Γράφει η Μαρία ΣεφέρουΑπό τότε που τη θυμάμαι, αυτή η κυρία έχει την απολίτιστη συνήθεια όταν βρίσκεται καλεσμένη σε τηλεοπτικό παράθυρο να χαμογελάει ειρωνικά καθ’ όλη τη διάρκεια που κάποιος εκπρόσωπος της ΝΔ διατυπώνει τις απόψεις του στο διπλανό παράθυρο. Είναι η ειρωνεία και η περιφρόνηση του υπερφίαλου προς τον αποτυχημένο, του κατά φαντασία νικητή προς τον ηττημένο…
Την παρακολουθούσα απόψε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA και ήθελα να της φωνάξω: «Τι γελάτε κυρία μου; Αύριο μεθαύριο, όταν το ΠΑΣΟΚ ανέβει στην εξουσία, θα βρεθείτε κι εσείς στη δυσάρεστη θέση να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα. Θα σας άρεσε τότε να έχετε απέναντί σας κάποιον εκπρόσωπο άλλου κόμματος να χαμογελάει ειρωνικά καθ’ όλη τη διάρκεια που εσείς προσπαθείτε να διατυπώσετε τα επιχειρήματά σας; Είναι πολιτικός πολιτισμός αυτός που προβάλλετε από την τηλεόραση; Είναι πολιτικό ήθος; Είναι ανθρωπισμός;»
Η φιλόδοξη κυρία Δαμανάκη, με τη γνωστή ιστορία να μετακομίζει χωρίς δισταγμό από το ένα κόμμα στο άλλο ανάλογα με τα προσωπικά της συμφέροντα, είναι η τελευταία που δικαιούται να ειρωνεύεται πολιτικούς “αντιπάλους”, αν και η ειρωνεία ως έκφραση πολιτικού διαλόγου απαξιώνει περαιτέρω την πολιτική σε κάθε περίπτωση. «Μηδενί συμφοράν ονειδίσεις», κυρία Δαμανάκη, «κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο», αν και στην πολιτική είναι απόλυτα ορατό.
Εάν χαμογελάτε ειρωνικά επειδή πιστεύετε ότι το κόμμα σας θα λύσει ως δια μαγείας τα τεράστια χρόνια προβλήματα αυτού του τόπου, τότε δε γνωρίζετε τίποτα για τη διαχρονικά θλιβερή ελληνική πραγματικότητα, και δεν έχετε διδαχτεί τίποτα από την πολιτική ιστορία της χώρας μας. Έχετε εκλάβει την πολιτική ως παιχνίδι ή σπορ – πράγμα που επιβεβαιώνεται και από τις μεταγραφές σας – ενώ η πολιτική είναι, θάπρεπε να είναι, ύψιστη ευθύνη για όσους πολιτεύονται. Κι όταν ο πολιτικός έχει συναίσθηση της τεράστιας ευθύνης που αναλαμβάνει ως εκπρόσωπος του λαού, τότε δε μπορεί να χαμογελάει ειρωνικά απέναντι σε οποιονδήποτε πολιτικό “αντίπαλο”, όσο φαιδρός κι αν είναι.
