“Μάρτυρες ήρωες οδηγούν”: Στις 21 Ιουλίου 1965, στο σταυροδρόμι Σταδίου και Χρήστου Λαδά, η αστυνομία δολοφονεί τον 23χρονο αγωνιστή Σωτήρη Πέτρουλα κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην Αθήνα για την “αποστασία” των “Ιουλιανών”.
Ο Σωτήρης Πέτρουλας είχε γεννηθεί το 1942 στο Οίτυλο της Μάνης. Οι γονείς του, αγρότες αριστεροί, αναγκάστηκαν, το 1946, να μετακινηθούν στην πρωτεύουσα (στον Κολωνό) για να αποφύγουν τις επιθέσεις τοπικών δεξιών παρακρατικών οργανώσεων.
Εγγράφεται στο δημοτικό σχολείο της περιοχής Ακαδημία Πλάτωνος και ταυτόχρονα αρχίζει να εργάζεται και να μπαίνει στα βάσανα της καθημερινής βιοπάλης. Τελειώνει το δημοτικό το 1954 και εγγράφεται στη Μέση Εμπορική Σχολή Εμποροϋπαλλήλων Αθηνών στην πλατεία Μητροπόλεως.
Μετά από τη φοίτηση τριών τάξεων, εγγράφεται στη Μέση Εμπορική στην πλατεία Κουμουνδούρου την οποία και τελειώνει το 1960. Όλα αυτά τα χρόνια συνεχίζει να εργάζεται και παράλληλα να είναι άριστος μαθητής και να συμμετέχει στο μαθητικό κίνημα. Στην τελευταία χρονιά της μαθητικής του ζωής αρνείται (μαζί με συμμαθητές του) να γράψει έκθεση με σοβινιστικό και αντιλαϊκό περιεχόμενο.
Συνειδητοποιώντας την σημασία της οργανωμένης πάλης, εντάσσεται στην Νεολαία της ΕΔΑ. Τον Οκτώβριο του 1960, ύστερα από εξετάσεις, εισάγεται στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή με υποτροφία 12.000 δραχμών και έτσι αρχίζει την φοιτητική του σταδιοδρομία την οποία δεν θα ολοκληρώσει ποτέ.
Γρήγορα, μέσα από την καθημερινή του δραστηριότητα, αναδεικνύεται σαν ένα από τα πιο συνεπή και συνειδητά στελέχη του φοιτητικού κινήματος και γίνεται στέλεχος της Νεολαίας ΕΔΑ.
Εκλεγμένος από τους συναδέλφους του, αναλαμβάνει την καθοδήγηση της οργάνωσης της Ανωτάτης Εμπορικής ως γραμματέας της. Έχει πρωτοπόρο ρόλο στις κινητοποιήσεις του “114” και του “15%”. Για πολιτικούς λόγους αποβλήθηκε για έναν χρόνο από τη σχολή (ενώ είχε εκλεγεί μέλος της διοικούσας επιτροπής της Νεολαίας Ε.Δ.Α).
Από το 1961 και μετά, με το 8ο συνέδριο του ΚΚΕ, η δράση του ΚΚΕ γίνεται μέσα από την ΕΔΑ. Ο Σ. Πέτρουλας αντιδρά και συγκρούεται με τον τρόπο σκέψης και δράσης της τότε ηγεσίας ΕΔΑ-ΚΚΕ,που καλλιεργεί κοινοβουλευτικές αυταπάτες, παλεύει για “ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις” και “συνταγματική νομιμότητα”και έχει συμβιβαστική στάση απέναντι στην Ένωση Κέντρου και τον “Γέρο της τρομοκρατίας”. Γ.Παπανδρέου. Αυτή η γραμμή μετατρέπει το λαϊκό κίνημα σε “ουρά” του Γ. Παπανδρέου ο οποίος το χρησιμοποιεί για να περάσει τις αντιλαϊκές του επιδιώξεις.
Συνεπής στις απόψεις του (που επιβεβαιώθηκαν) ο Πέτρουλας θα διαφωνήσει αργότερα και με την συγχώνευση της ν.ΕΔΑ με τη “Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρήγορης Λαμπράκης”, που δημιούργησε τη”Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη”(Δ.Ν.Λ) θεωρώντας ότι θα υποβαθμιστεί η αυτοτελής παρέμβαση των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων.
Στις εκλογικές εξορμήσεις της ΕΔΑ του 1963-64 παίρνει ενεργό μέρος στο σπάσιμο της τρομοκρατίας, με τις περιοδείες των πούλμαν των αγωνιστών στις επαρχίες. Παρά τις διαφωνίες του συμμετέχει στο ιδρυτικό συνέδριο της Δ.Ν.Λ το 1964-1965.
