«Η δουλειά κάνει τους άντρες». Αυτός είναι ο τίτλος που θα έβαζε ο ηθοποιός Γιάννης Ευαγγελίδης στην αυτοβιογραφία του, αν την έβγαζε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Ο 88χρονος ηθοποιός ακόμα και σήμερα δεν χάνει το χιούμορ του, δεν έχει ξεχάσει ούτε μία ιστορία από αυτές που έζησε στο πέρασμα των χρόνων δίπλα στα ιερά τέρατα της τέχνης, όπως είναι ο Δημήτρης Ροντήρης, ο Κάρολος Κουν, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Φώσκολος, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Δημήτρης Χορν, η Ελλη Λαμπέτη, η Τζένη Καρέζη και τόσοι άλλοι με τους οποίους συναναστράφηκε και μεγαλούργησε κυρίως στο θέατρο και στην τηλεόραση.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
«Θέλω αυτά που θα πούμε να τα πάρεις σαν μια φιλική συζήτηση μεταξύ δύο ανδρών με μπόλικη δόση χιούμορ» μου είπε πριν αρχίσουμε τη συνέντευξή μας. Ανθρωπος χαμηλών τόνων, αλλά με τεράστια διαύγεια. Θυμήθηκε άγνωστα μέχρι σήμερα περιστατικά, κάνοντας τη συζήτηση μαζί του πολύ δελεαστική και ιντριγκαδόρα…
Γέννημα θρέμμα Αθηναίος, κύριε Ευαγγελίδη…
Γεννήθηκα στον Βύρωνα και μεγάλωσα εκεί. Από γονείς εργάτες, ανθρώπους του μόχθου. Εγώ είμαι παιδί που γεννήθηκε πριν από τον πόλεμο του ’40, οπότε θυμάμαι αρκετά καλά όσα έγιναν εκείνη τη μαύρη περίοδο στην Ελλάδα.
Τι θυμάστε από τα χρόνια του πολέμου;
Τα θυμάμαι σχεδόν όλα. Θυμάμαι ότι σε ηλικία 4 ετών με συνέλαβαν οι Ιταλοί καραμπινιέροι, όταν ο πατέρας μου με είχε στους ώμους του μεσάνυχτα και φεύγαμε να πάμε στο Αργος να μείνουμε για να επιβιώσουμε. Θυμάμαι επίσης ότι περνούσαμε δίπλα από τα πτώματα και ακούγαμε να πέφτουν οβίδες και σφαίρες!
Διαβάζοντας όσα έχετε αποκαλύψει κατά καιρούς, μπήκατε μεγάλος στην υποκριτική τέχνη…
Εγώ, μέχρι να αρχίσω να σπουδάζω, δούλευα ως πλακάς. Σκεφτείτε ότι είχα δικό μου συνεργείο με το οποίο είχα κάνει και αρκετές δουλειές σε δημόσια κτίρια. Δηλαδή στην καφετέρια που υπάρχει στον Λυκαβηττό τα πλακάκια και οι πέτρες που έχουν μπει είναι από το δικό μου συνεργείο. Πατούσα αυτόνομος στα πόδια μου, όταν μπήκα στην υποκριτική τέχνη, και αν συνέχιζα αυτό το επάγγελμα, σήμερα θα είχα πολυκατοικίες και ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Ηταν η εποχή της ανοικοδόμησης της Ελλάδας μετά από τον Εμφύλιο…
Αρχίσατε να σπουδάζετε στη σχολή του Κάρολου Κουν…
Τον πρώτο χρόνο. Γιατί στα μισά της χρονιάς, όταν αντέδρασα με έναν ρόλο που μου έδωσε ο Κουν, εκείνος θεώρησε πως θίχτηκε, με αποτέλεσμα, ενώ είχα περάσει τις εξετάσεις για τον δεύτερο χρόνο, με ενημέρωσαν πως δεν μου «αρμόζει» να συνεχίσω. Και πήγα και γράφτηκα στη σχολή του Διαμαντόπουλου.
Ξαναμιλήσατε ποτέ με τον Κουν;
Ποτέ!