Κοιτάζοντάς σας στο τηλεπαράθυρο με το ειρωνικό χαμόγελο της μεγαλειότητας – δεν κουράζεστε να χαμογελάτε; – θυμήθηκα μια παροιμία που λέει, «γελά ο μωρός, καν τι μη γελοίον ει.» Όταν κανείς γελάει μπροστά στην τραγική πραγματικότητα, μόνο μωρός μπορεί να θεωρηθεί. Σχεδόν από την επομένη των εκλογών του 2007, ο Πρόεδρός σας ζητούσε εκλογές. Σας ερωτώ, είναι Δημοκρατία αυτή να σέρνετε το λαό κάθε λίγο στις κάλπες; Τότε, λοιπόν, να κάνουμε κάθε χρόνο εκλογές ώστε να υπάρχει πάντα νωπή εντολή για την ψήφιση του προϋπολογισμού, και πάντως οπωσδήποτε όταν τελειώνει η θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Διότι στη Δημοκρατία του καραγκιόζη που έχετε φιλοτεχνήσει και ρημάξατε τον τόπο μας, το κάθε αντιπολιτευόμενο κόμμα μηδενίζει την προσφορά του κυβερνώντος κόμματος, αντί να συνεργαστούν όλοι μαζί για το καλό του λαού. Και μέχρις ότου συνεργαστούν όλοι μαζί παραμερίζοντας προσωπικές φιλοδοξίες, δε βλέπω φως στην άκρη του τούνελ αλλά σκοτάδι βαθύ. Εσείς δεν το βλέπετε; Τέτοια δημοκρατία ονειρευόσασταν ως μέλος της γενιάς του Πολυτεχνείου;
Κυρία Δαμανάκη, το να καβαλήσει κανείς το καλάμι της πολιτικής είναι δυστυχώς συνηθισμένο φαινόμενο, όπως συνηθισμένο είναι και το να ξεκαβαλικεύει απότομα και να προσγειώνεται ανώμαλα. Προσέξτε, λοιπόν, μήπως αυτό το δυσάρεστο συμβεί και σ’ εσάς αύριο μεθαύριο. Διότι ο πολιτικός καιρός έχει γυρίσματα και ό,τι σπέρνει κανείς θερίζει. Εκείνο που έχει ανάγκη ο τόπος είναι πολιτικοί με ήθος, σοβαρότητα και υπευθυνότητα, και όχι είρωνες και αλαζόνες. Αυτά να τα πείτε και στους συναδέλφους σας στο ΠΑΣΟΚ πολλοί από τους οποίους σας ανταγωνίζονται σε ειρωνικά χαμόγελα, αν κι εσείς τους ξεπερνάτε όλους. Βιάζεστε λοιπόν να πάρετε την εξουσία στα χέρια σας για να μας λυτρώσετε, έ; Κούνια που σας κούναγε κι εσάς… Πόσο βαθιά είστε κι εσείς νυχτωμένοι…
«Η ΧΩΡΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΗ ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ. Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. ΠΑΡΑΓΕΙ ΜΟΝΟ ΣΕΝΑΡΙΑ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΥΤΡΩΘΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ», γράφει ο σημερινός Βασικός Σχολιασμός του ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα με κεφαλαία. Μακάρι να λυτρώσει τη χώρα το ΠΑΣΟΚ. Ποιος δεν θα το ‘θελε! Είναι σα να ρωτάει κάποιος τον τυφλό : «θες στραβέ το φως σου;» Όμως με τα ανταγωνιστικά συναισθήματα που τρέφετε μέσα σας όλοι οι πολιτικοί, με την αλαζονεία και τη μηδενική συνεργασία με τον “αντίπαλο”, με την ματαιοδοξία και την ανευθυνότητα που σας δέρνει, και με τα παραδοσιακά κουσούρια του ελληνικού λαού που έχω αναλύσει πολλές φορές στο παρόν ιστολόγιο, ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΦΩΣ.
Δεν βλέπω φως, διότι λείπει το απαραίτητο συγκολλητικό συστατικό για να χτιστεί ένα υγιές οικοδόμημα. Λείπει το τσιμέντο. Και το τσιμέντο είναι η ΑΓΑΠΗ. Η αγάπη του ενός προς τον άλλο, της μιας κοινωνικής τάξης προς την άλλη, του ενός κόμματος προς το άλλο, κι όλων μαζί προς την πατρίδα μας. Δυστυχώς, το μοντέλο της Δημοκρατίας που φτιάξατε σκοτώνει την αγάπη επειδή ποτίζεται με το μίσος των αντιπάλων παρατάξεων και τάξεων. Είναι ένα μοντέλο που ως φαίνεται φιλοτεχνήθηκε στην κόλαση για κολασμένους. Και κολασμένος είναι καθένας που έχει επιλέξει ως ενεργειακό υλικό το μίσος και όχι την αγάπη…
Αύριο ξημερώνει άλλη μέρα. Όμως, όποια απόφαση κι αν ανακοινώσει ο Καραμανλής, είτε αποφασίσει σαρωτικό ανασχηματισμό είτε εκλογές, για τη χώρα δε θα ξημερώσει άλλη μέρα. Για το λαό θα είναι μια από τα ίδια. Με όποιο κόμμα στην εξουσία, η λιτότητα, η μιζέρια, τα χρέη, τα δανεικά, η εγκληματικότητα, οι ταπεινωτικές υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα, θα είναι εδώ. Αν τα είχε συνειδητοποιήσει αυτά η κυρία Δαμανάκη, θα της κοβόταν η αλαζονεία και το ειρωνικό χαμόγελο στα τηλεπαράθυρα…