Η τσιταλογική δολοφονία του Λένιν

 
Του Θύμιου Παπανικολάου         
Οι κόκκινες προβιές και ιδιαίτερα οι επιδοτούμενες σέχτες, όπως ήδη γράψαμε καταλαβαίνουν από διαλεκτική όσο ένας τυφλός από χρώματα. Έψαξαν οι άμοιροι και ανακάλυψαν ένα τσιτάτο του Λένιν, του 1913, και μας το πέταξαν στα μούτρα!
 
          Όπως θα δείξουμε παρακάτω «ξεκαρφώνουν» ένα τσιτάτο από την ανάλυση του Λένιν για τις επιπτώσεις της ανάπτυξης και ολοκλήρωσης του ιμπεριαλισμού («μονοπωλιακή κοινωνικοποίηση») και δολοφονούν τη διαλεκτική σκέψη του Λένιν. Γι’ αυτό το θλιβερό ρόλο επιδοτούνται από το κεφάλαιο σήμερα.
 
          Ας δούμε το τσιτάτο του Λένιν στα 1913:
 
«Δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία ότι μόνο η έσχατη ένδεια αναγκάζει τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τη γενέτειρα γη τους και ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο τούς μετανάστες εργάτες. Αλλά μόνο αντιδραστικοί μπορούν να κλείνουν τα μάτια τους στην προοδευτική σημασία της σύγχρονης αυτής μετανάστευσης των λαών. Η απελευθέρωση από το ζυγό του κεφαλαίου είναι αδύνατη χωρίς την παραπέρα ανάπτυξη του καπιταλισμού και χωρίς την ταξική πάλη που βασίζεται σ’ αυτόν. Και σ’ αυτήν ακριβώς την πάλη τραβάει ο καπιταλισμός τις εργατικές μάζες όλου του κόσμου, ανατρέποντας τις απαρχαιωμένες και ξεπερασμένες συνήθειες της τοπικής ζωής, τους εθνικούς φραγμούς και τις προκαταλήψεις, συνενώνοντας τους εργάτες όλων των χωρών σε τεράστιες φάμπρικες και μεταλλεία στην Αμερική, τη Γερμανία κ.α».
 
 
Παρατήρηση πρώτη.
 
          Εδώ αποκαλύπτουν άθελά τους, τον ανεγκέφαλο υπερβάλλοντα ζήλο του λακέ και του επιδοτούμενου.
 
          Ούτε καν είναι σε θέση να σκεφτούν (δεν επιδοτούνται για να σκέφτονται) τούτο το απλό: Πώς είναι δυνατόν να λέει ο Λένιν τα εντελώς αντίθετα από τις θέσεις του Μαρξ (για την εισαγωγή εργατών) και από τις δικές του, ιδιαίτερα αυτή που χαρακτήριζε τα «ανοικτά σύνορα» στον καπιταλισμό θέση άκρως αντιδραστική.
          Δεν αναρωτιούνται καν ότι με τη μέθοδο των «ξεκάρφωτων» τσιτάτων μπορεί να βγάλεις τους μεγάλους ηγέτες και θεωρητικούς του μαρξισμού να φάσκουν και να αντιφάσκουν, να μην ξέρουν τι λένε…
 
          Αν θέτανε αυτά τα απλά ερωτήματα θα αναγκαζόντουσαν να μελετήσουν πιο βαθειά την ενότητα της σκέψης του Λένιν, το βαθύτερο περιεχόμενο του «τσιτάτου». Θα μάθαιναν να διαβάζουν τα γραφτά…
 
          Παρατήρηση δεύτερη.
 
          Στο τσιτάτο αυτό του Λένιν υπάρχει μια φράση κλειδί:  Η απελευθέρωση από το ζυγό του κεφαλαίου είναι αδύνατη χωρίς την παραπέρα ανάπτυξη του καπιταλισμού…»
 
          Εδώ ο Λένιν μιλάει για την αναγκαιότητα της «παραπέρα ανάπτυξης του καπιταλισμού», και όχι για τη φάση της αποσύνθεσης και κατάρρευσής του. Εδώ ο Λένιν μιλάει για τη φάση της μονοπωλιακής του ολοκλήρωσης, δηλαδή για τη φάση που ο καπιταλισμός περνάει από την «πλήρη ελευθερία του συναγωνισμού προς την πλήρη κοινωνικοποίησή του», για τη φάση που αναλύει στο έργο του για τον ιμπεριαλισμό.
 
          Όταν παρακάμπτεις το ουσιώδες αυτό χαρακτηριστικό της ανάλυσης του Λένιν είσαι ένας κοινός λωποδύτης. Στην καλύτερη περίπτωση ένας ηλίθιος συλλέκτης κενών φράσεων.
 
          Λέει ο Λένιν στον «ιμπεριαλισμό»:
 
          «Ο συναγωνισμός μετατρέπεται σε μονοπώλιο. Από αυτό προκύπτει μια τεράστια πρόοδος στην κοινωνικοποίηση της παραγωγής και ιδιαίτερα του προτσές των τεχνικών εφευρέσεων και τελειοποιήσεων…»
 
          Και αμέσως παρακάτω: 
 
            «…Ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο οδηγεί κατευθείαν στην πιο ολόπλευρη κοινωνικοποίηση της παραγωγής, σπρώχνει, μπορούμε να πούμε, τους κεφαλαιοκράτες, παρά τη θέληση και τη συνείδησή τους, σε κάποια νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων που σημαίνει πέρασμα από την πλήρη ελευθερία του συναγωνισμού προς την πλήρη κοινωνικοποίηση…» (όλες οι υπογραμμίσεις δικές μου).
 
