Του Βασίλη Βιλιαρδου
Η πιο επικίνδυνη ίσως επίδραση του νεοφιλελευθερισμού δεν αφορά την οικονομία, αλλά την πολιτική – κυρίως επειδή όσο μειώνεται ο τομέας του κράτους, τόσο περιορίζεται η δυνατότητα των απλών Πολιτών να αλλάζουν τις συνθήκες της ζωής τους μέσω των εκλογών. Εν προκειμένω, το νεοφιλελεύθερο δόγμα υποστηρίζει πως οι άνθρωποι μπορούν να επιλέγουν μέσω των δαπανών τους – με τις οποίες αμείβουν τους ικανότερους επιλέγοντας τα δικά τους προϊόντα ή υπηρεσίες και τιμωρούν τους μη αποτελεσματικούς.
Όμως, δεν διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια χρήματα – γεγονός που σημαίνει πως στη νεοφιλελεύθερη δημοκρατία των καταναλωτών ή των μετόχων, οι ψήφοι δεν κατανέμονται εξίσου. Αντίθετα, αποδυναμώνονται οι ψήφοι των μικρομεσαίων, ενώ ισχυροποιούνται αυτοί των πλουσίων που γίνονται πλουσιότεροι και λιγότεροι – ενώ επειδή πια τόσο τα δεξιά, όσο και τα (πρώην) αριστερά κόμματα εφαρμόζουν την ίδια πολιτική ισχυριζόμενα πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση (χαρακτηριστικό παράδειγμα η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα), η αποδυνάμωση μετατρέπεται σε φυλακή. Όλο και περισσότεροι δε «αποβάλλονται» από την Πολιτική – εφόσον δεν συμφωνούν και δεν υπηρετούν το σύστημα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του νεοφιλελευθερισμού είναι ο διεθνισμός – αφού ο στόχος του είναι η δημιουργία μίας μεγάλης καταναλωτικής αγοράς, με αλλοιωμένους οπότε μη συνεκτικούς πληθυσμούς (μάζες) που δεν θα είναι σε θέση να αντιδράσουν σε τίποτα. Ως εκ τούτου προωθεί παγκοσμίως τη μετανάστευση, απέναντι στην οποία δεν αντιδρούν ούτε τα αριστερά κόμματα, αφού ενστερνίζονται την ίδια διεθνιστική ιδεολογία – επίσης την κατάργηση των εθνικών συνόρων, επειδή αποτελούν εμπόδιο και κίνδυνο «αναζωπύρωσης» της Δημοκρατίας. Η Ευρώπη δε, με τη δομή που της έχει επιβληθεί (ΕΕ, Ευρωζώνη), είναι το κέντρο βάρους του πειράματος – υπενθυμίζοντας το σχέδιο της Πανευρώπης.
Ο μεγάλος κίνδυνος τώρα του νεοφιλελευθερισμού είναι τα φασιστικά κινήματα – τα οποία δεν στηρίζονται σε πολιτικά δραστήρια άτομα, αλλά σε πολιτικά αδρανή και σε ηττημένους που αισθάνονται, συχνά σωστά, πως δεν έχουν καμία φωνή και κανένα ρόλο στο σύστημα.
Για τους ανθρώπους αυτούς τα γεγονότα και τα επιχειρήματα είναι αλυσιτελή – ανώφελα δηλαδή ή μη ευνοϊκά οπότε δυσμενή. Επομένως γίνονται εύκολα θύματα των πάσης φύσεως λαϊκιστών και δημαγωγών που τους υπόσχονται οτιδήποτε, χωρίς να εξετάζουν εάν είναι εφικτό ή όχι.