Τίποτα δεν είναι όπως παλιά, τίποτα δεν έχει μείνει από κείνη την ζεστασιά των ανθρώπων, εκείνη την ζεστασιά που έκανε τον χειμώνα καλοκαίρι μέσα στις καρδιές μας.
Τίποτα δεν έχει μείνει από την ζωντάνια των ανθρώπων, εκείνη την ζωντάνια που την έβλεπες από τον έφηβο που ξεκινούσε να ονειρεύεται τα πρώτα του όνειρα, μέχρι τον παππού που περπατούσε με ψηλά το κεφάλι γεμάτος περηφάνια.
Τίποτα δεν έχει μείνει από τις παρέες των φίλων, εκείνες τις παρέες που κάθε χρόνο στις γιορτές μαζευόταν στα χωριά για να τραγουδήσουν, να πιουν λίγο κρασί, να μοιραστούν τον χρόνο που πέρασε και να ευχηθούν για τον επόμενο.
Τίποτα πλέον δεν είναι είναι όρθιο, και δεν μιλάω για τα σπίτια και τα δέντρα, αυτά είναι όρθια και μας κοιτάζουν να καταρρέουμε.
Μας κοιτάζουν να μην μπορούμε να σταθούμε όρθιοι μπροστά στον εαυτό μας.
Μας κοιτάζουν να καταρρέουμε μαζί με τις ευχές μας, μαζί με τα όνειρά μας.
Οι ευχές μας καταρρέουν την ίδια στιγμή που τις ξεστομίζουμε, καταρρέουν γιατί δεν τις πιστεύουμε, και όταν κάτι δεν το πιστεύουμε δεν έχει την δύναμη να πάρει σάρκα και οστά.
Τα όνειρά μας πλέον έχουν ξεθωριάσει, έχουν γίνει σκιές, έχουν γίνει φιγούρες που είναι αδύνατον να τις πιάσουμε, πεθαίνουν, πεθαίνουν όχι γιατί έχουν γεράσει, αλλά γιατί δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα ζήσουμε, δεν μπορούμε ούτε καν να τα αγγίξουμε.
Και όταν δεν μπορούμε να ευχηθούμε στον φίλο μας να ζήσει τα όνειρά του, τι μπορούμε αλήθεια να του ευχηθούμε;
Φτάσαμε σήμερα να ευχόμαστε να έχουμε την υγειά μας, το ευχόμαστε όχι για να χαρούμε την ζωή μας αλλά γιατί αν την χάσουμε δεν θα έχουμε ούτε την τιμή να πεθάνουμε αξιοπρεπώς.
Και μόλις χθες όταν σηκώσαμε τα ποτήρια για να κάνουμε μια πρόποση δεν άνοιγε κανένα στόμα.
Η σιωπή έγινε πιο δυνατή από την ευχή, της δώσαμε την δύναμη να κυριεύσει την καρδιά μας, σωπασαμε και αυτή η σιωπή είναι σαν θηλιά που σε πνίγει αργά και βασανιστικά.
Είναι η σιωπή της ματαιοδοξίας, είναι η σιωπή της δειλίας, είναι η σιωπή της υποδούλωσις, είναι η σιωπή που δεν αντέχει καμία καρδιά.
Και πριν χαθώ μέσα σ’ αυτήν την σιωπή πάνω στο τσούγκρισμα των ποτηριών τόλμησα να ευχηθώ ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!!!!!!!!!!!!!!!
Ανατρίχιασα όταν το είπα, ανατριχιάζω και τώρα που το γράφω.
Το νιώθω πως είναι αληθινό, το νιώθω να ηλεκτρίζει όλο μου το είναι, να παίρνει τον φόβο και την μιζέρια και να μου δίνει φτερά.
Νιώθω αυτήν την ευχή αληθινή όσο ποτέ άλλοτε.
Την αλήθεια της την είδα στα πρόσωπα των φίλων μου που χαμογέλασαν και σήκωσαν το κεφάλι τους.
Τους ένιωσα μέσα μου, με νιώσανε και αυτοί.
Ένιωσα να ζωντανεύει όλος ο κόσμος μου μέσα από το ζωντάνεμα των φίλων μου.
Τα μάτια μας δάκρυσαν από χαρά, δάκρυσαν γιατί ακόμη μπορούν και βλέπουν το όνειρο.
Οι καρδιές μας χτυπήσανε δυνατά και γρήγορα, χτυπήσανε γιατί είναι ζωντανές, είναι ζωντανές και θέλουν να χτυπούν ελεύθερα.
Αυτή την ευχή θα κάνω σήμερα, αυτήν την ευχή θα κάνω κάθε μέρα σε μένα και στους φίλους μου.
Αυτήν την ευχή νιώθω μέσα μου και θα την φωνάζω δυνατά !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Λοιπόν αδέρφια ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ !!!!!!!!!
Άκης κουστουλιδης