Του Γιώργου Χαρβαλιά
Είκοσι ένα χρόνια υπάλληλος του ΔΝΤ, από το οποίο δεν παραιτήθηκε ακόμη κι όταν ορίστηκε επικεφαλής της ΕΛ.ΣΤΑΤ., ο Ανδρέας Γεωργίου θα μπορούσε να είναι ο ιδανικός «τεχνοκράτης» για να μας σπρώξει στα νύχια των δανειστών.
Γι’ αυτό και καθόλου δεν συγκινήθηκα από τις διαδοχικές δηλώσεις στήριξης στο πρόσωπό του εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας. Το αντίθετο μάλιστα. Προβληματίζομαι ιδιαίτερα, όταν όλοι αυτοί που μας κατηγορούσαν διαχρονικά ότι μαγειρεύαμε τα στοιχεία διατείνονται τώρα ότι ο μόνος που έκανε σωστά τη δουλειά του ήταν ο Γεωργίου.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν αυτό που μας οδήγησε στο διάγγελμα-παρωδία του Γιωργάκη από το Καστελλόριζο και συνακόλουθα στο Μνημόνιο. «Πειραγμένο» ή πραγματικό, δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο. Οπως επίσης σαφές δεν είναι για ποιον ακριβώς ενεργούσε ο ιδιόρρυθμος τεχνοκράτης με το αγέρωχο ύφος: Για τον άμεσο πολιτικό του προϊστάμενο και συμμαθητή του Γιώργο Παπακωνσταντίνου που είχε κάθε λόγο να εμφανίζει υπερφουσκωμένο το έλλειμμα, φορτώνοντας τον «εκτροχιασμό» στην κυβέρνηση Καραμανλή; Για το αόρατο αφεντικό του, τον Γερμανό Ραϊντερμάχερ της Eurostat, στις εντολές του οποίου υπάκουε τυφλά; Ή για το ΔΝΤ που ήθελε εναγωνίως να πιάσει… στασίδι στο διαφαινόμενο ευρωπαϊκό πρόβλημα χρέους;
Οπως και να έχει το πράγμα, αυτό το περιβόητο «15,4%», το έλλειμμα-ρεκόρ δηλαδή, που αίφνης ξεπέρασε και αυτό της Ιρλανδίας, υπήρξε ο καταλύτης για να «πεισθούν» οι αγορές ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι εξυπηρετήσιμο. Τα spreads εκτινάχθηκαν, η ελληνική κυβέρνηση άρχισε να μιλάει για «Τιτανικούς» και η χώρα οδηγήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες στο Μνημόνιο, λες και επρόκειτο να χρεοκοπήσει τα επόμενα 24ωρα…
Ο ρόλος του Γεωργίου υπήρξε απολύτως κομβικός. Γιατί ο ίδιος επέλεξε να… καινοτομήσει στον τρόπο υπολογισμού του ελλείμματος, φορτώνοντας (σ.σ.: χωρίς να είναι υποχρεωμένος) 17 ΔΕΚΟ στο λογαριασμό της γενικής διακυβέρνησης.
Οι εισαγγελείς έκριναν ότι οι εις βάρος του καταγγελίες δεν ήταν δυνατό να αγνοηθούν. Οχι επειδή τεκμηριώνονται πλήρως, αλλά επειδή είναι εξαιρετικά σοβαρές.
Αν πράγματι ο Γεωργίου φούσκωσε το έλλειμμα επιβάλλεται να τιμωρηθεί παραδειγματικά, ως επίορκος λειτουργός του Ελληνικού Δημοσίου. Κυρίως όμως πρέπει να διαπιστωθεί τίνος εντολοδόχος υπήρξε. Γιατί το ζήτημα είναι πλέον το κίνητρο του εγκλήματος…
Είναι άλλο πράγμα αν ο Γεωργίου εκτελούσε πολιτικές εντολές υπαγορευμένες από ελλαδικά κυβερνητικά κέντρα για καθαρά μικροκομματικούς λόγους και χωρίς συνολική επίγνωση του καταστροφικού αποτελέσματος που θα προκαλούσε και διαφορετικό αν εκτελούσε διατεταγμένη αποστολή με ξένους εντολείς ώστε να μπει η χώρα μας στη δανειακή ομηρία.
Οι προνομιακές σχέσεις με τον Γερμανό επικεφαλής της Eurostat δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Ο Ραϊντερμάχερ και το ΔΝΤ πίεσαν και τελικά κατάφεραν, μέσω Βενιζέλου, να αυξηθούν οι αρμοδιότητες και οι εξουσίες του Γεωργίου, ώστε η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία να καταστεί ενός ανδρός αρχή.
Θα μου πείτε, είχαν λόγο οι Γερμανοί να μας βάλουν σε μνημονιακό κορσέ; Πολύ πιθανόν, θα απαντήσω, προκειμένου να κάνουν μια αναίμακτη αποικιοκρατική επιδρομή, εξασφαλίζοντας κυβερνήσεις που θα υπακούουν αδιαμαρτύρητα καθώς και προνομιακή πρόσβαση στην ελληνική δημόσια περιουσία.
Οι ίδιοι Γερμανοί θέλουν σήμερα να αρπάξουν τα υποθαλάσσια κοιτάσματα της Κύπρου, να διώξουν τους Ρώσους από το νησί, να πάρουν μπιρ παρά τη ΔΕΗ αφού την προικίσουν με φουσκωμένα τιμολόγια και να γεμίσουν την ελληνική ύπαιθρο με τα αδιάθετα φωτοβολταϊκά τους πάνελ.
Κίνητρα λοιπόν είχαν οι Γερμανοί για να μας βάλουν σε γύψο, όπως και σε δεύτερο λόγο το ΔΝΤ, που νόμισε ότι θα αποκτήσει ρόλο επόπτη αλλά σκόνταψε στη γερμανική… πλεονεξία.
Επομένως το κρίσιμο είναι να αποκαλυφθούν οι πραγματικές προθέσεις των πρωταγωνιστών και των… κομπάρσων του Καστελλόριζου. Το έχει υποσχεθεί ο Αντώνης Σαμαράς και ανεξαρτήτως αν το τάιμινγκ δεν «βολεύει» πολιτικά, αυτή η Εξεταστική πρέπει να γίνει.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι διαρκώς όμηρος της… ευστάθειας του κ. Βενιζέλου στο συρρικνούμενο ΠΑΣΟΚ και η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να συντονίζει χρονικά τις εισαγγελικές διώξεις με τις πολιτικές… επιδιώξεις.
Δημοσιεύεται στον “Τύπο της Κυριακής”