Του Θύμιου Παπανικολάου (φωτό Καφενείο)
Αν ήμουν νεοδημοκράτης, με ανεξαρτησία σκέψης και βούλησης, δεν θα είχα κανένα δίλημμα.
Είναι τόσο τεράστια η διαφορά του ηγετικού μεγέθους του Αντώνη Σαμαρά από αυτό της Ντόρας που δεν προκαλεί κανένα δίλημμα.
Σε ηγετικό προφίλ, σε οραματισμό, αυθεντικότητα και ζωντάνια ιδεών και Λόγου, ο Αντώνης Σαμαράς, ομολογουμένως, απέχει έτη φωτός από την Ντόρα.
Ο Λόγος τού Αντώνη Σαμαρά ήταν εμπνευσμένος από ιδεαλιστικό όραμα, πολιτική προοπτική και πάθος Ιδεών: το πάθος, η συνθετική ικανότητα και η ευρηματικότητα του Λόγου που χαρακτηρίζει πολιτικούς με χαρισματικές, ηγετικές ικανότητες, αλλά κυρίως πολιτικούς που πιστεύουν (ή που ξέρουν να πείθουν ότι πιστεύουν) σε αυτά που λένε.
Μπορεί η όλη φιλοσοφία του Αντώνη Σαμαρά, για μας να είναι μια ιδεαλιστική ουτοπία και απάτη, μπορεί η ιδεολογία του και οι απόψεις του να κινούνται ΕΝΤΟΣ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας (που με ωραία λόγια θέλει να εξωραΐσει), μπορεί ο κόσμος του Σαμαρά να μας είναι «ξένος» και ασυμφιλίωτα «εχθρικός» (κοινωνικά, ιδεολογικά και πολιτικά), αλλά μίλησε με πίστη σε αυτά που έλεγε, με ρωμαλεότητα και πάθος, με συνθετική ρητορική δεινότητα και ευρηματικότητα, σαν χαρισματικός ηγέτης του κόσμου του…
Απαιτούνται, π.χ. ιδιαίτερες ηγετικές ικανότητες, πλούσια και πολυεδρική μόρφωση, για είσαι σε θέση, όπως έκανε ο Σαμαράς, να συνθέτεις, σε ένα καλοδουλεμένο θεωρητικό σχήμα, το «εθνικό» με τον «κοσμοπολιτισμό», την εθνική, δηλαδή «έδρα» και «ταυτότητα», με το οικονομικό σύστημα που ισοπεδώνει την «εθνική έδρα» και «εθνική ταυτότητα».
Και το πιο «συγκλονιστικό» της υπόθεσης (χαρακτηριστικό χαρισματικής ηγετικής στόφας), είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς «κεντούσε» πάνω σε αυτό το στημόνι της κοινωνικής και πολιτικής ουτοπίας, με το πάθος και τη φρεσκάδα του ανθρώπου που πιστεύει αυτά που λέει…
Και όχι μόνο: Η ζωντάνια και η πολιτική ρωμαλεότητα του Σαμαρά αντανακλούσε και τις «πηγές» που την τροφοδοτούσαν και πυροδοτούσαν: Το «ρεύμα» ελπίδας που απηχεί και δημιουργεί μέσα σε μεγάλα λαϊκά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας…
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το «μυστικό» του: Οραματίζεται Ιδέες και τις εκθέτει με το πάθος της πίστης, για ένα κόσμο (το σύστημα που υπηρετεί) που βρίσκεται σε γεροντική κατάπτωση, αποσύνθεση και απελπισία…
Αυτή τη γεροντική κατάπτωση αποτύπωνε η Ντόρα: Ένα πολιτικό μέγεθος μικρό, φυλακισμένο μέσα στις ορειχάλκινες πλάκες του αραχνιασμένου παλαιοκομματισμού και των μηχανισμών, σαρακοφαγωμένο από τον επαρχιώτικο πολιτικαντισμό και τις δουλικές εξαρτήσεις.
Ένα κακέκτυπο του πατέρα της, του Μητσοτάκη!!!
Σφετερίστηκε και «έγλειψε» τα πάντα και τους πάντες. Μίλαγε για τον εαυτό της και τους… αγώνες της. Για τις απειλές εναντίον της, ακόμα και τα ισχυρά συμφέροντα, μας είπε, ότι την κυνηγούσαν!!!
Διωκόμενη «αγωνίστρια» μας βγήκε…
Μια και δεν μπορούσε να οικοδομήσει ένα ηγετικό προφίλ ιδεών και πολιτικής αυθεντικότητας, αναλώθηκε σε ένα «γουργουρητό» καραμπινάτων υποκρισιών και «ρηχού» ψεύδους (ακόμα και τα «χρώματα» του προσώπου της το αποτύπωναν), κολακειών προς τους Μηχανισμούς και τα ιστορικά πρόσωπα της Ν.Δ. (ιδιαίτερα «έγλειψε» τον Κώστα Καραμανλή), καθώς και σε «οπαδικά» συνθήματα…
Η Ντόρα έμοιαζε όχι με πολιτικό ηγέτη, αλλά με παλιάτσο πωλητή. Νωθρός, στείρος, άχρωμος και ρουτινιέρικος ο λόγος της. Χωρίς πνευματική ζωντάνια, χωρίς ευρωστία και «έρωτα» (πάθος), χωρίς έμπνευση και όραμα, χωρίς νεύρο και Πίστη. Ένα χαλασμένο γραμμόφωνο με κοινότοπα και «άψυχα» ρεφρέν. Μια παπαγαλία νεοφιλελεύθερων στερεοτύπων και μια κακή απομίμηση, σε λόγια, υποκριτική και χειρονομίες, του Μητσοτάκη…
Τεράστια η ηγετική απόσταση μεταξύ των δύο αυτών διεκδικητών: Ο Αντώνης Σαμαράς, φάνταζε σαν ηγέτης μακράς πνοής, και η Ντόρα, σαν ένα συνηθισμένο στέλεχος ενός γερασμένου κόμματος…