Η Τουρκία και το Ιράν επιδιώκουν να επεκτείνουν την επιρροή τους στην αφρικανική ήπειρο με διαφορετικούς στόχους.
Ποιοι είναι αυτοί οι στόχοι και ποια τα χαρακτηριστικά τους;
Ποια σημεία έχει επιτύχει καθεμία από αυτές τις χώρες; Μια ανάλυση από τον Ντανίγιαλ Μπαμπαγάνι από την Τουρκία είναι διευκρινιστική.
Οι εξελίξεις στον Νίγηρα και η αποχώρηση της Γαλλίας από τη χώρα αυτή και σταδιακά από την Αφρική έχουν προσφέρει νέες ευκαιρίες για την Τουρκία και το Ιράν. Αυτές οι χώρες θέλουν να επεκτείνουν την επιρροή τους σε αυτήν την περιοχή και να ενισχύσουν τα θεμέλια των σχέσεων τους με αυτήν την ήπειρο.
Η Αφρική έχει τεράστια αποθέματα πετρελαίου, φυσικού αερίου και άλλων φυσικών ορυκτών όπως το κοβάλτιο, ο χρυσός και τα διαμάντια. Εκτός από τα αγροτικά προϊόντα, αυτή η ήπειρος διαθέτει βασικές πρώτες ύλες για βιομηχανική παραγωγή όπως φοινικέλαιο, κακάο, τσάι, καφές και βανίλια.
Για το λόγο αυτό, η αυξημένη ζήτηση για την προμήθεια των απαραίτητων υλικών για τη βιομηχανία ασκεί πρόσθετη πίεση στους αφρικανικούς πόρους, ειδικά αφού ορισμένες ασιατικές δυνάμεις ενέτειναν τις σχέσεις τους με την Αφρική στα μέσα της δεκαετίας του 1990, και τώρα οι Γάλλοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ήπειρο.
Πρόσφατα, ο Ούραλ Τόγκα, αρθρογράφος της εφημερίδας «Γενί Σαφάκ» στην Τουρκία, έγραψε σε άρθρο ότι η Άγκυρα πρέπει να παρακολουθεί προσεκτικά τις αφρικανικές πολιτικές της Τεχεράνης.
Στο άρθρο του, ο Τόγκα αποκάλυψε ότι ιρανικές οργανώσεις όπως οι “Jihad al-Banna”, “Mostafafin” και “Al-Marafa” παρέχουν “ανθρωπιστική βοήθεια” στην Αφρική εδώ και δεκαετίες και διάφορα υπουργεία, ιδρύματα και πανεπιστήμια αυτής της χώρας είναι εμπλεκόμενα στην εφαρμογή αυτών των πολιτικών.
Πιστεύει ότι η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν αύξησε σταδιακά τη στρατιωτική της παρουσία στην αφρικανική ήπειρο παράλληλα με αυτές τις ενισχύσεις.
Οι Στόχοι του Ιράν
Οι θερμές σχέσεις μεταξύ του Ιράν και των αφρικανικών χωρών ανάγονται στην εποχή του Mohammad Reza Shah Pahlavi. Αλλά μετά την ιρανική επανάσταση τον Φεβρουάριο του 1979, οι δυνατότητες της Αφρικής έγιναν και πάλι αντιληπτές από τις αρχές της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Για αρκετές δεκαετίες, το Ιράν προσπαθεί να δημιουργήσει μια πολιτική βάση για τον εαυτό του με το να βρίσκεται στην Αφρική, ώστε να μην μείνει πίσω στον ανταγωνισμό με την Τουρκία, τη Ρωσία και την Κίνα.
Μετά τον θάνατο του Κασίμ Σουλεϊμανί, διοικητή της δύναμης Quds του IRGC, ο ηγέτης της Ισλαμικής Δημοκρατίας, Αλί Χαμενεΐ, διέταξε προσωπικά τον Ισμαήλ Καανί να ενισχύσει τα «κινήματα αντίστασης» στην Αφρική με στόχο την επέκταση της επιρροής του Ιράν από τη Μέση Ανατολή στην Αφρική.
Για χρόνια, το “Al-Mustafa University” ως ένα από τα σημαντικά εργαλεία της ήπιας δύναμης του Ιράν, έχει δημιουργήσει ένα σοβαρό δίκτυο στην Αφρική και έχει παραρτήματα σε πολλά μέρη από την Ακτή Ελεφαντοστού έως τη Ζανζιβάρη, από τη Σενεγάλη έως την Μπουρκίνα Φάσο.
