Στο Πλατωνικό Μύθο περί του Σπηλαίου (στην Πολιτεία) ο Πλάτων παρουσιάζει τους ανθρώπους, ως κάποιους δεμένους και βολεμένους ανθρώπους, που ζουν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι όσα ζουν δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ψευδαίσθηση.
Τότε όμως, στην ζωή των ανθρώπων συμβαίνει ξαφνικά ένα γεγονός («εξαίφνης» στο κείμενο) που μας αναγκάζει να βγούμε από αυτό το βόλεμα και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Το δικό μου τέτοιο ξαφνικό γεγονός συνέβη πριν από 34 ακριβώς χρόνια.
Ήταν το μεσημέρι της 5ης Μαρτίου του 1990, ο πατέρας μου με είχε πάει στο σχολείο μου, όπως έκανε κάθε μέρα και το μεσημέρι όταν είχα επιστρέψει και διάβαζα για τις Πανελλήνιες με πήραν τηλέφωνο ότι πέθανε ξαφνικά από έμφραγμα. Από τότε όλα μα όλα στην ζωή μου άλλαξαν.
Αλλά σας διαβεβαιώ ότι ποτέ δεν τον ξέχασα ούτε τον πατέρα μου, ούτε την αείμνηστη μητέρα μου που έφυγε 3 χρόνια μετά. Πάντα τους ευγνωμονώ για όσα απλόχερα μας έδωσαν και λυπούμαι που χωριστήκαμε τόσο νωρίς.
Πιστεύω θα είναι υπερήφανοι εκεί που είναι, όχι για όσα καταφέραμε αλλά για το ότι παραμένουμε μεταξύ μας μέχρι σήμερα τόσο πολύ αγαπημένοι μεταξύ μας και τα τρία αδέλφια. Εις το επανιδείν μπαμπά μου!