Τι άνθρωπος ήταν ο Κουν;
Ευπρεπέστατος και πολύ μεγάλος δάσκαλος. Ωστόσο δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του πάνω στην τέχνη. Εχω δει να εκσφενδονίζονται τασάκια και διάφορα άλλα. (γέλια) Θυμάμαι, όταν εγώ είχα ήδη φύγει από τη σχολή, πήγαμε με κάποια άλλα παιδιά που ήταν στη σχολή του να πιούμε καφέ στον κήπο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου που είχε μια καφετέρια. Περνάει ξαφνικά ο Κουν και βλέπω όλη την παρέα να κρύβεται δεξιά κι αριστερά για να μην τους δει ο δάσκαλος.
Ποιοι ήταν τότε συμμαθητές σας…
Ηταν ο Μιχαλακόπουλος, ο Αντωνόπουλος, ο Μόρτζος. Από τη σχολή του Κουν βγήκαν πραγματικά διαμάντια.
Πώς ξεκινάει η πορεία σας στο θέατρο, κύριε Ευαγγελίδη;
Είχα πολύ σημαντικούς δασκάλους και ένας εξ αυτών ήταν ο Μάνος Κατράκης. Πριν πάρω λοιπόν την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, το καλοκαίρι του ’64 με πήρε στο Λαϊκό Θέατρο ο Κατράκης για την παράσταση «Ιούλιος Καίσαρας». Τον Αντώνιο έκανε ο Νίκος Κούρκουλος. Συνεχίσαμε με μια περιοδεία στην Κρήτη με έργο για τη ζωή του Θεοτοκόπουλου. Τον επόμενο χρόνο συνεργάστηκα με Αλεξανδράκη και Γεωργούλη στο Διάνα.
Ο Κατράκης τι άνθρωπος ήταν;
Ο,τι βλέπεις στις ταινίες του και ό,τι έχεις ακούσει ή διαβάσει. Ενας άνθρωπος με μεγάλη ψυχή αλλά και με πάθη. Ιππόδρομο, καζίνο και όλα αυτά. Ηταν πολύ φιλεύσπλαχνος και πονετικός ως άνθρωπος. Ας πούμε, έπαιρνε από συμπόνια άλλους δέκα ηθοποιούς σε μια παράσταση χωρίς να χρειάζονται, επειδή είχαν ανάγκη από δουλειά. Εκείνη την εποχή υπήρχε ένας σεβασμός στον δάσκαλο, αλλά και μια φιλία μαζί του. Θυμάμαι μια μέρα μού λέει: «Ασε, το θέατρο μ’ έχει καταστρέψει». Εγώ απόρησα και του απάντησα ότι το θέατρο του έδωσε τσουβάλια λεφτά.
Στην επόμενη συνεργασία σας είστε μαζί με τον Αλεξανδράκη…
Τρεις ανθρώπους ξεχώρισα σε όλη μου την πορεία από όλους τους μεγάλους: τον Αλεξανδράκη, τον Χορν και την Καρέζη. Ηταν πέρα από κάθε άλλο καλλιτέχνη. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι ήταν ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι, χωρίς ζήλιες, χωρίς πάθη, χωρίς τίποτα που να σε πληγώνει. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι δεν είχαν καμία σχέση με τα χρήματα. Ας πούμε, η Γεωργούλη έκανε κουμάντο στα χρήματα για τον Αλέκο, ενώ στην Καρέζη ο Καζάκος τής μάζεψε χρήματα και απέκτησαν ένα σπίτι.
Κάποτε είχατε πει για τον Αλεξανδράκη ότι οι γυναίκες έπεφταν λιπόθυμες για εκείνον…
Είναι γεγονός αυτό. Πολύ μεγάλο είδωλο. Οι γυναίκες τού ορμούσαν. Θυμάμαι μια φορά κάναμε περιοδεία στην Κρήτη με τον Αλέκο και τη Γαληνέα. Τότε με τη Νόνικα ήταν «δεμένος χειροπόδαρα». (γέλια) Σε μια παραλία όπως καθόμασταν στην άμμο μετά τις βουτιές μού λέει: «Κοίταξε μην κάνεις καμιά βλακεία εδώ στην Κρήτη. Θα μας σφάξουν οι Κρητικοί». Ο Αλέκος ήταν πολύ γοητευτικός άνδρας. Οταν μου λένε καμιά φορά ότι έχω κάνει μεγάλη καριέρα κ.λπ., τους απαντάω «όταν υπήρχε ένας Αλεξανδράκης, εγώ δεν μπορώ να πω τίποτα από καριέρα». Και αυτό δεν είναι από μετριοφροσύνη. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκτός συναγωνισμού.
