«Η πανδημία και το «εμβόλιο». Στην βαριά σκιά του Επιμηθέα»: Το νέο βιβλίο-παρέμβαση του Προκόπη Παυλόπουλου.

Το βιβλίο αυτό -το πρώτο μετά το τέλος της θητείας του- φανερώνει με ποιο τρόπο σκοπεύει να παρεμβαίνει στο μέλλον ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.
Όχι με δηλώσεις επικαιρότητας αλλά με θέσεις που αναμφισβήτητα θα έχουν πολιτικό περιεχόμενο, όμως θα αποκαλύπτουν την «ακαδημαϊκή καταγωγή» του.

Του Βασίλη Σκουρη.
Μέσα στην τρέχουσα εβδομάδα κυκλοφορεί -πάντα από τις εκδόσεις Gutenberg και με έκταση 160 σελ.- το νέο βιβλίο-παρέμβαση του Προκόπη Παυλόπουλου με τίτλο «Η πανδημία και το «εμβόλιο», στην βαριά σκιά του Επιμηθέα». Πρόκειται για έργο που γράφτηκε κατά την διάρκεια της πανδημίας και προεκτείνει πάγιες θέσεις του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας για την αξία του ανθρώπου, τα δικαιώματα του ανθρώπου και κυρίως τα κοινωνικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος τονίζει ότι: «Η πανδημία πρέπει να μας διδάξει, πρωτίστως, ότι εκείνοι που πριν μερικές δεκαετίες επινόησαν «το τέλος των ιδεολογιών» και πίστεψαν σε αυτό, υπήρξαν οι πιο αυθεντικοί επίγονοι του Επιμηθέα στην σύγχρονη εποχή με το ν’ αγνοήσουν, επιδεικτικά και επιπόλαια, το βαρύ φορτίο της μοίρας που μας αναλογεί και μας περιμένει, στην αρχή ενός νέου ανηφορικού δρόμου και μιας εξίσου ανηφορικής πορείας. Μιας πορείας που μπορούμε να υποστούμε και να διανύσουμε, χωρίς μεγαλύτερο κόστος, αν συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, τόσο τις δυνατότητές μας όσο και τα όριά μας. Όσο, δηλαδή, συνειδητοποιήσουμε τι είναι ο Άνθρωπος».
 
Στην συνέχεια, ο Προκόπης Παυλόπουλος επισημαίνει ότι: «Για να συμβεί αυτό είναι απαραίτητο, πέρ’ από το εμβόλιο για την πρόληψη του Covid-19 -και κάθε άλλου νοσογόνου μελλοντικού ιού- ν’ ανακαλύψουμε το «εμβόλιο» κατά της καταστροφικής ανθρώπινης ματαιοδοξίας και του εξίσου καταστροφικού ανθρώπινου εγωϊσμού.
 
Το «εμβόλιο», που θα μας επιτρέπει να έχουμε στο μέλλον, δίχως διαλείμματα εφησυχασμού και χαλάρωσης, πλήρη επίγνωση της ματαιότητας των εγκοσμίων. Ας μην φαντασθεί κάποιος ότι μια τέτοια προτροπή πρέπει να μας οδηγήσει στην σκοτεινιά της απαισιοδοξίας και, πολύ περισσότερο, της απελπισίας. Κάθε άλλο. Στόχος της είναι να μας διδάξει πώς πρέπει να προετοιμάσουμε και να χαράξουμε το μέλλον μας όχι υποκύπτοντας στο μοιραίο αλλά, όλως αντιθέτως, χαλυβδώνοντας τις δυνάμεις μας και αξιοποιώντας την «Γνώση» και την «Σοφία» που μας ανήκει για να το αντιμετωπίσουμε και να το «υποτάξουμε», όσο τούτο είναι δυνατό στους θνητούς.
 
