Του Στάθη
Η Ελλάδα πάσχει. Η Ελλάδα πεθαίνει.
Περίπου 2.000.000 Ελληνες δεν έχουν τα απαραίτητα και πολλοί, πάρα πολλοί δεν έχουν να φάνε.
Περί τα 4.000.000 Ελληνες ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας (λίγο πάνω, λίγο κάτω, πολύ κάτω).
Γύρω στα 2.300.000 Ελληνες επιβιώνουν με πενιχρό εισόδημα. Το οποίο μειώνεται συνεχώς.
Η Ελλάδα (όλα τα παραπάνω στοιχεία της EUROSTAT) είναι πρώτη στην Ευρώπη στην ανεργία (η ανεργία των νέων έχει πάρει επικές διαστάσεις) – μια Μαύρη Πανώλη τρώει τη χώρα.
Αυτοί που την έφεραν ώς εδώ, κυβερνούν ακόμα. Και κυβερνούν με τον ίδιο καταστροφικό τρόπο.
Από την εποχή Σημίτη (όταν, κατά το δικό του ρηθέν, «ας πρόσεχαν» οι Ελληνες με το χρηματιστήριο έως τώρα), η μια συμφορά την άλλη διαδέχεται.
Με το ίδιο πολιτικό προσωπικό να τις διαχειρίζεται. Τις συμφορές. Και τις τύχες της χώρας. Ταυτίζοντας τις τύχες με τις συμφορές.
Ο Γιωργάκης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο κ. Σημίτης. Ο κ. Σαμαράς. Ο κ. Βενιζέλος. Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος. Ο κ. Προβόπουλος. Ολοι είναι στα πόστα τους.
Η κυρία Μπακογιάννη, ο Μητσοτάκης τζούνιορ, ακόμα και η ανεκδιήγητη κυρία Ντίνα Μπιρμπίλη, όλοι είναι στα πόστα τους, στους θώκους της εξουσίας, στα πάνελ της προπαγάνδας.
Ολο μεταμορφώνονται κι όλο οι ίδιοι μένουν.
Οσο για τον κ. Κουβέλη, μπορεί να μην ήταν ο ίδιος στο κόλπο απ’ την αρχή, αλλά ο μισός χώρος του, απ’ το ΚΚΕ εσ., την ΕΑΡ και τώρα τη ΔΗΜΑΡ, ευδοκίμως υπηρέτησε υπό τις δυο σημαίες του δικομματικού μονοκομματισμού.
Ευδοκίμως υπηρέτησε η κυρία Ρεπούση υπό την κυρία Γιαννάκου και υπό την κυρία Διαμαντοπούλου, ευδοκίμως οι μισοί δημοσιογράφοι και οι μισοί ακαδημαϊκοί αυτού του χώρου έσπευσαν υπό την αιγίδα του κ. Λαλιώτη, της κυρίας Μπακογιάννη, του κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ζεστάθηκαν στο παραγώνι της ΕΡΤοΝΕΤ και συνέβαλαν στην πλύση εγκεφάλου του ελληνικού λαού. Από κομματικοκρατικά και ιδιωτικά κανάλια.
Σήμερα η Ελλάδα ξεψυχάει.
Σήμερα οι άνθρωποι του Σημίτη κυβερνούν μέσω του κ. Σαμαρά. Οι ίδιοι παλιοί μηχανισμοί. Της ίδιας Διαπλοκής. Της ίδιας διαφθοράς. Της ίδιας Υποτέλειας. Πότε στους Αμερικανούς, πότε στους Γερμανούς. Και πάντα ψοφοδεείς απέναντι στους Τούρκους.
