Όπως οι μπασκετμπολίστες πρέπει να ανάβουν μια λαμπάδα μέχρι το… μπόι τους για τη μακροημέρευση του Νίκου Γκάλη, έτσι κι οι Έλληνες προπονητές που έχουν γεμίσει τον κόσμο όλο, πρέπει να ανάβουν που και που κανένα κεράκι στη μνήμη του «ξανθού».
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν αυτός που ουσιαστικά έκανε το χόμπι του προπονητή στο μπάσκετ, επάγγελμα και μάλιστα καλά αμειβόμενο.
Αποτέλεσε το ανάχωμα στην επέλαση των ξένων τεχνικών. Επιβλήθηκε ως προσωπικότητα και κατάφερε να βαδίσει σε μονοπάτια πρωτόγνωρα για τους συναδέλφους τους. Αυτόν παρακολούθησαν όλοι οι άλλοι που συνέχισαν στο δικό του δρόμο.
Μπορεί να μην κατάφερε να πάρει ένα φάιναλ φορ στις έξι παρουσίες του, αλλά πήρε 12 πρωταθλήματα στην Ελλάδα και έξι Κύπελλα.
Ως γεωπόνος, αυτό είχε σπουδάσει και είχε εργαστεί στην Αγροτική Τράπεζα, ήξερε να φυτεύει τους σπόρους στις ομάδες που δούλεψε.
Ουσιαστικά έχτισε τον Άρη που μάγεψε την Ελλάδα. Ρίσκαρε και κέρδισε το επόμενο στοίχημα με τον Ολυμπιακό και θεωρούσε ότι η ομάδα που αυτός έχτισε κέρδισε το πρώτο Ευρωπαϊκό, εργάστηκε με επιτυχία στην ΑΕΚ…
Απόλυτος στις ιδέες του δεν σήκωνε μύγα στο… σπαθί του. Ήξερε να κρατά τα αποδυτήρια απέναντι σε παίκτες με πλούσιο ταλέντο και έντονη προσωπικότητα. Δύσκολο για μια εποχή που κανείς δεν είχε 100% επαγγελματική νοοτροπία.
Οι δημοσιογράφοι πάντα περίμεναν μια δήλωσή του. Ήξεραν ότι θα έβγαζε είδηση, ότι έλεγε θα σχολιαζόταν σε μια εποχή που δεν υπήρχε facebook και twitter. Αν υπήρχαν τότε θα ήταν καθημερινά hashtag.
Εκρηκτικές στιγμές που έμειναν στην ιστορία
Χαρακτήρας αντιφατικός. Από τη μια προληπτικός κι από την άλλη λάτρης της ζωγραφικής με μεγάλη συλλογή καλλιτεχνών όπως ο Τσαρούχης και ο Μόραλης. Η απόκτηση ενός έργου τέχνης δεν ήταν επένδυση, αλλά πάθος. Του άρεσαν έργα που είχαν… κίνηση και όπως αποδείχτηκε ήθελε… δέκα κριτικούς τέχνης για… πρωινό. Ανακάλυπτε με την πρώτη ματιά το ταλέντο του ζωγράφου.
Δεν πέρασε εύκολα χρόνια. Μικρός αναγκάστηκε να βγει στο μεροκάματο για να σπουδάσει.
Έμεινε σταθερός σε δύο πράγματα. Στη μάρκα των τσιγάρων του και στη γυναίκα του την Γιούλα Γκιουζελοπούλου με την οποία απέκτησαν μια κόρη.
Οι περισσότεροι τον έχουν συνδέσει με τη Θεσσαλονίκη. Εκεί γνώρισε τις πρώτες του δόξες, εκεί πολιτεύτηκε, μην ξεχνάμε ότι υπήρξε βουλευτής της ΝΔ και υφυπουργός αθλητισμού, αλλά και την Αθήνα την αγάπησε. Είχε να λέει για τον «Αττικό ουρανό», ίσως γιατί του θύμιζε πίνακα ζωγραφικής.
Για τις προλήψεις μπορεί να γράψει κανείς βιβλίο. Αλλοίμονο εάν τη μέρα του αγώνα έβλεπε μαύρη γάτα στο ξενοδοχείο, αλλοίμονο εάν κάποιος του έκανε επίσκεψη εκεί και το απόγευμα ή το βράδυ δεν κέρδιζε η ομάδα του. Φορούσε το ίδιο σακάκι για γούρι.
Από συνέντευξη του 2015
Αδιαπραγμάτευτος ήταν στο θέμα της Μακεδονίας. Είχε καταγωγή από τη Γευγελή που δεν ανήκει στην ελληνική επικράτεια. Για χρόνια τα ‘βαζε με τους Μακεδόνες που πήγαιναν και γέμιζαν το καζίνο της πόλης στα σύνορα με τα Σκόπια αφήνοντας ελληνικά λεφτά.
Με την πολιτική ασχολήθηκε σαν προέκταση των σπουδών στις πολιτικές επιστήμες που κανείς δεν είναι βέβαιος ότι τις ολοκλήρωσε. Τον οδήγησε εκεί όχι η φιλοδοξία, αλλά η αγωνία για την πατρίδα του. Άλλωστε και ως προπονητής πάντα τα ματς με τις τουρκικές ομάδες είχαν ιδιαίτερη σημασία.
Κι επειδή στη ζωή ποτέ δεν έρχονται όλα δεξιά, η μοίρα του έπαιξε το δικό της παιχνίδι. Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε πολύ. Όπως είπε ένας φίλος του ακολούθησε τη μοίρα των ομάδων του που την κρίσιμη στιγμή έμεναν από… καύσιμα. Αυτό έπαθε κι ο άνθρωπος Ιωαννίδης. Όταν αποσύρθηκε κι ήρθε η ώρα να απολαύσει ως κοινός θνητός ότι είχε καταφέρει, να ζει με τις αναμνήσεις και τους φίλους του ήρθε η αρρώστια να του τα στερήσει.
Η απάντηση στο ερώτημα Άρης ή Ολυμπιακός
Έφυγε νωρίς, για τα σημερινά δεδομένα. Τα 78 χρόνια δεν συνιστούν αποχώρηση από τον κόσμο αυτό.
Αυτές τις μέρες θα ειπωθούν και θα γραφούν πολλά για τον «ξανθό». Αυτό που ίσως να μην ειπωθεί είναι ότι ήταν μοναδικός. Το καλούπι έσπασε με τη γέννησή του. Οι αντιφάσεις του χαρακτήρα του, η προσωπικότητά του σίγουρα δεν μπορεί να χωρέσει σε άλλον άνθρωπο.
Καλό του ταξίδι…