Για ν’ αναφερθώ στις, διαχρονικώς επίκαιρες, σκέψεις του AlbertCamus («Ο μύθος του Σισύφου», εκδ. Κατανιώτη), πρέπει, σε κάθε στιγμή της ζωής μας, να χτίζουμε το πεπρωμένο μας υπό όρους που θα μπορούμε, σε κάθε στάδιο της περισυλλογής μας, «να φαντασθούμε τον Σίσσυφο ευτυχισμένο». Και κατά τον Camus, η «δίοδος» προς αυτή την κατεύθυνση είναι η στάση ζωής μέσω της οποίας ο Άνθρωπος, με την συνείδησή του άγρυπνη, αφήνει, στα όρια της «εξέγερσης», την δύναμη της δημιουργίας του να δίνει καθημερινά απάντηση στην φθορά που επιφέρει τον θάνατο και στο «παράλογο» του κόσμου που μας περιβάλλει».
Ιδιαίτερα χαρακτηριστικός είναι ο επίλογος του Προκόπη Παυλόπουλου: «Κλείνω τον κύκλο των σκέψεων αυτών με την ακόλουθη κατακλείδα: Η «ρεστία» που αφήνει στον ψυχισμό μας η τραγωδία της πανδημίας του Covid-19 δείχνει πως ποτέ άλλοτε, τουλάχιστον μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο -ίσως δε ακόμη περισσότερο και από την σκοτεινή του αιματοβαμμένη περίοδο- δεν έχουμε νοιώσει την ανάγκη του «άλλου», άρα την αξία της ενσυνείδητης Αλληλεγγύης και της καθημερινής απλής κοινωνικής συνύπαρξης και επικοινωνίας.
 
Η αναγκαστική μοναξιά πρέπει να μας διδάξει πόσο άφρονες σταθήκαμε όταν «αποθεώσαμε» την μοναχική μας πορεία στο «ναό» του άκρατου εγωϊσμού μας, όταν αγνοήσαμε τον συνάνθρωπο και το κοινωνικό σύνολο που μας περιβάλλει κάθε φορά. Ό,τι, λοιπόν, και αν συμβεί στο μέλλον, δεν πρέπει να θεωρήσουμε αυτή την αναγκαστική μοναξιά ως μοιραίο τρόπο ζωής για το αύριο, δεν πρέπει να υποταχθούμε στα κελεύσματα των «σειρήνων» της. Αυτό το χρέος, το χρέος επανόδου στα χρόνια που κυριαρχούσε η Συλλογικότητα και η Αλληλεγγύη, είναι όρος απαράβατος όχι μόνο για την δημιουργική πορεία του καθενός μας αλλά και για την ίδια μας την επιβίωση».
Το βιβλίο αυτό -το πρώτο μετά το τέλος της θητείας του- φανερώνει με ποιο τρόπο σκοπεύει να παρεμβαίνει στο μέλλον ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όχι με δηλώσεις επικαιρότητας αλλά με θέσεις που αναμφισβήτητα θα έχουν πολιτικό περιεχόμενο, όμως θα αποκαλύπτουν την «ακαδημαϊκή καταγωγή» του Προκόπη Παυλόπουλου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος έχει πολλές φορές τονίσει ότι δεν έμεινε ποτέ «χωρίς δουλειά», αφού πάντα ξαναγύριζε στο Πανεπιστήμιο.
Ξεκινά σειρά διαλέξεων στη Νομική
Και εδώ αποκαλύπτουμε μια είδηση: Ήδη ο Προκόπης Παυλόπουλος έχει συμφωνήσει με τον Τομέα Δημοσίου Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών για μια σειρά διαλέξεων πάνω στο Οικονομικό Δημόσιο Δίκαιο. Οι διαλέξεις θα ξεκινήσουν μέσα στον Ιούνιο και εκεί ο Προκόπης Παυλόπουλος θα έχει την ικανοποίηση ότι οι πάγιες θέσεις του για το Κοινωνικό Κράτος δικαιώθηκαν, αφού και ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, «παραδοσιακοί» επικριτές του, δηλώνουν πλέον «οπαδοί» του Keynes….
Πηγή: ieidiseis.gr Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις