Το, υπό εξέλιξη πάντα, μέγα σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έδωσε στον Κυριάκο Μητσοτάκη το πολιτικό, προς το παρόν, προσωνύμιο που του ανήκει πλέον δικαιωματικά στην σύγχρονη πολιτική μας ιστορία: Ο «αρχιερέας του πελατειακού κράτους», άξιος καθ’ όλα πολιτικός κληρονόμος του μέντορά του Κώστα Σημίτη. Του γνωστού για τα έργα και τις ημέρες του «αρχιερέα της διαπλοκής» γενικότερα.
Ας θυμηθούμε σήμερα λοιπόν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2015 δεν ψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας επειδή, όπως ισχυρίσθηκε ο αθεόφοβος, «δεν αντιστάθηκε στις σειρήνες του πελατειακού κράτους»!!! Τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπονοούσε τους λεγόμενους, από την αδίστακτη προπαγανδιστική μηχανή του επικοινωνιακώς παντοδύναμου την εποχή εκείνη ΠΑΣΟΚ, «διορισμούς Παυλόπουλου».
Δηλαδή υποκρινόταν πως δεν γνώριζε ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος όχι μόνο δεν υπέγραψε τέτοιους διορισμούς, αλλά απλώς έκανε αορίστου χρόνου, εφαρμόζοντας υποχρεωτικώς ευρωπαϊκή οδηγία, 32.000 από τους 129.000 συμβασιούχους του Κώστα Σημίτη και του ΠΑΣΟΚ. Ούτε έναν συμβασιούχο της ΝΔ. Αλλά συμβασιούχους πολιτικώς και κομματικώς «αιχμάλωτους» προς άγρα κομματικής πελατείας που είχε προσλάβει, ανανεώνοντας συνεχώς τις συμβάσεις τους, το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη. Και να σκεφθεί κανείς ότι αν ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν είχε αντιδράσει αμέσως έτσι, η Ελλάδα θα ήταν υποχρεωμένη να κάνει αορίστου χρόνου και τους 129.000 συμβασιούχους του Κώστα Σημίτη και του ΠΑΣΟΚ…
Αυτή η πολιτική αθλιότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη εις βάρος του Προκόπη Παυλόπουλου έγινε συνειδητά εκ μέρους του. Γιατί καθένας ήξερε από τότε ότι, πέραν των άλλων, ο Προκόπης Παυλόπουλος τις συμβάσεις αορίστου χρόνου τις μετέτρεψε μέσω ΑΣΕΠ. Δηλαδή το ΑΣΕΠ έκρινε ποιοι δικαιούνταν, με βάση την ευρωπαϊκή οδηγία και το εφαρμοστικό της π.δ. του 2014, να γίνουν αορίστου χρόνου. Μεγαλύτερη διαφάνεια δεν μπορούσε να υπάρξει. Και όμως ο πιστός ακόλουθος του Κώστα Σημίτη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατηγορούσε για «πελατειακό κράτος» τον Προκόπη Παυλόπουλο, ακριβώς για να συγκαλύψει το διαχρονικό πελατειακό κράτος του ΠΑΣΟΚ.
Τα πράγματα όμως δεν σταμάτησαν εδώ. Αν θέλουμε να μπούμε στο βάθος της πολιτικής αθλιότητας του Κυριάκου Μητσοτάκη υπήρξε και συνέχεια: Όταν το 2013 ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης στην κυβέρνηση Σαμαρά, μια από τις πρώτες ενέργειές του ήταν να ζητήσει από το ΑΣΕΠ να κάνει έλεγχο όλων των δήθεν «διορισμών Παυλόπουλου». Τότε μάλιστα η υφυπουργός του, η αλησμόνητη -πού είναι τώρα άραγε;- Εύη Χριστοφιλοπούλου έλεγε, περίπου, ότι «θα βγουν σημεία και τέρατα»…
Ένα μήνα μετά τις ενέργειες αυτές του Κυριάκου Μητσοτάκη το ΑΣΕΠ, διά του προέδρου του, απάντησε επισήμως ότι «διορισμοί Παυλόπουλου» δεν υπήρχαν. Αφού το ίδιο το ΑΣΕΠ είχε κρίνει ποιοι δικαιούνταν, και μάλιστα κατά την ευρωπαϊκή νομοθεσία, να γίνουν αορίστου χρόνου. Και όχι ο Προκόπης Παυλόπουλος ως Υπουργός Εσωτερικών. Πραγματικά, στην ίδια απάντηση το ΑΣΕΠ διευκρίνισε ότι οι σχετικές αποφάσεις δεν είχαν υπογραφή Παυλόπουλου αλλά υπογραφή ΑΣΕΠ, το οποίο φυσικά είχε κάνει αυτεπαγγέλτως όλους τους προβλεπόμενους ελέγχους.
Τι έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης; «Λούφα και παραλλαγή»! Δεν δημοσιοποίησε καν την απάντηση-κόλαφο του ΑΣΕΠ αλλά την έθαψε, κυριολεκτικώς, για να συντηρεί ασύστολα τον πασοκικό μύθο των «διορισμών Παυλόπουλου». Μύθο που ουσιαστικά είχε ως στόχο και όλη την Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.
«Έχει ο καιρός γυρίσματα» και υπάρχει «θεία δίκη» κύριε Μητσοτάκη. Ο μεν Προκόπης Παυλόπουλος καταξιώνεται ολοένα και περισσότερο στην συνείδηση του κόσμου, αποκτώντας την υστεροφημία που του αναλογεί. Ενώ εσείς, όπως ταιριάζει σε κάθε αδίστακτο αλαζόνα πολιτικό, αποκαλυφθήκατε γι’ αυτό που πραγματικά είστε: Ένας στυγνός «αρχιερέας του πελατειακού κράτους». Και στην ιστορία θα μείνει για σας ότι το δήθεν «επιτελικό κράτος» σας στην πράξη αποδείχθηκε «επιτελείο κομματικής πελατείας». Εκείνης που ναι μεν σας έφερε στο 41%, αλλά και εκείνης που στην πορεία θα μείνει μια τραγική κομματική μειοψηφία, καταδικάζοντας, δυστυχώς, υπό την ηγεσία σας την ιστορική και υπερήφανη ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε μια περιθωριακή κομματική φιγούρα θλιβερής παρακμής και απαξίωσης.