http://www.karsilamas.blogspot.com/
Τρείς του Σεπτέμβρη σήμερα.
Μιά ημερομηνία ορόσημο για το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.
Πρίν 34 χρόνια,σε μιά Ελλάδα που μόλις έβγαινε από τον γύψο της επτάχρονης δικτατορίας,ένας μεγάλος ηγέτης, αλλά και πολλά αξιόλογα στελέχη με πλούσιες περγαμηνές στον αντιδικτατορικό αγώνα,συνυπέγραψαν την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ.
Ενός πολιτικού σχηματισμού που αγαπήθηκε από την μισή Ελλάδα και μισήθηκε από την άλλη μισή.
Απ’όποια πλευρά και να στέκεται όμως κάποιος,δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι το ΠΑΣΟΚ εκείνων των χρόνων είχε γνήσια φιλολαϊκές και σοσιαλιστικές θέσεις. Θέσεις πρωτοπόρες και ριζοσπαστικές με κυρίαρχα συνθήματα την λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Σήμερα πολύ περισσότερο από άλλες επετείους προβληματιζόμαστε όλοι μας για το σημερινό ΠΑΣΟΚ,ένα κόμμα που τα μόνα του κοινά με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα είναι το όνομα και το σήμα.
Από την εθνική κυριαρχία καταλήξαμε στο “ευχαριστώ τους Αμερικάνους”.
Από την λαϊκή κυριαρχία καταλήξαμε στις βίλες και στα σκάφη πρωτοκλασάτων στελεχών.
Από την κοινωνική δικαιοσύνη καταλήξαμε στα αντεργατικά μέτρα και στα κολλητηλίκια με το επιχειρηματικό και εκδοτικό κατεστημένο.
Κάποτε στο ΠΑΣΟΚ συμμετείχαν προσωπικότητες σαν την Μελίνα,τον Γεννηματά,τον μπάρμπα Γιάννη τον Αλευρά.
Σήμερα έχουμε Ρόντο,Βαλλιανάτο,Κοππά,Ανδριανόπουλο και Μάνο.
Κάποτε ήμασταν περήφανοι όταν βροντοφωνάζαμε μαζί με τον Αντρέα “η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες”.
Σήμερα κάποιοι στο ίδιο κόμμα περηφανεύονται επειδή βοήθησαν στην πτώση του Μιλόσεβιτς και στην σύλληψη του Κάρατζιτς.
Κάποιοι στο ίδιο κόμμα προωθούν με λύσσα την “Νέα Τάξη”,την “πολυπολιτισμικότητα”,το ξερίζωμα όλων όσων μας ενώνουν σαν Ελληνες.
Κάποιοι και κάποιες στο ίδιο κόμμα αρέσκονται στο να συμμετέχουν ως τακτικοί θαμώνες στις συνεδριάσεις της Λέσχης Bilderberg,να συχνάζουν στο Grand Resort και στην Αθηναϊκή Λέσχη.
Κάποιοι στο ίδιο κόμμα ενώ κόπτονται δήθεν για την δημόσια παιδεία,σπουδάζουν τα βλαστάρια τους στα ακριβότερα κολλέγια και πανεπιστήμια,καμαρώνοντας στις αναμνηστικές φωτογραφίες δίπλα στους μεγαλοκαρχαρίες του εγχώριου κεφαλαίου. Κάποιοι τελικά διέγραψαν,ξέχασαν,προσπέρασαν όλα αυτά που κάποτε μας έκαναν περήφανους σαν πασόκους,σαν σοσιαλιστές,σαν πατριώτες.
Οχι όμως όλοι.
Γι’αυτό εγώ σήμερα δεν θα παραστώ στην συγκέντρωση του Γιωργάκη στο Θησείο. Γιατί ακόμα και σήμερα παραμένω θιασώτης μιάς άλλης πολιτικής φιλοσοφίας και πρακτικής,που δεν έχει καμία σχέση με όλους αυτούς τους ατσαλάκωτους λακέδες και τις ιδέες τους.
Αντί για το Θησείο,θα πάω με δυό-τρείς φίλους σε κανά κουτούκι της Δραπετσώνας να πιούμε στην μνήμη του μεγάλου Ανδρέα Παπανδρέου και να αναπολήσουμε το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Να θυμηθούμε τους αγώνες μας,τα οράματα μας,τα λάθη μας,τα χαμένα μας νιάτα.
Να θυμηθούμε και όλους όσους αγωνίστηκαν για τα κοινά ιδανικά μας και δεν είναι πιά μαζί μας.