Και από την άλλη, ήταν ο Μπάρκουλης, στην αντίπερα όχθη…
Οταν έχεις κάποιο πρόβλημα… αυτό ξεσπάει. Για τον Ανδρέα χρειάζεται μια ψυχανάλυση χαρακτήρα. Τον Ανδρέα ανέκαθεν τον είχα 10 χρόνια μπροστά απ’ όλους μας σε ταλέντο. Το οποίο κατασπατάλησε. Το πέταξε στα σκουπίδια, ουσιαστικά. Ο Ανδρέας είχε μια αμεσότητα που δεν την έβρισκες σε κανέναν άλλον συνάδελφο. Το θέατρο του Κατράκη και όσα ανέβαζε είχαν στόμφο. Ο Μπάρκουλης ήταν 10 χρόνια μπροστά, όμως είχε ελαττώματα…
Και ενώ ξεχωρίσατε τον Χορν, η Λαμπέτη σάς πίκρανε κάποτε…
Μιλάμε για μεγάλες οντότητες. Οταν σου ανέφερα ανθρώπους που ξεχώρισα, ήταν γιατί ήταν απαλλαγμένοι από τέτοια προβλήματα. Η Λαμπέτη πήρε ένα παιδί από μια νεαρή κοπέλα για να το φυλάξει έως ότου αποκατασταθεί η κοπέλα αυτή και μετά δεν της το έδινε πίσω. Από αυτό καταλαβαίνεις πως είχε πρόβλημα. Η Λαμπέτη είχε πρόβλημα με τους συμπρωταγωνιστές της. Εκανε κάποιες γκριμάτσες με στιλ ειρωνικό, που σε μείωναν. Η τεράστια αυτή ηθοποιός, αντί να σε απογειώσει εσένα ως νέο, σε προσγείωνε ανώμαλα. Εγώ όντως πήγα να αυτοκτονήσω. Αφησα τη γενική δοκιμή και της είπα «τέλος, βγάλ’ τα πέρα».
Αλήθεια, γιατί δεν παίξατε σε πολλές ταινίες της χρυσής εποχής του κινηματογράφου;
Η πολλή κουλτούρα βλάπτει. Το σινεμά εμείς οι… Κουνικοί το θεωρούσαμε κάτι επιβλαβές για την εξέλιξη της πορείας μας. Ετσι και πήγαινες σε άλλο θέατρο ή να παίξεις σε μια ταινία και σπούδαζες στη σχολή του Κουν, σε έτρωγε η μαρμάγκα. Η Μάρθα Βούρτση με τις ταινίες που έκανε πριν από τον Ξανθόπουλο, νεαρή κοπέλα ακόμα, μπορούσε να αγοράζει ένα διαμέρισμα από κάθε ταινία.
Και στην τηλεόραση μπαίνετε με τον «Παράξενο ταξιδιώτη» που χαλούσε κόσμο…
Σταματούσε να υπάρχει ζωή σε όλη την Ελλάδα με το σίριαλ αυτό. Επαιζα στην «Ασπασία» του Καμπανέλλη με την Καρέζη και τον Καζάκο στον θίασο, κι εκεί υπήρχε μια κοπέλα που ήταν κοντά στον Γιάννη Φίλιππα, που έγραφε τον «Παράξενο ταξιδιώτη». Είδαν την παράσταση και μου πρότειναν να κάνω τον ρόλο ενός πλουσιόπαιδου. Θυμάμαι παράλληλα έπαιζε και ο «Αγνωστος πόλεμος» στο άλλο κρατικό κανάλι. Στο τέταρτο επεισόδιο της σειράς ήμουν ήδη δημοφιλής και τα γράμματα έφταναν βροχή στο σπίτι μου και το στούντιο. Εχω χιλιάδες γράμματα ακόμα και σήμερα. Στην τηλεόραση έκανα πάρα πολλά έργα!
