Γράφει ο Πάνος Αβραμόπουλος
Καυστικό, παραστατικό, μα και με άπειρη ηθική δύναμη το ποίημα του απαράμιλλουΑλεξανδρινού μας ποιητή Κ. Καβάφη «Σατραπεία».
«Και τι φρικτή μέρα που ενδίδεις/( η μέρα που αφέθηκες και ενδίδεις)/
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα/Καιπηαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξην/
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του/και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια/Και συ τα δέχεσαι μ΄ απελπισία».
Και δυστυχώς αν μ΄ απελπισία τα δέχονταν οι τότε οδοιπόροι, με πενιχρές ελπίδες τα δέχτηκαν και οι πρόσφατοι επισκέπτες της ελληνικής πολιτικής σκηνής στο Ερζερούμ !!!, όπου ο τ. πρωθυπουργός μας κ-ος Γ. Παπανδρέου είχε πάει, ενώπιον της τουρκικής διπλωματικής ελίτ, για να διαπραγματευτεί τα δικά μας !!! Αλλά τι νόημα είχε αυτή ημειωτική για το διπλωματικό κύρος της χώρας επίσκεψη, όταν εξ΄ υπαρχής ήταν
αρνητική για τα εθνικά μας συμφέροντα; Την ώρα μάλιστα, που ο ελληνικός λαός, επιμελώς μένει ανημέρωτος, στο πεδίο των ελληνοτουρικών διαπραγματεύσεων. Δυστυχώς η ηγέτιδα πολιτική μας τάξη, στην έσχατη πολιτική της εκδοχή, άγεται και σύρεται πίσω απο τις εξελίξεις. Αδυνατούσα προφανώς με ανήκεστο βλάβη, στο ευαίσθητο πεδίο της εξωτερικής μας πολιτικής, να αποτρέψει τα ολέθρια σχέδια δραματικής συρρίκνωσης του ελληνισμού.Διότι τόσο η κυρίαρχη πολιτική μας τάξη, όσο και οι διπλωμάτες που διαχειρίζονται αυτά τα λπεταίσθητα για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας θέματα, δεν μπορεί να μην γνωρίζουν, ότι με την στάση τους, διαπραγματεύονται τα αδιαπραγμάτευτα και τα «ιερά και όσια» της πατρίδας. Σε άλλους καιρούς πολιτικής ευταξίας και υγειούς λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, τέτοιας τάξης διπλωματικά θέματα, οδηγούσαν σε μέγιστα συνειδησιακά διλήμματα και σε κραυγαλέες παραιτήσεις. Δυστυχώς όμως σήμερα, τέτοιες συμπεριφορές, θεωρούνται ανόητες πολυτέλειες. Ενώ στο μεταξύ ως χώρα και ως λαός, συγχρονιζόμενοι με τα ευτελή δυτικότροπα ήθη και κοινωνικά πρότυπα, απολέσαμε την πίστη μας. Την πίστη μας στην θεία δύναμη, που αποτελούσε την γεννεσιουργό αιτία, για να αντλήσουμε δυνάμεις και να παλαίψουμε για το λογικώς αδύνατο και ανέφικτο. Μά στην πάλη για αυτό το λογικώς ανέφικτο, έλαβε χώρα η ηθική μεγαλουργία του ’21 και το αθάνατο έππος του ΄40 και όχι με την συμβιβαστική παραδοχή της «πραγματικότητας».
Στην διεθνή πολιτική σκηνή, οι εξελίξεις είναι αποκαρδιωτικές. Αλλά και ακόμη πιο δυσοίωνες στα καθ΄ ημάς. Ο νέος ηγέτης της Τουρκίας, εν είδει ενός νέου Αρταξέρξη, με την αλαζονεία και την υπεροψία του «εθνάρχη» του, αμφισβητεί ευθέως τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, αμφισβητεί προκλητικά τις Διεθνείς Συνθήκες της Λωζάνης και των Παρισίων, αλλά και αυτό το Δίκαιο της Θάλασσας. Παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο μας στο πέλαγος.Συνεχίζει να κατέχει παράνομα το 37% της μαρτυρικής μας Κύπρου, με την ταυτόχρονη παράνομη παρουσία κατοχικού του στρατού. Ενώ αναπτύσσει ακόμα στρατωτικούς του βραχίονες, στα βόρεια σύνορά μας. Και με εφαλτήριο τον απίστευτο ενδοτισμό και την εφεκτικότητά μας, προβάλλει διαρκώς ανεδαφικές και εξωπραγματικές διεκδικήσεις.
