Ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε και αστραπιαία «πνίγηκε» με τις απολύσεις στην «Ελευθεροτυπία», άφησε τα ουσιώδη ζητήματα στο απυρόβλητο.
Θέλω να επισημάνω, λοιπόν ένα ζήτημα που έχει αποσιωποιηθεί τελείως: Την πολιτική και ηθική στάση ενός που θέλει να είναι και λέει ότι είναι Αριστερός…
Οι πάντες μείνανε στο τυπικό των αστικών κανόνων και νόμων και στις αυθαίρετες απολύσεις της εργοδοσίας.
Οι αυθαιρεσίες, όμως κάθε εργοδοσίας δεν μπορούν να επικαλύψουν και να συγκαλύψουν την «αριστερή», αστική πολιτική και ηθική θέση και στάση. Ένα «κακό» δεν μπορεί να συγκαλύψει ένα άλλο. Ούτε τα νόθα κατασκευάσματα της αστικής νομοθεσίας.
Το λεγόμενο «ασυμβίβαστο» η μη είναι νομικίστικα αστικά τερτίπια και ΠΟΤΕ δεν μπορούν να αποτελέσουν το κριτήριο μιας αριστερής στάσης. Είναι συχνά και παράλογα: Γιατί π.χ. να είναι ασυμβίβαστη η βουλευτική ιδιότητα σε ένα γιατρό ή έναν δικηγόρο και να μην είναι σε ένα δημοσιογράφο, ο οποίος μάλιστα έχει και πρόσβαση στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης απείρως μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλον; Ιδιαίτερα όταν ο δημοσιογράφος είναι προβεβλημένο στέλεχος μιας εφημερίδας η οποία αποτελεί κεντρικό διαμορφωτή και «κατασκευαστή» γνώμης.
Και αυτά περί «συνταγματικού δικαιώματος» είναι μια αστική απάτη. Μια απάτη τυπικών ισοτήτων. Μια απάτη που εξισώνει το δυνάστη με το θύμα, τον έχοντα και κατέχοντα με αυτόν που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, την εξουσία της φήμης και των δημοσιογραφικών ειδώλων με τον απλό άνθρωπο.
Αυτή δεν είναι «ισότητα» είναι συνταγματική επικύρωση της ανισότητας. Ακριβέστερα είναι ισότητα μεταξύ των ανθρώπων του καθεστώτος.
Το να επικαλείται ένας που ποζάρει ως αριστερός αυτή την «ισότητα» σημαίνει ότι δεν είναι αριστερός. Είναι «αριστερός» με αστική φιλοσοφία και ιδέες, ένας καθεστωτικός αριστερός…
Το να επικαλείται, συνεπώς, ο Στάθης και ο Ρουμπάνης το συνταγματικό τους δικαίωμα αυτό είναι ένα τέχνασμα απάτης και καιροσκοπισμού. Ένα τέχνασμα που συγκαλύπτει το κριτήριο που πρέπει να καθορίζει έναν πραγματικό αριστερό.
Ο Στάθης και ο Ρουμπάνης θέλανε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο: Να έχουν, από τη μια, τις προσβάσεις τους και τις απολαβές τους (οικονομικές και κοινωνικές, φήμης και πρόσβασης στους αστικούς μηχανισμούς προπαγάνδας) ΚΑΙ από την άλλη, να γίνουν και «αριστεροί» βουλευτές!!!
Αυτό, σύμφωνα με τους αστικούς νόμους, μπορεί να μην είναι «ασυμβίβαστο», αλλά είναι ΠΟΛΙΤΙΚΑ και ΗΘΙΚΑ ασυμβίβαστο για κάποιον που λέει ότι είναι αριστερός…
α). Καταλύει κάθε έννοια πραγματικής δημοκρατίας, ακόμα και αυτήν την αστική δημοκρατία. Ο Καθένας αντιλαμβάνεται ότι είναι σκανδαλωδώς άνισοι οι όροι της «δημοκρατικής» επιλογής και εκλογής. Ένας αγωνιστής π.χ. του ΣΥΝ (έχει και τέτοιους) που ρισκάρει τα πάντα για τις ιδέες του δεν έχει ΚΑΜΙΑ πιθανότητα να ανταγωνιστεί με ίσους όρους τους «χαρτογιακάδες» των ΜΜΕ…
β). Ταυτόχρονα είναι και πολιτικά και ηθικά κολάσιμο και για έναν επιπρόσθετο λόγο: Χρησιμοποιείται το αστικό μέσον προπαγάνδας (ΜΜΕ) για να κυκλοφορήσει το «αριστερό» του κεφάλαιο (το κεφάλαιο που απέκτησε στο μέσον) ο «αριστερός» υποψήφιος. Δηλαδή με τα κεφάλαια των «νταβάδων», με τη φήμη και την πρόσβαση που μας παρέχουν, συνακόλουθα και με τις εξαρτήσεις, επιδιώκουμε να βγούμε «αριστεροί» βουλευτές…
Ποια αξιοπιστία αριστερή μπορεί να έχει ένας τέτοιος βουλευτής, ο οποίος ούτε καν παραιτείται από το δημοσιογραφικό αξίωμα (για τα μάτια έστω του κόσμου) και ΑΠΑΙΤΕΙ να κρατάει την προβεβλημένη θέση του και στο πανηγύρι της προεκλογικής απάτης;
Φυσικά σχήμα ρητορικό είναι το «αξιοπιστία αριστερή». ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν όλοι αυτοί με την Αριστερά. Άνθρωποι του καθεστώτος είναι με προβιές αριστερές: Έμποροι των αριστερών ιδεών και αγώνων. «Χαρτογιακάδες» της αναρρίχησης και των καπιταλιστικών προνομίων είναι…