Φυσικά, η προσπάθεια της Ισλαμικής Δημοκρατίας να διεισδύσει στην αφρικανική ήπειρο έχει επίσης συνέπειες, για παράδειγμα, τις αρνητικές αντιδράσεις ορισμένων αφρικανικών χωρών, συμπεριλαμβανομένου του Μαρόκου, που διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με το Ιράν λόγω της υποστήριξης της Ισλαμικής Δημοκρατίας στους αυτονομιστές.
Η Τεχεράνη προσπαθεί να επεκτείνει τις σχέσεις της με μη δυτικές χώρες ως τρόπο να μειώσει την πίεση των αμερικανικών και δυτικών κυρώσεων .
Βασικός στόχος της Τεχεράνης να μειώσει τις πιέσεις της Δύσης είναι να ακολουθήσει την πολιτική της «Έκδοσης της Επανάστασης» στις αφρικανικές χώρες και να επεκτείνει τη «σιιτική ημισέληνο».
Από αυτή την άποψη, δεν είναι μάταια ότι ο Αλί Χαμενεΐ αποκαλείται «ο ηγέτης των μουσουλμάνων του κόσμου» στο σύστημα ‘Velayat Faqih’. Αλλά η ανάγκη της ιρανικής κυβέρνησης για την Αφρική δεν τελειώνει μόνο σε αυτές τις περιπτώσεις.
Η Τεχεράνη πρέπει να δημιουργήσει νέα κανάλια για να απαλλαγεί από την πολιτική και οικονομική της απομόνωση και να αποτρέψει την επιρροή της Δύσης στην Αφρική.
Ως εκ τούτου, υπό την κάλυψη προπαγανδιστικών και θρησκευτικών δραστηριοτήτων, προσπαθεί να τονώσει και να στηρίξει οικονομικά τις υποστηρικτικές της ομάδες σε αφρικανικές χώρες.
Από αυτή την άποψη, κάθε χρόνο γινόμαστε μάρτυρες της μεγάλης παρουσίας Αφρικανών στην τελετή της 22ης Μπαχμάν στο Ιράν, οι οποίοι σπουδάζουν θρησκευτικά στην Τεχεράνη και το Κομ με υποτροφίες της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και πρόκειται να εργαστούν στην Αφρική για τους σκοπούς αυτής της κυβέρνησης.
Η προσπάθεια παράκαμψης των αμερικανικών κυρώσεων επεκτείνοντας τις σχέσεις με την Αφρική είναι μόνο η επιφάνεια της ιστορίας. Ο κύριος στόχος της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι να αποκτήσει περισσότερη πρόσβαση στο ουράνιο και να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερες ψήφους από τις αφρικανικές χώρες στα Ηνωμένα Έθνη.
Τα Τουρκικά Συμφέροντα
Η άφιξη των Τούρκων στην αφρικανική ήπειρο χρονολογείται από την Οθωμανική εποχή τον 16ο αιώνα. Οι Οθωμανοί παρέμειναν η κυρίαρχη δύναμη στην Αφρική για τέσσερις αιώνες, δημιουργώντας πέντε ξεχωριστά πριγκιπάτα με επίκεντρο την Αλγερία, την Τυνησία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Ερυθραία.
Ωστόσο, οι οθωμανικές δυνάμεις αποχώρησαν στη συνέχεια από την ήπειρο και αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα διοικητικά προπύργια τους στις ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις. Αν και η οθωμανική ιστορική κληρονομιά στην αφρικανική ήπειρο είναι πολύ πλούσια, εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη από τους ακαδημαϊκούς, καθώς το βλέμμα των πολιτικών κατά τη διάρκεια της Ρεπουμπλικανικής κυριαρχίας της Τουρκίας ήταν συνήθως προς τη Δύση.
Η επαναφορά των σχέσεων Τουρκίας-Αφρικής έγινε το 2005 επί Ερντογάν, τότε πρωθυπουργού της χώρας αυτής. Η Άγκυρα ονόμασε το 2005 «Έτος Αφρικής» για να ξεκινήσει τις σχέσεις της με την Αφρική.
Από εκείνο το έτος, η Τουρκία έχει 43 ενεργές πρεσβείες σε όλη την αφρικανική ήπειρο, ενώ ο αριθμός τους δεν ξεπερνούσε τις 12 πρεσβείες πριν από δύο δεκαετίες. Η Τουρκία μάλιστα πρόσφατα ξεκίνησε το πρόγραμμα «TRT Africa» για να ενισχύσει τις σχέσεις της με τις αφρικανικές χώρες.