Και ενώ η δική μας πολιτική τάξη σιωπά αιδημόνως και τα ημέτερα ΜΜΕ τηρούν ύποπτη σιγήν ιχθύος, τα τουρκικά ΜΜΕ βροντοφώνως καγχάζουν για υπο εξέλιξη συμφωνία στο Αιγαίο, με τρόπαιο την απεμπόληση απο εμάς των 12 ν.μ., για οριοθέτηση με «ελαστικό» τρόπο ή και παραχώρηση ακόμα πιο προκλητικά της υφαλοκρηπίδας, για μελλοντική διευθέτηση στο διακεκαυμένο θέμα της ΑΟΖ, με την ταυτόχρονη απόρριψη στο τραπέζι κάθε συζητήσεως για το Καστελόριζο και την ΑΟΖ του, για τα οποία προετοιμάζεται καταλλήλως το έδαφος για μελλοντική υφαρπαγή τους.
Όμως στην έντιμη διαπραγμάτευση πρώτα παίρνεις και μετά δίνεις. Και έχουμε απαρέγκλιτη εθνική υποχρέωση, να προασπίσουμε με κάθε μέσο τα εθνικά μας δικαιώματα.Και τα δικαιώματά μας, που βαναύσως προσβάλλει ο νέος Αρταξέρξης και οικοδεσπότης του Ερζερούμ, τεκμηριώνονται αδιάσειστα απο το διεθνές δίκαιο και τις υφιστάμενες σήμερα διεθνείς συνθήκες. Είναι επιτακτική ανάγκη έτσι, να υπομνήσει αυστηρά κάποιος στην ηγέτιδα-παραχωρητική πολιτική μας τάξη, ότι τα «ελαστικά» και πολλαπλώς διαφορο-ποιούμενα χωρικά ύδατα, εν τέλει συνιστούν εκχώρηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ και άρα κατ΄ουσίαν εθνικής κυριαρχίας !!!
Επιβάλλεται έτσι σήμερα, χωρίς καμιά περαιτέρω συζήτηση να απορριφθεί κάθε σκέψη συνεκμτάλλευσης στο Αιγαίο. Πρόκειται για εθνική παραχώρηση-μειοδοσία. Οφείλουμε ταχέως πριν μας προλάβουν τα χειρότερα, να κάνουμε αυτοπροσδιορισμό, όπως εξάλλου προβλέπει η Συνθήκη της ΑΟΖ και να πραγματοποιήσουμε ένωση της ΑΟΖ Ελλάδος και Κύπρου. Κάτοι τέτοιο θα ισχυροποιήσει στο έπακρο την Κυπριακής ΑΟΖ, μετά και με την συμφωνία της με το Ισραήλ και θα θωρακίσει την αμυντκή ομπρέλα του ελληνισμού. Παράλληλα θα απεμπλέξει το Καστελόριζο απο τον Τουρικό κλοιό, αίροντας συνάμα τα δολερά σχέδια της Τουρκίας, νε ξεπεράσει την έλλειψη θαλασσίων συνόρων με την Αίγυπτο, προκειμένου να συνάψει συμφωνία με αυτή.
Στο Ερζερούμ και με την άστοχη παρουσία του τ. πρωθυπουργού μας Γ. Παπανδρέου, υφίστατο σοβαρός κίνδυνος, μιας κοινής αλληλοδέσμευσης με την Τουρκία, για δήθεν επ΄αμπιβαία ωφελεία συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.Ας μην ξαναγίνει απο την πολιτική μας ηγεσία, ένα τέτοιο οδυνηρό λάθος, που θα εμπλέξει σε περιπέτειες τον ελληνισμό, μεσούσης και της ολέθριας οικονομικής μας κρίσης, που έχει δημουργήσει ελλείψει χρημάτων, πλείστες όσες παρενέργειες, στην αμυντική ικανότητα της χώρας. Επομένως νοερή απόρριψη κάθε ιδέας συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και σθεναρή προάσπιση της ΑΟΖ του Καστελόριζου, συνιστούν απαράβατους όρους προάσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνισμού. Κάθε άμεση ή έμμεση απόκλιση απο αυτή την εθνική γραμμή στο πεδίο της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής, ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία !!!
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.