Και τελευταία παίξατε στις σειρές του Νίκου Φώσκολου…
Τον Νίκο εγώ τον έζησα ως φίλο και συγγραφέα. Οχι ως σκηνοθέτη. Συμπτωματικά με πήρε μια μέρα και μου είπε: «Θέλω να κάνεις ένα επεισόδιο στη “Λάμψη”». Και με βάζει ως αρχηγό της Αστυνομίας να πάω στη βίλα του Γιάγκου Δράκου. Και το ένα επεισόδιο έγινε ούτε κι εγώ ξέρω πόσα, και από εκεί με έβαλε αρχηγό της Αστυνομίας στο «Καλημέρα, ζωή» επί εννιά ολόκληρα χρόνια. Ο Νίκος δεν ήταν καθόλου δύσκολος ως άνθρωπος. Απλώς ήταν επιρρεπής στην κολακεία. Και ιδιοφυής ως συγγραφέας. Ο Νίκος ήταν ψυχοπονιάρης. Του τηλεφωνούσαν και του κλαίγονταν κι έδινε ρόλους. Εγώ ποτέ δεν το έκανα αυτό. Τελευταία ο Νίκος είχε πολλά παράπονα από τους ηθοποιούς του, γιατί τους είχε ευεργετήσει και κανείς δεν του τηλεφωνούσε. Είχαμε πάει, θυμάμαι, μαζί στον Θεολόγο, όπου είχε η Αλίκη τη βίλα της, και είχε πάρει και ο Νίκος 4 στρέμματα και έφτιαχνε μια βίλα. Με είχε πάρει λοιπόν να τον συμβουλέψω, επειδή ήξερα από οικοδομές. Μέσα στο αυτοκίνητο είχε γράψει ένα ολόκληρο έργο και μου το έλεγε. Ομως κι εγώ έφυγα πολύ δυσαρεστημένος από το «Καλημέρα, ζωή» και έγινα τραγουδιστής στα σκυλάδικα.
Γιατί φύγατε;
Γιατί έβλεπα να παίρνουν καμαρίνι για πάρτη τους οι ηθοποιοί της σειράς που ήταν κομπάρσοι κι εγώ να μην μπορώ να ετοιμαστώ πουθενά. Τα παράτησα όλα κι έφυγα.
Το είπατε αυτό στον Φώσκολο;
Ποτέ. Πήγαν κάποιοι να με προσεγγίσουν για να ξαναπάω, τους έκοψα τη φόρα και τέλειωσε. Οταν είναι κάποια πράγματα οφθαλμοφανή, εγώ δεν μπορώ να αποδείξω αυτά που πρέπει να γίνουν. Εγώ προερχόμουν από θέατρα όπου έπαιζα με τον Μυράτ, με τον Αλεξανδράκη, με τη Γεωργούλη, και άλλοι από πρώην κομπάρσοι είχαν καμαρίνι κι εγώ ήμουν στον διάδρομο, οπότε είπα τέλος.
Οντως τραγουδήσατε σε σκυλάδικο;
Φυσικά. Πήγα στην Καλαμάτα και τραγούδησα σε σκυλάδικο, στις Φλόγες. Και πέρασα όνειρο!
Η Βίλμα η Τσακίρη πότε μπαίνει στη ζωή σας ως σύζυγος;
Τη δεκαετία του ’70, όταν έπαιζα με την Καρέζη που ήρθε να με δει στην παράσταση. Παντρευτήκαμε και κάναμε δύο παιδιά και πέντε εγγόνια. Αν δεν βρισκόταν η Βίλμα να με «τουμπάρει» και να κάνουμε αυτά τα δύο υπέροχα πλάσματα, η ζωή μου δεν θα ήταν σήμερα τίποτα. Της το χρωστάω. Χαλάλι της.
Περάσατε ωραία χρόνια μαζί;
Περάσαμε 10 ταραχώδη χρόνια, μετά χωρίσαμε και μεγαλώσαμε τα παιδιά μας. Με τη Βίλμα πάντα είχαμε και έχουμε επαφές. Αλλωστε είναι μάγισσα στην κουζίνα. Οποιος δεν έχει δοκιμάσει φαγητό από τη Βίλμα δεν ξέρει να τρώει!