          Γίνεται φανερό και στους αδαείς ότι ο Λένιν μιλάει για αυτή τη φάση της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, τη φάση των μονοπωλίων που «κοινωνικοποιούν την παραγωγή», με τις τεράστιες βιομηχανικές παραγωγικές μονάδες, « συνενώνοντας τους εργάτες όλων των χωρών σε τεράστιες φάμπρικες και μεταλλεία στην Αμερική, τη Γερμανία κ.α».
 
Μόνο οι παντελώς ηλίθιοι και οι επιδοτούμενοι, φυσικά, μπορεί να ταυτίζουν τη φάση εκείνη της ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης, επέκτασης και της πλήρους κοινωνικοποίησης με  τη σημερινή φάση  των υπερεθνικών και χρηματιστηριακών μονοπωλίων, με τη σημερινή φάση της από-βιομηχανοποίησης, της αποσύνθεσης, από- κοινωνικοποίησης, κατάλυσης των ιστορικών κοινωνικών ιστών  και κατάρρευσης του ιμπεριαλισμού.
 
Άλλο η ακμή ενός κοινωνικού συστήματος και άλλο η παρακμή του. Το να ταυτίζεις την ακμή με την παρακμή σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνεσαι ΤΙΠΟΤΑ από την ιστορική διαλεκτική και ότι έχεις μετατραπεί σε λακέ της παρακμής…
 
 
Παρατήρηση Τρίτη.
 
Στη φάση αυτή της «ακμής», δηλαδή της μονοπωλιακής ολοκλήρωσης τα μεταναστευτικά ρεύματα που υπήρξαν είχαν προοδευτικό χαρακτήρα, ακριβώς γιατί υπαγορευόντουσαν από τις ανάγκες της παραγωγικής ανάπτυξης και κοινωνικοποίησης της παραγωγής.
 
Στη διαδικασία αυτή της μονοπωλιακής ανάπτυξης και του ανταγωνισμού των εθνικών ιμπεριαλισμών, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα οι αποικιοκρατικές (Αγγλία) που εκμεταλλευόντουσαν όλο τον κόσμο παρείχαν προνόμια σε μια ελίτ ντόπιων εργατών. Χωρίς την εργατική αριστοκρατία και το ρεφορμισμό δεν θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της μονοπωλιακής ολοκλήρωσης και του ανταγωνισμού. Η ληστεία του κόσμου επέτρεπε την παροχή προνομίων στην ντόπια εργατική αριστοκρατία.
 
Εδώ, συνεπώς, τα μεταναστευτικά ρεύματα είχαν προοδευτικό χαρακτήρα: Αποτελούσαν όχι μόνο τα μεγάλα θύματα της ιμπεριαλιστικής ανάπτυξη και ολοκλήρωσης, αλλά και τις στρατιές της ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ της παραγωγής και το εξίσου σημαντικό: Το ΑΝΤΙΔΟΤΟ στη ρεφορμιστική ενσωμάτωση της ΝΤΟΠΙΑΣ εργατικής αριστοκρατίας. 
 
Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι σήμερα συμβαίνουν τα ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ είναι  παντελώς τυφλός ή μίσθαρνο όργανο του κεφαλαίου…
 
Παρατήρηση τέταρτη.
 
Ο κυρίαρχος όμως κύκλος και εκείνων των ρευμάτων είχε εντελώς άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά: Ήταν, κεντρικά, μετακινήσεις εντός της Ευρώπης. Μετακινήσεις από τις καθυστερημένες ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες προς τις ανεπτυγμένες και την Αμερική.
 
Όπως περιγράφει ο Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό» οι χώρες που τροφοδοτούσαν, κυρίως, τις ανεπτυγμένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης και την Αμερική ήταν: Ιταλία, Αυστρία, Ρωσία, Ισπανία, Πολωνία κ.α.
 
Η ιμπεριαλιστική, λοιπόν, ολοκλήρωση και «κοινωνικοποίηση της παραγωγής» έγινε με κύριο μοχλό το ευρωπαϊκό προλεταριάτο, δηλαδή ένα προλεταριάτο  ΤΑΞΙΚΑ εντελώς διαφορετικό από τους σημερινούς εισαγόμενους δούλους.
 
Και το εξίσου σημαντικό είναι αυτό που έχουμε ήδη αναλύσει: Τα μεταναστευτικά ρεύματα εκείνης της εποχής ΔΕΝ  ήταν «μπείτε σκύλοι και αλέστε και αλεστικά μη δίνεται»: Ήταν συντεταγμένα και αυστηρώς ελεγχόμενα, εντός του πλαισίου της οργανωμένης αγοράς εργασίας και όχι «εισβολές Ούννων»…
 
Υπενθύμιση: Και τότε, όμως, όπως ήδη γράψαμε, οι μαρξιστές καυτηρίαζαν τις εισαγωγές ξένων εργατών από τους κεφαλαιοκράτες, εισαγωγές που λειτουργούσαν ως απεργοσπαστικός μηχανισμός…
 
 
ΟΙ κόκκινες προβιές παίρνουν ένα τσιτάτο του Λένιν, το «ξεκαρφώνουν»  από την εποχή του και το περιεχόμενό του και το προβάλλουν για να καλύψουν τον άθλιο   ρόλο τους, το δωσιλογισμό τους και τις επιδοτήσεις τους… Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις