«Αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος, επισκέψου την σημερινή Αμερική»

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς
Έγινε το μεγάλο αυτό κακό στην υπερφίαλη Αμερική, που παραπέμπει ευθέως στον κυριακό λόγο για «το έξωθεν του ποτηρίου», το οποίο είναι φανταχτερό, αλλά «έσωθεν γέμει» αδικίας, βίας και πάσης ακαθαρσίας, έχουμε στο κεφάλι μας και τα σάβανα της οικονομικής φρίκης, πυκνώνει το σκοτάδι γύρω μας. Ο φόβος για τα μελλούμενα μεγαλώνει. Και στο στόμα και την σκέψη όλων μας τι θα γίνουν τα παιδιά μας…
Χρονιάρες μέρες δεν θέλω να μαυρίσω την ψυχή κάποιων, όμως όλοι μας αναρωτιόμαστε τι είναι άραγε αυτό που κάνει κάποια παιδιά σήμερα-ακόμη κατ’ αρχάς αξιαγάπητα, το καθένα ξεχωριστά- να λειτουργούν συχνά μέσα σε μία σχολική τάξη σαν… αγέλη λύκων
ανθρωποφάγων;
Τι είναι αυτό που αποαθωοποιεί τόσο πρόωρα τα παιδιά-από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, αν όχι του Δημοτικού-με αποτέλεσμα να αποβάλλουν την παιδικότητα και την αγνότητά τους, φυλάσσοντας όμως την ανωριμότητα ως κόρην οφθαλμού, «σαν να φοβούνται μήπως χάσουν το κακό», όπως γράφει πολύ εκφραστικά ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης; («…ώσπερ δεδοικότες μη το κακόν απολέσωσιν», στο «εξήγησις του Άσματος των ασμάτων»). Τα ζητήματα αυτά είναι μεγάλα και δύσκολα απαντώνται. Το εύκολο είναι να πετροβολούμε τους νέους. «Εμείς στα χρόνια σας είχαμε αξίες», θα πει η αράγιστη από έγνοιες πολλές φορές γεροντοσύνη. «Και τι τις κάνατε;» απαντά ο αδυσώπητος νεανικός λόγος. Τι τις κάναμε, λοιπόν; Εμείς, οι γονείς, οι δάσκαλοι, το σχολείο, η θλιβερή και ανίκανη πολιτεία;
Το σχολείο, για να μιλήσω για τα καθ’ ημάς, είναι εικόνα της κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας κακέκτυπο της αμερικανικής, που όλο και της μοιάζουμε…
Από αυτή την άποψη, δεν θα έπρεπε να είναι τόσο εύκολο για μερικούς από εμάς να καταδικάζουμε τους νέους ότι έχουν πάρει λάθος δρόμο. Οι νέοι δεν έχουν πάρει λάθος δρόμο. Όχι. Απλώς-και αυτό είναι το πιο τραγικό-βαδίζουν μπροστά από εμάς στον δρόμο που εμείς τους δείξαμε να βαδίζουν. Εμείς είμαστε αυτοί οι οποίοι στην πράξη βάζουμε πάνω απ’ όλα τα υλικά αγαθά και τα χρήματα. Εμείς με τα λόγια δεν εξαίρουμε τα υψηλά, αλλά ασχολούμαστε ολημερίς με τα χαμηλά. Εμείς, στην καλύτερη περίπτωση, μιλάμε για αρχές και αξίες, αλλά στην πράξη αποκοπτόμαστε όλο και περισσότερο από αυτές. Όταν, λοιπόν, εμείς ενεργούμε έτσι, θα ήταν παράλογο να έχουμε από τους νέους την απαίτηση να βαδίζουν άλλο δρόμο. Απλώς, αφού πρώτα τους διδάξαμε εμείς, τώρα μας διδάσκουν αυτοί, δείχνοντάς μας που οδηγεί ο δρόμος που εν τη αφελεία μας επιλέξαμε να βαδίσουμε.
Δεν θέλω να γράψω περισσότερα. Θα παραπέμψω σ’ ένα κείμενό μου, που είχα γράψει το Δεκέμβριο του 2008, λίγο μετά τα επεισόδια στην Αθήνα, που ακολούθησαν την δολοφονία του νεαρού μαθητή. Προσπαθούσα και τότε «να αναπνεύσω» εν μέσω της καταθλιπτικής κατάστασης. Γυρίζω πάντοτε «πίσω», όταν θολώνει ο νους και μας βρίσκει το κακό.
<>.
Καλά Χριστούγεννα και καλή λευτεριά, αδελφοί…

Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις