Της εξαιρετικής Αθήνας Κρικέλη
Πώς τολμάτε στην εποχή της εθνικής μας εξαθλίωσης, να μας δίνετε μαθήματα λεβεντιάς, ντομπροσύνης, πατριωτισμού και ελπίδας?
Πώς τολμάτε να σηκώνετε το ανάστημά σας σε πουλημένους ηγέτες που κατασπαράζουν την σάρκα Ελλάδας και Κύπρου?
Πώς τολμάτε να αυξάνεστε μέρα με την ημέρα?
Πώς τολμάτε να μας κάνετε να νοιώθουμε την περηφάνια και την αγάπη για τον ελληνισμό να είναι έτοιμα να εκραγούν μέσα από το είναι μας?
Γυρίσαμε πριν λίγο στην Λευκωσία. Η Πορεία Μνήμης Ισαάκ και Σολωμού με διοργανωτές την Πρωτοβουλία Μνήμης Κύπρου, έκλεισε τις μηχανές της. Η συγκέντρωση έγινε το πρωί στο “Οκτάγωνο”. Μην πάει ο νούς σας σε κανένα πολιτικό συγκρότημα. Περιοχή της Λευκωσίας που πήρε το όνομα της από Περίπτερο με τις οκτώ γωνιές είναι.
Οι μηχανές φτάνουν από παντού. Οι οδηγοί τους κάθε ηλικίας όλοι όμως ακολουθουν πιστά τις οδηγίες των διοργανωτών. Κράνη και φανέλες της Πρωτοβουλίας μόνο. Οχι κόμματα όχι καπελώματα. Αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων και διαφόρων “γνωστών άγνωστων” που ίσως θελήσουν να ταρακουνήσουν την Πορεία που κάθε χρόνο αυξάνεται και δυναμώνει. (Φυσικά και βρίσκονται οι γνωστοί ανεγκέφαλοι που για να καλύψουν την δική τους ηλιθιώδη απάθεια κοτσάρουν ταμπελίτσες όπως: “ πορεία φασιστών” “Χρυσαυγιτών EΛΑΜ ” κλπ.
Αυτή η ομάδα, σεμνά τυπικά και χωρίς να δημιουργήσει ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα στην πορεία, περίμενε, μόλις αποχωρίσει η ομάδα των Μοτοσυκλετιστών να πάει με την σειρά της στο Οδόφραγμα. Και σε τελική ανάλυση, βρέθηκε όπως και άλλες ομάδες να λιώνουν στο λιοπύρι από τις 7 το πρωί για να τιμήσουν την πατρίδα τους.
Αλλοι απλά κάθονται μπροστά στο τάμπλετ τους και κάνουν κριτική στο ΦΒ.
Αφού συμπληρώθηκε η πορεία με τους μοτοσυκλετιστές της Λεμεσού και της Λάρνακας έφτασε στο κοιμητήριο του Παραλιμνίου. Εκατοντάδες κόσμου όλοι μαζί αλλά και μόνοι τους χαμένοι στις σκέψεις τους άναβαν εσώψυχα το δικό τους κεράκι στα δύο παλληκάρια που δολοφονήθηκαν ατιμώρητα από τους τούρκους.
Εκεί λοιπόν και ενώ συγγενείς και μαυροφορεμένες κυρίες ανάβαν το θυμιάμα στα παιδιά τους, κάποιοι γκρινιάζαν ασυστώλως: “μα είναι δυνατόν να έχουν κλείσει τον δρόμο οι 1000 και πλέον μηχανές και δεν μπορούν να φτάσουν μέχρι την είσοδο του κοιμητηρίου οι πολιτικοί εκπρόσωποι (αν υπήρχε τρόπος θα έφταναν μέχρι το μνήμα με το αμάξι και το κλιματιστικό στο φουλ)…
Η Πορεία της Πρωτοβουλίας φτάνει στο οδόφραγμα της Δερύνειας! Τα βλέμματα σκληραίνουν τα γυαλιά τοποθετούνται σφιχτά στα μάτια για να μη φαίνεται το βούρκωμα. Ο θυμός θρονιάζεται σε κάθε ίνα του κορμιού. Τα σώματα σκληραίνουν. Μνημόσυνο στα δύο παλληκάρια σιωπηλό με τον Εθνικό Υμνο να ψάλλεται με όση δύναμη από τον καθένα για να φτάσει απέναντι στους τούρκους μαζί με την υπόσχεση…. Μνημόσυνο για τους νεκρούς που θυσιάστηκαν μπάς και ξυπνήσουμε εμείς οι χορτασμένοι. Από μια διοργάνωση που κρατούν με νύχια και με δόντια μακριά τις πολιτικές παρατάξεις και τα λοιπά καραγκιοζιλίκια, όπως ο διάολος το λιβάνι, προσπαθώντας απλά να “αγγίξουν” τους ώμους των συμπατριωτών τους. Με συμπάθια κατανόηση και λεβεντιά. Να τους βγάλουν από τα τάρταρα που επέβαλαν οι ίδιοι στον εαυτό τους Να τους κάνουν να ελπίζουν ξανά πως πέρα από την βρωμισμένη πολιτική που σαπίζει κάθε τι που βρίσκει στο διάβα της, υπάρχει καρδιά αληθινή ελληνική παλληκαρίσια που χτυπά ακόμα στην κατεχόμενη χώρα.
Περισσότερες από 1000 “μοτόρες” φέτος συμμετείχαν και οι διερχόμενοι οδηγοι στον αυτοκινητόδρομο πέρα από μερικές εξαιρέσεις, ίσως ήταν και ολίγο ενοχλημένοι με όλη αυτή την αναστάτωση που τους έβγαλε από την ανάλαφρη διάθεση των διακοπών. Ασε που η πορεία τους καθυστέρησε ίσως από τα μπάνια τους. Τι κρίμα!
Οι μηχανές σβήσαν και πριν προλάβουν να κρυώσουν τα παιδιά σχεδιάζουν ήδη για του χρόνου. Με την ευχή και την ελπίδα όχι μόνο για αριθμιτική συμμετοχή. Να βγεί το έθνος μας από την βλακώδη απάθεια που μας εχουν επιβάλλει πολιτικοί και πληρωμένα Μέσα Μαζικής επικοινωνίας.
Ο αγώνας είναι κοινός μόνο όταν ξεκινά από το σπίτι του καθενός μας. Μια γροθιά ο καθένας που σπάζει σίδερα όταν ενωθεί με του γείτονα. Ανεξαρτήτου μυϊκής δύναμης. Ο δρόμος είναι δύσκολος όχι γιατί υπάρχει δυστυχία αλλά για το αντίθετο. Μας χάρισαν ένα χρυσό υπερχρεωμένο κλουβί και ζουμε μέσα βασιλιάδες θαρούμε οι δόλιοι! Ανίκανα ανθρωπάκια ανάξια προσοχής είμαστε για αυτούς όσο μας μετρούν έναν έναν. Ο ένας δεν είναι κανένας είναι χιλιάδες! Να το θυμάστε αυτό.