Για τις απόψεις του και την επαφή του με την κίνηση “Φίλοι Νέων Χωρών” (μια κίνηση επηρεασμένη κυρίως απο τις αντιαποικιακές επαναστάσεις εκείνης της περιόδου), ο Σ.Πέτρουλας (που ανάμεσα στα άλλα ασκούσε και κριτική για την έλλειψη ιδεολογικής και θεωρητικής συγκρότησης των αγωνιστών) τιμωρείται τον Μάρτιο του 1965 απο το Κεντρικό Συμβούλιο της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη με την ποινή της “βαριάς μομφής”. Ουσιαστικά πρόκειται για προειδοποίηση διαγραφής.
Συνεχίζει την συμμετοχή του στους αγώνες ενω έχει στοχοποιηθεί (όπως και πολλοί άλλοι αγωνιστές) απο χρόνια απο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς
Λίγους μήνες μετά, 15 Ιουλίου 1965, η άρνηση του βασιλιά να υπογράψει την αποπομπή του φιλοβασιλικού Πέτρου Γαρουφαλιά από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας οδηγεί στην παραίτηση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου. Σε λίγες ώρες ο βασιλιάς διορίζει την πρώτη κυβέρνηση των αποστατών υπό τον Γ. Αθανασιάδη-Νόβα. Αρχίζουν οι μεγαλύτερες λαϊκές κινητοποιήσεις μετά τον Εμφύλιο, που θα κρατήσουν περίπου 70 ημέρες.
Έξι μέρες αργότερα, 21 Ιουλίου, η ΕΦΕΕ καλεί τους φοιτητές σε συγκέντρωση στα Προπύλαια με κεντρικά συνθήματα “Να φύγει η αυλόδουλη κυβέρνηση”, “Την κυβέρνηση εκλέγει ο λαός και όχι το παλάτι και οι Αμερικανοί” κ.ά. Κατά τη διάρκεια της (μαζικότατης) διαδήλωσης οι αστυνομικοί, με εντολή του υπουργού δημόσιας τάξης, ναυάρχου Τούμπα, επιτίθονται στους διαδηλωτές, με δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς.
Ο Σωτήρης Πέτρουλας, βρίσκεται, όπως πάντα, στην πρώτη γραμμή και συμμετέχει μαχητικά στην διαδήλωση. Περίπου στις 10 το βράδυ, στην Σταδίου, αστυνομικοί που βρισκόντουσαν μόλις λίγα μέτρα απόσταση απο τον Πέτρουλα και άλλους διαδηλωτές, τους σημαδεύουν και πραγματοποιούν ευθεία βολή βλημμάτων δακρυγόνου. Ένα βλήμα απο αυτά θα πετύχει τον Πέτρουλα στο κεφάλι.
Η πρώτη καταγραφή του χτυπημένου Πέτρουλα αναφέρεται στις 03:00 το πρωί της 22ας Ιουλίου στο Σταθμό Α’ Βοηθειών στην Γ’ Σεπτεμβρίου όπου και διαπιστώνεται ο θάνατός του.
Αυτόματα, εκτυλίσσεται μια λυσσαλέα προσπάθεια γρήγορης ταφής-πριν καν ανατείλει ο ήλιος-και απόκρυψης της αλήθειας. Στις 5 το πρωί, η αστυνομία πηγαίνει σπίτι του. “Είστε κρατούμενοι”, λένε στους γονείς του. Θέλουν να βάλουν τον πατέρα του να υπογράψει ότι ήταν ατύχημα, Αυτός, όμως, φωνάζει: “Ήταν έγκλημα εκ προμελέτης. Αυτή είναι η κατάθεσή μου”.
Μάλιστα, προσπάθησαν να θάψουν τον νεκρό κρυφά. Οι γονείς του Σωτήρη κατάφεραν να πάρουν το πτώμα του για να το θάψουν. “Μέχρι γραπτή διαβεβαίωση ότι δε θα γίνουν επεισόδια από την Αριστερά, ζητούσαν” είπε η μητέρα του.
Τον μετέφεραν στο σπίτι του και την επομένη η κηδεία του “Ήρωα του Κολωνού” μετατρέπεται σε μια συγκλονιστική διαδήλωση.
Η πορεία με το φέρετρο αρχίζει απο το σπίτι του Πέτρουλα στον Κολωνό και συνεχίζει μέσα απο τις λαϊκές συνοικίες. Τελικά, εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, νεολαίοι, λαός ενώνονται στην διαδρομή με την πορεία. Όταν έφτασε στο κέντρο, η πορεία είχε 200.000 κόσμο!
Ήταν ένα ποτάμι οργής απέναντι και στον κυβερνητικό Τύπο που προσπάθησε να συκοφαντήσει τον νεκρό αγωνιστή, να τον παρουσιάσει σαν αλήτη και τυχοδιώκτη.
Ο λαϊκός αγωνιστής Σωτήρης Πέτρουλας , ο νεαρός που πότισε με το αίμα του τα πιο ευγενικά ιδανικά της ανθρωπότητας, πέρασε για πάντα στην ιστορία. Στην ιστορία κάθε αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη.
“Για ό,τι έπεσες, ήταν αλήθεια!”