Ψήφισαν, Σαμαράς – Βενιζέλος – Κουβέλης
φαστ τρακ,
τσακ μπαμ
και πατ κιουτ
το «πακέτο των μέτρων» για «να πάρουμε τη δόση» (ένα ακόμα θαλασσοδάνειο). Κι αμέσως μετά πάνε να φέρουν το φορολογικό – ποιο φορολογικό;
Ενα φασιστικό διάταγμα που παίρνει τα μισά απ’ όσα βγάζει μια οικογένεια των 26.000 ευρώ κατ’ έτος (ενώ τα άλλα μισά τα έχει ήδη υφαρπάξει με έκτακτες εισφορές, τέλη επιτηδεύματος, έμμεσους φόρους, μείωση μισθών κι άλλα τόσα όσα). Πρόκειται για ολοκληρωτική σφαγή των νοικοκυριών, παράλυση της οικονομίας, διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Καταργούν το αφορολόγητο των παιδιών (ακόμα κι αν το πάρουν πίσω, αρκεί που το σκέφθηκαν). Δημογραφική γενοκτονία.
Ποιοι τα σκέφτονται αυτά; Ανθρωποι ηλίθιοι; καθόλου! Γεμάτοι πτυχία και ντοκτορά είναι οι σύμβουλοι και οι υπουργοί – έχουν όμως ένα ελάττωμα! Είναι λακέδες των Δυνατώνκι έτσι γίνονται Εχθροί του Λαού.
Σκαρφίζονται πράγματα παράλογα, αντιπαραγωγικά κι ανήθικα, διότι δεν μπορούν να κάνουν αλλοιώς. Εφεραν τη χώρα στο δεύτε τελευταίον ασπασμόν και τώρα δεν μπορούν παρά να την αποτελειώσουν (για να μην τους τελειώσουν τα αφεντικά τους).
Ποιος λογικός άνθρωπος θα πρότεινε κατάργηση του αφορολόγητου των παιδιών; Μόνο ένας λακές των Δυνατών. Ραγιάς ή γενίτσαρος, αδιάφορον.
Δεν είναι μαθητευόμενοι μάγοι. Είναι παρτάλια σε διατεταγμένη υπηρεσία. Αυτοί που πρέπει να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, επί Σημίτη, επί Καραμανλή, επί Γιωργάκη, επί Σαμαρά, οι ίδιοι, οι ίδιοι ή άλλοι, αλλά πάντα του είδους τους.
Οι ανάπηροι καταθέτουν τα μέλη τους μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη (να σηκωθεί το άγαλμα και να μας πλακώσει στο ξύλο), οι μανάδες δεν έχουν γάλα για τα παιδιά τους, ο κ. Λοβέρδος κυκλοφορεί ελεύθερος (αλλά όχι τα φάρμακα) και ο κ. Βενιζέλος καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι πάει να γίνει νέο ΠΑΣΟΚ! Παράλογο; Ναι! Διότι το παράλογο παραλύει.
Σκούζει κι οδύρεται ο κ. Ψυχάρης κι όλα τα Συγκροτήματα που υποστηρίζουν ΠΑΣΟΚ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ… κινδυνεύει να γίνει ΠΑΣΟΚ. Παράλογο; Ναι! Διότι το παράλογο παραλύει.
Τσιρίζει ο κ. Σίμος Κεδίκογλου για τη «θεωρία των δύο άκρων» την ίδια ώρα που δύο πρώην Ρηγάδες (Λαζαρίδης, Χατζησωκράτης), ένας πρώην Κνίτης (Στουρνάρας) και δύο ακροδεξιοί (Γεωργιάδης και Βορίδης εξ ΕΠΕΝ) συνεργάζονται –για να αναφερθώ μόνον σε λίγους- προκειμένου η νεοφιλελεύθερη πολιτική να γίνεται εγκληματική πράξη.
Παράλογο; Ναι! διότι το παράλογο παραλύει το θύμα του.
Παράλογο; Οχι! Διότι οι υπηρέτες των αφεντικών δεν έχουν διαφορές μεταξύ τους. Η διαγραφή, για παράδειγμα, Λοβέρδου από Βενιζέλο απλώς μεταμορφίζει το σύστημα, δεν πειράζει τη δομή του. Κι ο Λοβέρδος απ’ την ΚΝΕ ξεκίνησε. Κι ο Τσουκάτος μαοϊκός ήταν, όπως ο Μπαρόζο.