Με αυτόν τον τρόπο, η Τουρκία κατατάσσεται πλέον στην τέταρτη θέση μετά τις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Γαλλία, που είναι οι χώρες με τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση στην αφρικανική ήπειρο.
Εδώ και χρόνια, η Άγκυρα προσπαθεί να επεκτείνει την επιρροή της στην περιοχή προσελκύοντας αφρικανικές ελίτ και δίνοντάς τους υποτροφίες.
Από το 1993, η Τουρκία έχει δώσει υποτροφίες σε περισσότερους από 15.000 Αφρικανούς μαθητές και ίδρυσε 126 σχολεία σε 26 αφρικανικές χώρες.
Η προσπάθεια πολλών δεκαετιών της Άγκυρας φαίνεται να αποδίδει τώρα, καθώς ορισμένοι Αφρικανοί απόφοιτοι που ζούσαν στην Τουρκία για χρόνια επέστρεψαν πρόσφατα στις γενέτειρές τους για να κατέχουν σημαντικές κυβερνητικές θέσεις.
Μεταξύ αυτών, ο Αμπντούλ Ραχμάν Αχμέντ Χασάν από την Αιθιοπία, ο οποίος μετά την επιστροφή του στη χώρα του, έγινε υπουργός Εμπορίου, Βιομηχανίας και Μεταφορών στη Σομαλία ή ο Αμπντούλ Καντίρ Μουχάμαντ Νόορ, που ολοκλήρωσε τις πανεπιστημιακές του σπουδές στην Τουρκία και έγινε υπουργός Δικαιοσύνης της Σομαλίας.
Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του Υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας, το ετήσιο εμπόριο της χώρας με την αφρικανική ήπειρο αυξήθηκε από 5,4 δισεκατομμύρια δολάρια σε 34,5 δισεκατομμύρια δολάρια μεταξύ 2003 και 2021, με χημικά, χάλυβα και σιτηρά στην κορυφή.
Οι Τούρκοι ήθελαν να τονίσουν ότι η σχέση με την Αφρική δεν ήταν σχέση εκμετάλλευσης, γι’ αυτό ο Ερντογάν είπε σε μια επίσκεψη στη Γκαμπόν το 2013: «Η Αφρική ανήκει στους Αφρικανούς και δεν είμαστε εδώ για τον χρυσό σας».
Τα πλούσια κέρδη της Τουρκίας από την πώληση στρατιωτικών όπλων
Οι συμφωνίες όπλων της Τουρκίας με την Αφρική αποτελούν επίσης σημαντική πηγή χρημάτων για την Άγκυρα.
Αφού έδειξε την ισχύ της στη Λιβύη, την Αρμενία και την Ουκρανία, το τουρκικό «μη επανδρωμένα αερόχημα Bayraktar» προσφέρεται τώρα σε αυτές τις χώρες ως ιδανικό όπλο για να στοχεύσει κινητές και κρυφές μαχητικές ομάδες στη Δυτική Αφρική.
Το Μάλι αγόρασε δεκάδες αεροχήματα από την Τουρκία τον Μάρτιο του 2022. Η Άγκυρα έχει επίσης πουλήσει αεροχήματα στη Μπουρκίνα Φάσο, το Τόγκο και τον Νίγηρα.
Το Μαρόκο, η Τυνησία, η Αιθιοπία, η Νιγηρία και η Σομαλία είναι επίσης πελάτες οπλισμένων μη επανδρωμένων αεροχημάτων που παράγονται από την Τουρκία. Η Τουρκία παρέχει επίσης στους πελάτες της άλλο στρατιωτικό εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων τεθωρακισμένων οχημάτων, οχημάτων αποναρκοθέτησης και συστημάτων αισθητήρων, για τα οποία υπογράφηκαν πρόσφατα συμβόλαια.
Η Άγκυρα και η Τεχεράνη εμφανίζονται πάντα ως ανταγωνιστές στην Αφρική, αναζητώντας ο καθένας τα δικά του συμφέροντα. Στο μεταξύ, τα εμπορικά στοιχεία δείχνουν ότι η Τουρκία έχει εξάγει περισσότερα στην Αφρική από το Ιράν και έχει καταφέρει να αποκτήσει περισσότερα προνόμια από αυτή την ήπειρο.
Deutsche Welle
—