελική κατάρρευση της Δύσης. Από την στιγμή του θανάτου του αρχίζει μια πορεία όπου στα στρατιωτικά και θρησκευτικά ζητήματα της αυτοκρατορίας παίρνουν μέρος βάρβαροι μισθοφόροι και στρατηγοί, όπως ο Αλάριχος, ο Στηλίχων, ο Γιζέριχος κ.λ.π. Η πορεία της πτώσης θα διαρκέσει ογδόντα χρόνια, μέχρι ο ειρωνικά επονομαζόμενος Ρωμύλος Αυγουστύλος, (474-476) θα δηλώσει την οριστική υποταγή του στον αρχηγό των βαρβάρων μισθοφόρων, Οδόακρο. Ήταν το έτος 476 στις 4
Σεπτεμβρίου όταν συνετελέστει η συντριβή της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ο Οδόακρος πρόσφερε στον Ρωμύλο μια γενναία σύνταξη και τον έστειλε να ζήσει σε ειρηνική αφάνεια σε μια πολυτελή βίλα στην Καμπανία, κοντά σε συγγενείς του.
Έπειτα ανακήρυξε τον εαυτό του REX(βασιλιά), ενώ αυτοκράτορας στην Ανατολή ήταν ο Ζήνων(474-491).
Θα περνούσαν πάνω από τρείς αιώνες πριν φανεί άλλος αυτοκράτορας στην Δύση, μόνο που η πρωτεύουσά του θα βρισκόταν στην Γερμανία και όχι στην Ιταλία, αυτός ήταν ο Φράγκος Καρλομάγνος (800-814).
Ο δικός μας Αυγουστύλος τώρα που τελείωσε επιτυχώς το κομμάτι της αποστολής που του αναλογούσε φαίνεται ότι εξεμέτρησε την πολιτική του ζήση, και θα σταλεί οσονούπω στην αφάνεια και την λήθη.
Ήδη έχει αρχίσει η επιμόρφωση του τέταρτου στη σειρά , πρίγκηπα-ροζοαίματου αυτή την φορά-, όπου θα ολοκληρώσει το έργο των προηγούμενων, δηλαδή την αναδιανομή του πλούτου και την ανακατανομή των πληθυσμών. Όταν θα καταλάβουν ότι είναι κι αυτός μια φενάκη, ήδη θα έχουν επιμεριστεί και επιφορτιστεί οι ευθύνες και οι ενοχές και στο αριστερό κομμάτι του λαού.
Καρέ του άσσου αυτοί, ταπί και ψύχραιμοι φευ, εμείς.
Με εκτίμηση
Αγγελική Π.