Στα χρόνια μου είδα πολλούς αριστερούς καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό να βλέπουν ως άλλοι Σαούλ το φως το αληθινό και να παίρνουν τον δρόμο για τα Σούσα (της Δεξιάς, του χρήματος, της μακράς γκλαμουριάρικης ευθανασίας). Ε και; Το σύστημα είχε κι έχει πάντα την ευχέρεια να ανανεώνει το υπηρετικό του προσωπικό.
Ο λαός όμως;
Βλέπει το ίδιο αυτό προσωπικό να του κάνει τα ίδια πολλά χρόνια τώρα. Απ’ τη λιτότητα του Ανδρέα Παπανδρέου φθάσαμε (απ)αισίως στη λιτότητα Σαμαρά κι έχουμε μπροστά μας λιτότητα ώς το 2025 ή το 2035 ή το 2060.
Μητσοτάκης, Σημίτης, Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σαμαράς, Διαπλοκή, Μέρκελ, Λοβέρδος, Μπιρμπίλη, Κουβέλης, Υποτέλεια, Τόκοι, Τράπεζες του 19%, το επιτόκιο, Ζήμενς, Χρυσή Αυγή, δελτία των οκτώ, όλο το Σύστημα είναι εδώ – ενωμένο δυνατό.
Εμείς;
Τα παράγωγα του Συστήματος είναι εδώ κι αυτά – ενωμένα δυνατά: φτώχεια, ανεργία, απελπισία, αυτοκτονίες, μετανάστευση, πελατειακό κράτος, μίζες, τοκογλυφία, καταδυνάστευση, αποβλάκωση, ενεχυροδανειστήρια, εκφασισμός, λίστες, οφσόρ, φοροδιαφυγή, κομματιλίκι, αναξιοκρατία, χαφιεδιλίκι – εμείς;
Πού είμαστε εμείς; «και η πάπια εψειρίζετο», έλεγε η μακαρίτισσα καλή μας Ρηνιώ Παπανικόλα.
Εχω την εντύπωση, όχι για πολύ ακόμα.
Εχω την εντύπωση -και μάλλον δεν είναι ευσεβής πόθος- ότι, όπως έλεγε ο Σόλων, η πόλις έχει κοπεί στα δύο και οι πολίτες παίρνουν σιγά – σιγά θέση. Αυτό το σιγά – σιγά όμως μπορεί να ολοκληρωθεί πολύ απότομα.
Η διάσπαση της πόλης είναι με τη σειρά της ένα ερώτημα για τη δημοκρατία. Διότι όταν λέμε ότι η «πόλις κόβεται στα δύο» εννοούμε ότι από τη μια μεριά είναι το 2% του πλούτου κι από την άλλη το 98% του λαού.
Αυτή η αντίθεση ουδέποτε αποτυπώνεται σε αντίστοιχα ποσοστά στο εκλογικό σώμα μιας δημοκρατίας (αλλοιώς θα ήταν επαναστατική). Αποτυπώνεται όμως με τις αναγκαίες εκείνες και ικανές μετακινήσεις του εκλογικού σώματος που διαμορφώνουν ισχυρότερο ποσοστό υπέρ του λαού απ’ το ποσοστό (και την επιρροή) του πλούτου πάνω του.
Αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα. Και για να διαμορφωθεί το ποσοστό αυτό και να φθάσει έως τις εκλογές αυξανόμενο χρειάζονται καθημερινοί αγώνες παντού.
Απλά πράγματα, θα μου πείτε, ναι, αλλά δύσκολα.
Τα εύκολα μας έφεραν έως εδώ, τα δύσκολα, αν τα επιχειρήσουμε, θα μας βγάλουν…
enikos.gr