Μιά ημερομηνία ορόσημο για το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.
Πρίν 34 χρόνια,σε μιά Ελλάδα που μόλις έβγαινε από τον γύψο της επτάχρονης δικτατορίας,ένας μεγάλος ηγέτης, αλλά και πολλά αξιόλογα στελέχη με πλούσιες περγαμηνές στον αντιδικτατορικό αγώνα,συνυπέγραψαν την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ.
Ενός πολιτικού σχηματισμού που αγαπήθηκε από την μισή Ελλάδα και μισήθηκε από την άλλη μισή.
Απ’όποια πλευρά και να στέκεται όμως κάποιος,δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι το ΠΑΣΟΚ εκείνων των χρόνων είχε γνήσια φιλολαϊκές και σοσιαλιστικές θέσεις. Θέσεις πρωτοπόρες και ριζοσπαστικές με κυρίαρχα συνθήματα την λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Σήμερα πολύ περισσότερο από άλλες επετείους προβληματιζόμαστε όλοι μας για το σημερινό ΠΑΣΟΚ,ένα κόμμα που τα μόνα του κοινά με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα είναι το όνομα και το σήμα.
Από την εθνική κυριαρχία καταλήξαμε στο “ευχαριστώ τους Αμερικάνους”.
Από την λαϊκή κυριαρχία καταλήξαμε στις βίλες και στα σκάφη πρωτοκλασάτων στελεχών.
Από την κοινωνική δικαιοσύνη καταλήξαμε στα αντεργατικά μέτρα και στα κολλητηλίκια με το επιχειρηματικό και εκδοτικό κατεστημένο.
Κάποτε στο ΠΑΣΟΚ συμμετείχαν προσωπικότητες σαν την Μελίνα,τον Γεννηματά,τον μπάρμπα Γιάννη τον Αλευρά.
Σήμερα έχουμε Ρόντο,Βαλλιανάτο,Κοππά,Ανδριανόπουλο και Μάνο.
Κάποτε ήμασταν περήφανοι όταν βροντοφωνάζαμε μαζί με τον Αντρέα “η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες”.
Σήμερα κάποιοι στο ίδιο κόμμα περηφανεύονται επειδή βοήθησαν στην πτώση του Μιλόσεβιτς και στην σύλληψη του Κάρατζιτς.
Κάποιοι στο ίδιο κόμμα προωθούν με λύσσα την “Νέα Τάξη”,την “πολυπολιτισμικότητα”,το ξερίζωμα όλων όσων μας ενώνουν σαν Ελληνες.
Κάποιοι και κάποιες στο ίδιο κόμμα αρέσκονται στο να συμμετέχουν ως τακτικοί θαμώνες στις συνεδριάσεις της Λέσχης Bilderberg,να συχνάζουν στο Grand Resort και στην Αθηναϊκή Λέσχη.
Κάποιοι στο ίδιο κόμμα ενώ κόπτονται δήθεν για την δημόσια παιδεία,σπουδάζουν τα βλαστάρια τους στα ακριβότερα κολλέγια και πανεπιστήμια,καμαρώνοντας στις αναμνηστικές φωτογραφίες δίπλα στους μεγαλοκαρχαρίες του εγχώριου κεφαλαίου. Κάποιοι τελικά διέγραψαν,ξέχασαν,προσπέρασαν όλα αυτά που κάποτε μας έκαναν περήφανους σαν πασόκους,σαν σοσιαλιστές,σαν πατριώτες.
Οχι όμως όλοι.
Γι’αυτό εγώ σήμερα δεν θα παραστώ στην συγκέντρωση του Γιωργάκη στο Θησείο. Γιατί ακόμα και σήμερα παραμένω θιασώτης μιάς άλλης πολιτικής φιλοσοφίας και πρακτικής,που δεν έχει καμία σχέση με όλους αυτούς τους ατσαλάκωτους λακέδες και τις ιδέες τους.
Αντί για το Θησείο,θα πάω με δυό-τρείς φίλους σε κανά κουτούκι της Δραπετσώνας να πιούμε στην μνήμη του μεγάλου Ανδρέα Παπανδρέου και να αναπολήσουμε το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Να θυμηθούμε τους αγώνες μας,τα οράματα μας,τα λάθη μας,τα χαμένα μας νιάτα.
Να θυμηθούμε και όλους όσους αγωνίστηκαν για τα κοινά ιδανικά μας και δεν είναι πιά μαζί μας.