Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου
Δύσκολες οι εποχές για όλους εμάς τους Έλληνες οικογενειάρχες, γονείς, μισθωτούς και μεροκαματιάρηδες, ακόμη πιο δύσκολοι για τους άνεργους και πρωτόγνωρα ΔΥΣΚΟΛΗ για τους…άρρενες πολιτικούς του Ελληνικού Κοινοβουλίου που από την εποχή της άφιξης των ΑΝΔΡΩΝ της τρόικα δεν είναι σε θέση πλέον, όπως φαίνεται, να μπορούν να παίρνουν «αντρίκιες» αποφάσεις για το καλό της Πατρίδας και των Ελλήνων και Ελληνίδων ψηφοφόρων τους…
Και έτσι με την προκήρυξη εκλογών στις 6 Μαΐου 2012 μας προέκυψαν «δηλώσεις» με υπονοούμενα και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, αρπαχτές και μετά υπεκφυγές, παρεμβάσεις, θεατρινισμοί, παλιμπαιδισμοί, νταηλίκια εκ του ασφαλούς με χέρια υψωμένα σε στυλ ικέτη ή γροθιές σφιγμένες απειλητικά και μαζί «κομψές» και «αφελείς» είσοδοι στο, και «γενναίες» αποχωρήσεις από, το ελληνικό πολιτικό παλκοσένικο.
Και οι περιώνυμες κουκούλες να καλύπτουν πρόσωπα διαδηλωτών στους δρόμους και στις πλατείες, στα σουπερμάρκετ, στα Πανεπιστήμια και, συμβολικά, στο διαδίκτυο. Ανυπόφορη, τελικά, μέσα στον γενικότερο ορυμαγδό η επωδός του πόνου και χαμένων μεγαλείων με γυναίκες επιθετικές, άνδρες παθητικούς και ελάχιστους πλέον…κυνηγούς…
«Άνδρα μοι ένεπε Μούσα πολύτροπον…»
Για τον λεξικογράφο (έκδοση Τεγόπουλου –Φυτράκη) ο «άνδρας» είναι αρσενικό και ενήλικο άτομο, ο «σύζυγος» για το σπίτι και την οικογένεια, ο… «απλός στρατιώτης» για τον διοικητή της στρατιωτικής του μονάδας.
Για τον Υπουργό Εμπορίου, εάν έμπαινε στον κόπο να ρίξει μια ματιά στην καθημερινότητα μας. Θα διαπίστωνε ότι ο «άνδρας» αποτελεί πλέον «αγαθό σε ανεπάρκεια» που μάλλον χρειάζεται να υπαχθεί στη λίστα των διατιμημένων. Εάν, όμως, στην καρέκλα του Υπουργού Εμπορίου καθόταν μια φεμινίστρια φοβάμαι ότι μάλλον θα αμφισβητούσε τη διάσταση του…αγαθού! Για τις μισές εκπροσώπους του φεμινιστικού κινήματος ο σύγχρονος άνδρας αποτελεί πλέον απλά και μόνο μια «σκιά του παρελθόντος του» και για τις άλλες μισές, ένα …εμπόδιο στη δική τους εξελικτική πορεία!
Κοινωνικό-ψυχολογικά οι πρώτες «μισές» έχουν δίκαιο καθώς το χθεσινό πρότυπο του άνδρα «πατριάρχη» που με την χειρωνακτική ή πνευματική του εργασία ήταν ο ζωοδότης της οικογένειάς του και ως αυτοδημιούργητος παράγοντας κυριαρχούσε στο κοινωνικό-οικονομικό στερέωμα έχει εκλείψει προ πολλού καθώς η αγορά εργασίας διεκδικήθηκε και κερδήθηκε από τεράστιους αριθμούς γυναικών σε όλα τα επίπεδα της κατοχής δεξιοτήτων και γνώσεων. Σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ οι πρωτιές ανήκουν πια στα κορίτσια και ακόμη και στις τελευταίες πανελλαδικής εμβέλειας εξετάσεις μία στις δύο θέσεις ΕΠΟΠ στις Ένοπλες Δυνάμεις τις κέρδισαν γυναίκες!
Σήμερα σε Ευρώπη και Αμερική σχεδόν μία στις δύο οικογένειες έχουν την εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγο, μητέρα να κερδίζει περισσότερα από τον εργαζόμενο άντρα της!
Το πρόβλημα με την οικονομική διάσταση του «ανδρισμού» ήταν ότι ενώ από την μια πλευρά μας παρείχε ως άνδρες εξουσία, υπεροχή, αυτονομία, κινητικότητα από την άλλη μας τύλιγε με άγχος, μας γέμιζε ανησυχία, μας έκλεινε στην μοναξιά. Δεν είναι πρόθεσή μου να το θέσω εκδικητικά αλλά θα δημοσιοποιήσω την διαπίστωση που προκύπτει από διεθνείς ερευνητικές προσπάθειες και τεκμηριώνει το γεγονός ότι αυτά τα προβλήματα πέρασαν πλέον και στο γυναικείο στρατόπεδο. Στην εποχή μας η μαζική είσοδος των γυναικών σε όλες πλέον τις κοινωνικές και οικονομικές δραστηριότητες έφερε και την μετάλλαξη της κλασικής έννοιας του «ανδρισμού» που οδηγεί σταθερά και μάλλον αμετάκλητα στην εξίσωση του οικονομικού, κοινωνιολογικού, πολιτιστικού και πολιτικού ρόλου «άνδρα-γυναίκας».
Αυτό δεν το θεωρώ αρνητικό, αν και έτσι το κρίνουν όσοι με το τέλος της κλασικής ανδροκρατίας θεωρούν ότι εμείς οι αρσενικοί homo sapiens καταντήσαμε…ανδρείκελα!…
Σε αυτούς θα προτείνω να υψώσουμε έναν ανδριάντα στον «πεσόντα Ιππότη» ο οποίος στον ανδρικό του ρόλο συνθέτει με επιτυχία την αντίθεση της βιαιότητας και της πραότητας. Για τον ιππότη εξουσία και βιαιότητα χωρίς τρυφερότητα συνιστούν κτηνωδία ενώ αντίστροφα τρυφερότητα και συμπόνια χωρίς την ανδρική σταθερότητα και επιθετικότητα σβήνουν τη «φλόγα» που μας έδωσε ο Προμηθέας και την πλήρωσε τόσο ακριβά…